Ν.Ο.Ε.: Ο διαλογισμός του στα Μεσάγκαλα που του άλλαξε την ζωή

Γεννήθηκα στις 8/7/88, στις 8, στη Θουκυδίδου 41Β, ακριβώς πάνω από το Praktiker, στην πρώτη Βούτα των Αθηνών, όπου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη γινόταν πανζουρλισμός. Όλοι σχεδόν οι φίλοι μου ήταν στις κόντρες, επισκεύαζαν μηχανάκια και αμάξια ή έτρεχαν, και οι πιο πολλές αναμνήσεις μου από παιδί είναι από κει, με τις μανάδες να τρέχουν πάνω από κείνους που είχαν χτυπήσει.

• Η μουσική έπαιζε τεράστιο ρόλο στην οικογένειά μου, υπήρχε πολύς χορός, υπήρχαν γλέντια με φίλους και πολύ ροκ του '50 και του '60, γιατί τέτοια άκουγε ο πατέρας μου, μαζί με ελληνικό ροκ του '60 και του '70 – πολύ όμορφη μουσική.

• Στα οκτώ μου πήρα μια κοκκινόμαυρη κασέτα από τον μεγαλύτερο αδερφό μου, που περιείχε πολλά πράγματα, Snoop Dog, Dr. Dre, τον Βρωμύλο απ' τα Ημισκούμπρια, και τότε ανακάλυψα ότι μπορείς να βάλεις τους στίχους πάνω σε γρήγορο ρυθμό, να κάνεις ραπ. Το ερωτεύτηκα αυτό το πράγμα, ήταν κάτι σαν έκρηξη στο μυαλό μου, έτσι άρχισα να γράφω ρίμες. Εκείνη την εποχή ο αδερφός μου είχε αρχίσει να κάνει γκράφιτι με το crew του και ήταν θρύλοι στη γειτονιά, στο Ελληνικό και στην Αργυρούπολη, έτσι μυήθηκα κι εγώ στο γκράφιτι και έκανα την πρώτη μου tag-ιά ως Data. Στα εννιά μου βρήκα το όνομα Διαγορέας, από τον Διαγόρα τον Ρόδιο, τον ολυμπιονίκη πυγμάχο.

Το όνομα ΝΟΕ το βρήκα από ένα περίεργο όνειρο, έναν εφιάλτη που είχα δει εκείνη την εποχή, και έγινε το alter ego μου σε μια διαφορετική, ραπ φάση. Ως Διαγορέας έκανα freestyle και συμμετείχα σε rap battles στο Cozy στη Φυλής, στις βραδιές που διοργάνωναν το Παιδί Θαύμα και ο Εισβολέας, ενώ ως ΝΟΕ, στα έντεκά μου, αποφάσισα να γράφω περισσότερο κομμάτια και να ανακαλύψω την τέχνη της δημιουργίας της μουσικής. Μετά, το ΝΟΕ έγινε Ν.Ο.Ε. και κατά καιρούς σήμαινε διαφορετικά πράγματα, μετά τους Outcast Excellence σήμαινε «Νoe Outcast Excellence», στη συνέχεια έγινε «Νόημα, Όραμα Εξέλιξη», και αργότερα ΝΟ. Ε., που σημαίνει «No-one Else».

• Το χιπ-χοπ ήταν, πάνω απ' όλα, κουλτούρα, κι αυτή ήταν που με ενθουσίασε. Επειδή η Αργυρούπολη δεν είχε πολλά πράγματα να δεις και στο Ελληνικό ήταν η Αμερικανική Βάση, πηγαίναμε στη Γλυφάδα, όπου ήταν όλοι οι Αμερικανοί. Δολάρια, χαμός, κατάσταση εντελώς americanized, με New Εra καπέλα, σέρφερ και χιπ-χοπ στο φουλ. Όλοι μιλούσαν για τον Jay Z και τον Nas και τσακώνονταν για τους Αμερικανούς ράπερ. Μετά γνωρίσαμε παιδιά απ' το Πέραμα, απ' τον Πειραιά, και πηγαίναμε και κάναμε συναυλίες εκεί, χιπ-χοπ με ροκ και πανκ – έπαιζε ξύλο και φανατισμός. Μας πήρε το μυαλό η χιπ-χοπ, όχι τόσο το να κάνουμε ραπ, πιο πολύ η χιπ-χοπ αλητεία, η κουλτούρα, ό,τι περικλείουν τα τέσσερα στοιχεία του χιπ-χοπ. Είδα ότι εκτός από το να ραπάρεις, είναι όλη η εικόνα, η ζωή – γιατί, για μένα, πρώτα ήρθε η ζωή της χιπ-χοπ μουσικής και μετά η ίδια η μουσική. 

