Στην Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αναφέρεται η βουλευτής Λάρισας του Κινήματος Αλλαγής Ευαγγελία Λιακούλη, επισημαίνοντας τα εξής :
«Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, θεώρησαν ύψιστο εθνικό χρέος την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και κατόπιν εισήγησης του αείμνηστου Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων το 1994 ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη
Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».
Και αυτό γιατί, ανέκαθεν, οι προοδευτικοί Άνθρωποι πιστεύαμε πως η ιστορία ενός λαού δεν είναι μονοσήμαντη, όπως επίσης πως οι γενοκτονίες δεν αφορούν μόνο νούμερα και στατιστικές, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ζώσας Ιστορίας όχι μόνο του λαού που κατά περίπτωση τις υπέστη,
αλλά και της Ανθρωπότητας συνολικά.
Αλλά και συγκεκριμένα, η Γενοκτονία των Ελλήνων των Πόντου, ως τραυματικό γεγονός τόσο για τα θύματα, όσο και για τους θύτες, δεν μπορεί να μείνει στο περιθώριο της συλλογικής μνήμης των λαών που κατοικούν τόσο στις ανατολικές, όσο και στη δυτικές ακτές του Αιγαίου.
Αμφότεροι, μπορεί κάποτε να «γιατρευτούμε», μόνο αν αποδεχθούμε τις σκληρές αλήθειες μιας τόσο αποτρόπαιας διαδικασίας, όπως η συστηματική εκκαθάριση ενός ολόκληρου λαού από μια περιοχή, που κατά τους τότε Οθωμανούς και κεμαλικούς ιθύνοντες, «δεν επιτρεπόταν πλέον να κατοικούν».
Η «ίασή» μας, ωστόσο, επ’ ουδενί δε μπορεί να περάσει μέσα από τη συγκάλυψη, μέσα από την αποσιώπηση, μέσα από τον σκληρό ρεαλισμό ορισμένων, όπως συμβαίνει στη γειτονική Τουρκία, και να θεωρηθεί ότι όλα ήταν «καλώς καμωμένα» και «αναγκαία» στο πλαίσιο των τότε πολέμων.
Δε μπορεί άλλωστε μια Ιστορία 3.000 χρόνων να «κρυφθεί» μέσα στους τάφους των καταμετρημένων 353.000 θυμάτων.
Οι 353.000 σφαγιασθέντες Πόντιοι, δεν ήταν θύματα …συνωστισμού στο λιμάνι.
Κακά τα ψέματα, η σύγχρονη Τουρκία γεννήθηκε μέσα σε έναν πολύ δύσκολο και βίαιο για τους γείτονες της «τοκετό».
Δεν ήταν μόνο οι Πόντιοι που ανηλεώς κυνηγήθηκαν, ήταν και οι Έλληνες των Μικρασιατικών παραλίων, οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, οι Καππαδόκες, οι Ασσύριοι, οι Αρμένιοι, όπως και άλλοι λαοί.
Τα θύματα όλων αυτών των γενοκτονιών οφείλουν να αναγνωριστούν άμεσα από τη διεθνή κοινότητα, μακριά από τις σκοπιμότητες, τους παραμορφωτικούς φακούς και τις βολικές σιωπές.
Η σύγχρονη Τουρκία θα πρέπει να θυμάται πως ο «στρουθοκαμηλισμός» ουδέποτε βελτίωσε οτιδήποτε.
Χρέος μας κάθε τέτοια ημέρα, είναι να της το θυμίζουμε, πως η διαδικασία συγγνώμης και κάθαρσης, εάν ποτέ συμβούν, θα περάσουν μόνο μέσα από την παραδοχή των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας, κι εν προκειμένου των εγκλημάτων της Τουρκίας κατά των Ποντίων.
Παλεύουμε μέχρι την οριστική δικαίωση, των αδίκως χαμένων 353.000 ψυχών, γιατί μόνο έτσι θα αποτρέψουμε στο μέλλον να χαθούν και άλλες…»
