Kυκλοφόρησε το τρίτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Βάιου Κουτριντζέ με τίτλο «Γεωμετρική Σχέση» από τις εκδόσεις ΘΡΑΚΑ.
Ο Τέλης Νικόπουλος, ένας διαπρεπής αρχιτέκτων, που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, αναλαμβάνει την επισκευή των κτιρίων της μονής του Ταξιάρχη Μιχαήλ, που βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Νότιου Πηλίου όρους, κοντά στη θάλασσα.
Με την Ξένια, υπάλληλo και ερωμένη του, την επισκέπτονται, για να διαπιστώσουν την υφιστάμενη κατάσταση. Κατά την παραμονή τους εκεί, λαμβάνει χώρα ένα σημαντικό γεγονός: Ο Τέλης ανακαλύπτει μες στο ξωκλήσι ένα παλιό χειρόγραφο.
Η αποκατάσταση του βιβλίου φέρνει στο φως τη χαμένη πραγματεία του Ευκλείδη: «Περί Διαιρέσεων» κι ένα περίεργο γεωμετρικό σχήμα. Ο Τέλης, αναστατωμένος, προστρέχει στη βοήθεια δύο πρώην καθηγητών του, του μαθηματικού Λεωνίδα Ζάπα και του φιλόλογου Σωκράτη Μπένια, κορυφαίων εκπαιδευτικών και, χωρίς να το ξέρει, γίνεται πρόξενος πρωτοφανών εξελίξεων.
Στην ευρύτερη περιοχή της μονής έχουν κατασκευάσει τα εξοχικά τους ένας πάμπλουτος έμπορος, ο Ρένος Παντίδης, και ο μαθηματικός Σταύρος Γαλανός. Το καλοκαίρι των επεισοδίων, η Βέρα, η γυναίκα του Ρένου, προσκαλεί το Σταύρο και τη γυναίκα του, την Ολυμπία, σε δείπνο, στο σπίτι της. Από κείνη κιόλα τη βραδιά, της πρωτογνωριμίας των τεσσάρων, αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα και ανεξήγητα γεγονότα.
Οι δύο γυναίκες, γρήγορα, θα βρεθούν στη δίνη παράλογων καταστάσεων και θ’ αναγκαστούν, εκ των πραγμάτων, να τις αντιμετωπίσουν μόνες τους, συνεπικουρώντας η μία την άλλη. Μοιραία, οι δύο άγνωστες, έως τότε, μεταξύ τους γυναίκες θα γίνουν στενότατες φίλες κι ο συγχρωτισμός αυτός, στην κατάληξή του, θα πάρει τη μορφή μιας ιδιότυπης σχέσης: γεωμετρικής.
Παρεμπιπτόντως, μέσ’ απ’ τους προβληματισμούς της Ολυμπίας θίγεται, με λογοτεχνικό (κι όχι διδακτικό τρόπο), το κεφαλαιώδες ζήτημα του «σημείου», αφ’ ενός μεν ως γεωμετρικού «σχήματος», δηλαδή το αδύνατον της κατασκευής του, αφού η απεικόνισή του πάντα θ’ αντίκειται στον ορισμό του Ευκλείδη: «Σημείο είναι αυτό που δεν καταλαμβάνει μέρος», αφ’ ετέρου δε ως βασικού στοιχείου της Δημιουργίας, δεδομένου ότι σ’ ένα «σημείο» έχουν την αρχή τους τα πάντα.
Η υπόθεση απαρτίζεται από αλληλοτεμνόμενες κοινωνικές ιστορίες των τεσσάρων. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ένα πολυεπίπεδο λογοτέχνημα, μία πρωτότυπη λογοτεχνική σύνθεση, ένα κοινωνικό-μαθηματικό μυθιστόρημα, με κύριο χαρακτηριστικό το μυστήριο.
Το υπερβατικό ενεδρεύει σε κάθε κεφάλαιο και αναζητεί την κατάλληλη στιγμή, για να εισβάλλει στον αισθητό κόσμο των ηρώων, με στόχο να ολοκληρώσει βήμα βήμα το προγραμματισμένο έργο του.
Η διήγηση, τότε, ξεφεύγει από τις κοινοτυπίες της αμιγούς ρεαλιστικής αφήγησης, και φανερώνει στον αναγνώστη, μέσ’ απ’ τα δρώμενα, τον αθέατο Κόσμο, αυτόν που μόνο οι άριστοι των Καλών Τεχνών και της Φιλοσοφίας έχουν την ικανότητα να διακρίνουν αχνά και να ελπίζουν πως, κάποια στιγμή, θα κατακτήσουν.
Κύριο θέμα του έργου ο τελικός προορισμός του ανθρώπου δια μέσου της (μη επαρκώς εξηγήσιμης εκ μέρους της Επιστήμης) παρουσίας του στη Γη και ο ρόλος της Γυναίκας, του δημιουργήματος-κλειδί, η οποία αναπαράγει τη Ζωή, μην ορρωδώντας μπροστά σε κανένα εμπόδιο προκειμένου να επιτελέσει το καθήκον της: τη Γέννηση.
Η πλοκή παρακολουθεί τη ζωή των τεσσάρων συμπρωταγωνιστών απ’ τη μικρή τους ηλικία ως το καλοκαίρι των περιστατικών και τη δεκαετία που ακολουθεί, σκιαγραφώντας πλήρως τους χαρακτήρες τους κι αιτιολογώντας κάθε τους πράξη.
Η ενδοκειμενική κοινωνία είναι, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, όμοια με την εξωτερική, την πραγματική, αλλά είναι διακριτή μία υποφώσκουσα επιθυμία-προσδοκία του συγγραφέα να βελτιωθεί, να καλυτερεύσουν οι ανθρώπινες σχέσεις και να λείψουν οι αντιπαλότητες πάσης μορφής.
Και, φυσικά, το τέλος, πλην των απαραίτητων εξηγήσεων που διατυπώνονται δια στόματος Ολυμπίας, τόσο για τη διαλεύκανση του μυστηρίου όσο και για τη λύτρωση της ίδιας, περιλαμβάνει και μία έκπληξη, μια απρόσμενη εξέλιξη στην περαιτέρω διαβίωση των δύο ζευγαριών της μυθιστορίας.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Βάιος Κουτριντζές γεννήθηκε στην Ξυνόβρυση Μαγνησίας. Τις εγκύκλιες γνώσεις απέκτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και στα Γυμνάσια Αργαλαστής – Α΄ Αρρένων Βόλου. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Άσκησε το επάγγελμα στον ιδιωτικό τομέα διατηρώντας τεχνικό γραφείο και στο δημόσιο τομέα στα Υπουργεία ΥΠΕΧΩΔΕ και ΥΠΕΣΔΑ, όπου έφτασε ως το βαθμό του Διευθυντού, στη Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Χωροταξίας Λάρισας.
Άρχισε να γράφει, συστηματικά, λογοτεχνία και δοκίμιο από το 2013. Δημοσίευσε για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό περιοδικό «Θράκα» (τεύχος 3-4) το δοκίμιο: «Ο κύκλος των κόμιξ». Δημοσιεύει ιστορικά άρθρα και διηγήματα στις τοπικές εφημερίδες «Larissanet», «Ελευθερία» και στο διαδικτυακό περιοδικό «Fractal». Zει και δραστηριοποιείται στη Λάρισα από το 1985.
Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Θράκα” τα μυθιστορήματά του:
• «Γυμνό σχέδιο», 2016
• «Ο τελευταίος αριθμός», 2017
• «Γεωμετρική σχέση», 2019