• Όταν ήμουν 3 χρονών, με πέταξαν μέσα σε μια πισίνα, έτσι έγινα πρωταθλητής κολύμβησης. Επειδή είχα ένα χάρισμα, με έβαλαν να προπονούμαι με τα πιο μεγάλα παιδιά και από την προαγωνιστική μπήκα νωρίτερα στην αγωνιστική. Το νερό μού άρεσε πάρα πολύ από μικρό παιδί, ασχολιόμουν φουλ μαζί του, του μιλούσα, ήθελα να είμαι όλη την ώρα μέσα σε αυτό, επειδή ένιωθα ελευθερία. 

Αυτό στο τέλος απέβη μοιραίο, γιατί με πίεζαν οι δικοί μου πάρα πολύ. Με πήγαιναν από ομάδα σε ομάδα, έδιωξαν και την αγαπημένη μου προπονήτρια, τη Σοφία, και, ενώ έβγαινα πάντα πρώτος στα πανελλήνια πρωταθλήματα (50 μ. ελεύθερο, 100 μ. ελεύθερο, 200 μ. μεικτή και 400 μ. μεικτή), αποφάσισα να σταματήσω την κολύμβηση. Κάθε μέρα ξυπνούσα στις 5:30, έκανα προπόνηση, πήγαινα σχολείο και όταν σχόλαγα έκανα άλλες πέντε ώρες προπόνηση, κι αυτό ήταν εξουθενωτικό για μένα.   Ήταν τότε που ανακάλυψα τη μουσική και ασχολήθηκα πολύ με το ραπ. Έκανα πολύ και skate και μετά ακολούθησα το snowboard επαγγελματικά.

Έχω βγει πρώτος στα rails στην Ελλάδα, στη Βασιλίτσα. Είχα πολλούς τραυματισμούς όλα αυτά τα χρόνια που ασχολιόμουν με τον πρωταθλητισμό. Γενικά, τα αθλήματα έχουν πολλά άσχημα περιστατικά, που είναι περισσότερα από τις καλές στιγμές. Έτσι είναι και η ζωή, χίλιες θα πέσεις, μία θα σηκωθείς, αλλά αυτή η μία θα ισοδυναμεί με τις χίλιες. Έχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου και έχω παρατήσει πολύ περισσότερα, το μόνο που δεν παράτησα ποτέ είναι η μουσική.

• Από το 1999, που έγραψα την πρώτη μου ρίμα, είχα πει ότι αν δεν πετύχαινα στη μουσική μέχρι το 2015, θα σταματούσα. Το κανάλι μου στο YouTube το έχω από το 2010 και για χρόνια κανείς δεν είχε ακούσει τα κομμάτια μου, ενώ είχα ανεβάσει 150 κομμάτια. Είχαν από 200 μέχρι 1.000 views το πολύ, γιατί, ενώ ήμασταν τεράστια παρέα και ηχογραφούσαμε όλοι μαζί, δεν είχα ανακαλύψει τον εαυτό μου και τη φωνή μου. Δεν ήμουν αληθινός, περιέγραφα αυτά που ζούσα, αλλά, ως συμπεριφορά, προσπαθούσα να κερδίσω τον σεβασμό παρά την αγάπη. Μέχρι το 2015 δεν είχα πετύχει τίποτα, δούλευα σε δυο δουλειές, το πρωί στο βενζινάδικο και το βράδυ σερβιτόρος. Στα 13 μου απαρνήθηκα τη μικρή οικονομική βοήθεια που μου έδιναν οι γονείς μου, επειδή δεν είχα καλή σχέση μαζί τους, έτσι έκανα πάρα πολλές δουλειές στη ζωή μου. 

• Το 2015 κλείστηκα για έναν χρόνο στο στούντιο και έγραψα έναν δίσκο, δύο mixtapes και ένα EP – είχα έτοιμα 365 κουπλέ και ένα σωρό κομμάτια ολοκληρωμένα, πάρα πολλή μουσική. Τότε ανακάλυψα τον εαυτό μου, μέσα στο booth, και μέσω της μοναχικότητας, της πίστης στον εαυτό μου και της σκληρής δουλειάς ήρθε η επιτυχία. H συνοχή είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχεις – και η έκπληξη. Έκανα κάποια διαφορετικά βιντεοκλίπ. Για το «Athens Best» πήγα τον Δεκαπενταύγουστο, 4 η ώρα το πρωί, στο Σύνταγμα και δεν υπήρχε ούτε ένα αμάξι, ούτε ένα ταξί. Ήμουν στην Αμαλίας και δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος.

