Ούτε ο χρόνος μπορεί να επισκιάσει τη μελωδία της φωνής ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Η Μαρινέλα μαζί με την Γλυκερία και την Ελένη Βιτάλη συνεπήραν τα πλήθη το βράδυ της Πέμπτης στο Αλκαζάρ και τα ταξίδεψαν νοσταλγικά σε άλλες εποχές, μέσα από επιτυχίες που έρχονταν από τα χρόνια της νιότης των θεατών. Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μάγεψε το κοινό εντυπωσιάζοντας τους περίπου 5.000 θεατές με την ζωντάνια της στη σκηνή.
Όλα αυτά, όμως, σε μια «τριτοκοσμική», από οργανωτικής πλευράς, συναυλία .
Η εξέδρα με την ορχήστρα και τους καλλιτέχνες, σχεδόν κρυμμένη, τοποθετημένη στον στίβο του πετάλου, μακριά από τα γκολ ποστ και κοντά στα κάγκελα. Οι προβολείς σβηστοί, φωνές διαμαρτυρίας στις εισόδους, ο κόσμος στοιβαγμένος στα τσιμέντα, χωρίς καν ελεύθερους διαδρόμους διέλευσης, ακόμα και οι σκάλες ήταν απροσπέλαστες.
Η ορατότητα για τους μισούς θεατές περιορισμένη έως μηδαμινή, καθώς αναγκάστηκαν να απλωθούν στις άκρες των κερκίδων, στα σκοτάδια, χωρίς να βλέπουν ποιος τραγουδάει, πληρώντας όμως και εκεί εισιτήριο 15 ευρώ.
‘Όλα αυτά σε ένα στάδιο όχι απλώς ακατάλληλο αλλά επικίνδυνο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Η Γλυκερία "απολογήθηκε" από μικροφώνου: " δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βάλουμε την εξέδρα πιο πίσω για να βλέπουν όλοι". Κατόπιν εορτής…
Κρίμα…
Κώστας Τόλης