Από αυτό το βίντεο με ανακάλυψε ο DJ Tyler, μου έστειλε πάρα πολλές παραγωγές και φτιάξαμε το «Λίγες λέξεις χαράς» με τη Mary D, με το οποίο μπήκα για πρώτη φορά στο Mad και στο MTV. Με αυτό το τραγούδι έκανα τους γονείς μου περήφανους ξανά, για πρώτη φορά από τότε που παράτησα την κολύμβηση και έμπλεξα με τη χιπ-χοπ κουλτούρα. Έφτιαξα το άλμπουμ «Πλημοίρα», ένα από τα αγαπημένα μου, με το οποίο γύρισα τέσσερις φορές όλη την Ελλάδα, γνώρισα φαν, πολύ κόσμο. Άλλαξε η ζωή μου μετά από αυτό και ασχολήθηκα εξ ολοκλήρου με τη μουσική δημιουργία. 

• Γενικά, λειτουργώ βάσει της εμπειρικής γνώσης, από μικρός ήμουν πολύ αντιδραστικός σε ό,τι κι αν μου έλεγαν. Αν μου έλεγαν «αυτό είναι λάθος», έπρεπε να το ελέγξω ο ίδιος, πάντα το τέσταρα. Η αλλαγή στη ζωή μου ήρθε χωρίς να το θέλω, μέσα από τέσσερα πράγματα: την άσκηση –πνευματική, σωματική, ψυχική–, τη χορτοφαγία, τη νηφαλιότητα και τον διαλογισμό. Επειδή ήμουν στο γυμναστήριο και ήθελα να πάρω λίγο όγκο με υγιεινό τρόπο, δοκίμασα ένα τετραήμερο vegan πρόγραμμα του Αvant-Garde Vegan και ο οργανισμός μου μού είπε ότι αυτός είναι καλύτερος τρόπος ζωής. Αισθανόμουν πολύ πιο καλά, έτσι τον άκουσα. Ένιωθα κορεσμένος από τον τρόπο ζωής που είχα μέχρι τότε, έτσι είπα ότι για έναν χρόνο θα μείνω νηφάλιος.

Πήγα άνοιξη στο χωριό μου, στα Μεσάγκαλα, στην αγκαλιά του Ολύμπου και του Κίσσαβου, όταν δεν ήταν κανείς, σε ένα περιβάλλον όπου δεν είχα καμία επαφή με την πόλη, μέσα στη φύση. Είχα πάρει μαζί μου πολλά ντοκιμαντέρ και πολλά αφυπνιστικά έργα, όπως τα Kymatica, Inner Worlds, Outer Worlds, Samsara, και καθόμουν ήρεμος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας διάβαζα και διαλογιζόμουν. Ο διαλογισμός είναι το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο πράγμα για τον σύγχρονο άνθρωπο και σ' εμένα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Διαλογιζόμουν, όμως, κάθε μέρα για δυόμισι μήνες και τότε βίωσα μια αίσθηση που δεν μπορείς να την περιγράψεις με λόγια. Ήταν η πιο ισχυρή εσωσωματική και εξωσωματική εμπειρία, γιατί ένιωσα πράγματα τα οποία είναι ανεξήγητα. 

Από εκείνη τη στιγμή άλλαξαν όλα, άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο, ήταν όλα πιο θετικά, τα επεξεργαζόμουν πιο σωστά, σαν να έβλεπα κι άλλες συχνότητες που δεν υπήρχαν πιο πριν, πράγματα που δεν τα καταλάβαινα, γιατί ήταν σαν να έχω παρωπίδες και να μη βλέπω καλά. Άνοιξε όλος ο κόσμος, είδα την ευδαιμονία της ύπαρξης, κάτι που για να το νιώσεις δεν πρέπει να είσαι υπό την επήρεια καμίας ουσίας, ούτε του καφέ, ούτε της κάνναβης, ούτε του ποτού. Τώρα ο οργανισμός μου δεν μου επιτρέπει να τον προσβάλω με καμία ουσία, γιατί ο διαλογισμός δεν έχει την ίδια επιρροή, δεν τον καταλαβαίνεις, αν δεν είσαι νηφάλιος.

• Αυτήν τη στιγμή η πειθαρχία είναι η πιο σπουδαία λέξη με την οποία μπορώ να ταυτιστώ, γιατί πρέπει να είσαι ψυχολογικά δυνατός για να αποκρούσεις τόσες κακές επιρροές γύρω σου. Ο κόσμος είναι δύσπιστος, ξέρω ότι πολλοί τα ακούνε περίεργα όλα αυτά, κι αν μπορούσα να μη μιλάω ή να μη φαίνομαι πουθενά, θα το έκανα. Όταν, όμως, ζεις αυτή την εμπειρία, θέλεις να τη μοιραστείς με τους άλλους, ώστε να ανακαλύψουν κι αυτοί τη μαγεία της ζωής. Δεν είμαστε ούτε τα ονόματά μας, ούτε τα ρούχα μας, ούτε τα πιστεύω μας, ούτε τα δόγματά μας, όλα αυτά που μας έμαθαν κάποιοι άλλοι. Είμαστε συμπαντική ενέργεια την οποία μπορείς να ακούσεις και να καταλάβεις με την καρδιά σου, με την αύρα της ψυχής σου. 

• Το νέο ραπ που παίζει από τα κινητά των παιδιών είναι παρεξηγημένο, γιατί οι περισσότεροι που κάνουν αυτό το είδος μουσικής δεν είναι αληθινοί όσον αφορά τον εαυτό τους. Δεν ακολουθούν αυτό που βγαίνει από την ψυχή τους, από μέσα τους, και αντιγράφουν κάποιους άλλους. Αυτοί οι άλλοι, όμως, δεν αντέγραψαν κανέναν, βγήκε από μέσα τους η δημιουργία και πέτυχαν. Αν είσαι ο αληθινός σου εαυτός, τότε θα πετύχεις την έκπληξη, κι αυτή θα σου φέρει την επιτυχία και τον σεβασμό. Γι' αυτό δεν υπάρχει τόσος σεβασμός σήμερα.   Κάθε μέρα λαμβάνω πολλά κομμάτια από νέα παιδιά και θέλω πολύ να τους βάλω στην Jungle Juice ή στην εταιρεία που σκοπεύω να κάνω, ώστε να βρω το νέο αστέρι που να μπορεί να κάνει, σαν κι εμένα, τα πάντα, 7/20, MC, να ραπάρει αργά ή γρήγορα για οποιοδήποτε θέμα, κοινωνικοπολιτικό, προσωπικό, για τα πάντα. Δεν το βρίσκω αυτό το άτομο, διότι όλοι αντιγράφουν, στο 100%. Δεν έχω βρει ούτε ένα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο αν εκφραστεί κάποιος ελεύθερα, με τη δική του βιωματική αφήγηση, με τον αληθινό του εαυτό, θα καταφέρει να ξεχωρίσει. 

• Οι νέοι ράπερ έχουν μεγάλη ευθύνη, γιατί μπορεί όσοι έχουν πετύχει να είναι ο εαυτός τους για πάρα πολύ καιρό, αλλά μετά, έχοντας βρει την ταμπλέτα της επιτυχίας σε ένα κομμάτι, προσπαθούν συνεχώς να την επαναλάβουν. Υπάρχει ο καλλιτέχνης που πάει το βράδυ σπίτι του και είναι καλά με τον εαυτό του, περήφανος, ευτυχισμένος, χαρούμενος κι ας μην έχει τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο, και υπάρχει και ο άλλος, που έχει τεράστια απήχηση στον κόσμο και έχει κάνει ό,τι έχουν κάνει οι άλλοι, το ίδιο μοτίβο. Έχει πετύχει, αλλά το βράδυ που πάει σπίτι του, δυστυχώς, δεν είναι καλά. Επέλεξα να φύγω από τον υλικοκεντρισμό, έχασα όλα τα υλικά αγαθά, αυτά που νόμιζα ότι με γέμιζαν, αλλά κέρδισα όλα τα πνευματικά αγαθά, αυτά που στην ουσία σε κάνουν ευτυχισμένο. Γιατί μόνο αν ανακαλύψεις την ψυχή σου είσαι πετυχημένος.

• Ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη της μουσικής είναι ότι κατάφερα να βοηθήσω ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι και να ξεφύγουν από καταστάσεις που τους κάνουν χειρότερους – και να βοηθήσω κι εμένα τον ίδιο. 

• Πέρσι το καλοκαίρι πήγα στο χωριό μου για λίγες μέρες ηρεμίας μόλις ολοκλήρωσα ένα πρότζεκτ. Έτρεχα στην παραλία καθημερινά και έβλεπα εκείνη την ομορφιά να είναι γεμάτη σκουπίδια. Μια μέρα στάθηκα στην άκρη της παραλίας, στο Δέλτα του Πηνειού, όπου ήταν κάποιοι ψαράδες, και είδα ότι, φεύγοντας, είχαν αφήσει σκουπίδια. Την άλλη μέρα τούς είπα με ευγενικό τρόπο να μην το ξανακάνουν και λογομαχήσαμε, αλλά ήταν μάταιο.

Κι αφού είδα ότι μολύνεται αυτός ο επίγειος παράδεισος, πήγα στο σπίτι μου, πήρα δυο μεγάλα τσουβάλια και άρχισα να μαζεύω τα σκουπίδια της παραλίας. Καθάρισα 50 μέτρα παραλίας και τα τσουβάλια γέμισαν. Ήταν σκουπίδια πάρα πολλών χρόνων, γυαλιά σπασμένα, γόπες, πλαστικά – έβγαλα την κάμερα και άρχισα να μαγνητοσκοπώ το καθάρισμα της παραλίας. Μάζεψα 20 τσουβάλια σε 7 μέρες, κουράστηκα πάρα πολύ, αλλά όταν αντίκρισα την ομορφιά της παραλίας, αυτή ήταν για μένα η πιο μεγάλη ανταμοιβή. Δυστυχώς, μετά από μία εβδομάδα που ξαναπήγα είχαν μαζευτεί πάλι σκουπίδια.

Ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο του πλανήτη. Και μπορεί να μην είναι ευθύνη μας να καθαρίσουμε κάθε παραλία, αλλά είναι ευθύνη μας να μην αφήνουμε σκουπίδια στις παραλίες, γιατί αυτός είναι ο κόσμος μας και οφείλουμε να τον έχουμε καθαρό. Δεν πιστεύω στις ταμπέλες και στις πινακίδες, γιατί, όταν σου υποδεικνύουν τι να κάνεις, συνήθως κανείς το αντίθετο από αντίδραση. Αν σε έναν τοίχο βάλουν μια ταμπέλα «μην κατουράτε εδώ», οι άνθρωποι θα κάνουν ουρά για να κατουρήσουν. Το μυαλό του ανθρώπου είναι τόσο βυθισμένο στην αλόγιστη αντίδραση, που δεν σκέφτεται τις συνέπειες. 

• Το νέο μου άλμπουμ λέγεται «Απόδραση», μια λέξη που με εκφράζει απίστευτα αυτή την εποχή, διότι ο νους του ανθρώπου είναι μια φυλακή και η επίγνωση, η απόδραση από αυτήν. «Απόδραση» είναι και το όνομα του καναλιού μου στο YouTube από το 2010, το όνομα του δεύτερου συγκροτήματός μου όταν ήμουν 15 και του τρίτου μου crew όταν έκανα γκράφιτι. Μετά από 20 δουλειές (αυτή είναι η 21η) –επειδή κάνω 20 χρόνια μουσική–, ήταν ανάρμοστο να μη δώσω αυτόν τον τίτλο στο συγκεκριμένο άλμπουμ.   Εδώ συνοψίζω όσα θα ήθελα να έχω πει τους δύο μήνες που είμαι εκτός καναλιού.

Απείχα λόγω όσων συνέβαιναν και συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, γιατί για μένα η σιωπή είναι το πιο δυνατό όπλο. Η άγνοια γεννάει βλακεία και όλοι έλεγαν το μακρύ τους και το κοντό τους υπέρ, κατά της υπακοής στα μέτρα, τσακώνονταν στον δρόμο. Με αυτό το άλμπουμ θέλω ο ακροατής να νιώσει την εμπειρική γνώση μέσω της απόδρασης και να μπορέσει να ανακαλύψει νέες πτυχές της εσωτερικότητάς του, που δεν φανταζόταν ότι υπάρχουν.

• Η ζωή με έχει μάθει να είμαι ο εαυτός μου, να μη με νοιάζουν οι απόψεις των άλλων και να ζω εκστατικά κάθε στιγμή, γιατί για το μετά δεν είναι σίγουρος κανένας. Να απολαμβάνω το τώρα και να χαίρομαι όσο πιο πολύ γίνεται την ίδια τη ζωή σε αυτό το σώμα, το οποίο αγαπώ πάρα πολύ.

Πηγή: www.lifo.gr