Σε ανακοίνωσή του για το θέμα του Αχελώου ο ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας αναφέρει τα εξής:  Όλα καλά και άγια λοιπόν, μέχρι που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ και εδώ και δύο χρόνια  οι «ιδεοληψίες» του δεν αφήνουν να αποδώσουν οι πολιτικές, που πρόκοψαν την Θεσσαλία στα περασμένα 40 χρόνια. Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το θέμα της διαχείρισης των νερών και σε επέκταση της ανάπτυξης της Θεσσαλίας συνολικά., μόνον  σαν ανέκδοτο  θα μπορούσε να κατανοηθεί η επιχειρηματολογία που προβάλλεται από  τους φορείς, που απάντησαν στις προσεγγίσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την διαχείριση των νερών της Θεσσαλίας. Κινούμενοι ανάμεσα σε μια «απρόσωπη» πολιτεία και στην εκπροσώπηση των φορέων τους, επιχειρούν να εξαφανίσουν τις  συγκεκριμένες πολιτικές που είναι υπεύθυνες για την καθυστερημένη και αντιπεριβαλλοντική ανάπτυξη της Θεσσαλίας. Με λίγα λόγια ,προσπαθούν να μας πείσουν ότι «έγινε καλώς  ότι έγινε» και αν εκτραπεί και ο Αχελώος, στην Θεσσαλία θα έχει ολοκληρωθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης, αντίστοιχο με «ένα μεγάλο όγκο ιδεών και προτάσεων» των συγκεκριμένων φορέων. ΄Η αλλιώς ,λείπει ο Αχελώος από την ολοκλήρωση μιας πολιτικής 40 ετών, που  συνολικά οδήγησε στην σημερινή Θεσσαλία της στρεβλής ανάπτυξης, της γενικευμένης περιβαλλοντικής ρύπανσης, της καταστροφής των φυσικών πόρων, της αποδιάρθρωσης της παραγωγής ,της απερήμωσης της υπαίθρου,  της γενικευμένης κρίσης. Μάλιστα ενώ διαπιστώνουν «την απελπιστική κατάσταση των νερών της Θεσσαλίας» τολμούν να διατυπώνουν τη θέση ότι «επιτέλους στον ΣΥΡΙΖΑ ασχολήθηκαν με θεσμικές αποφάσεις π.χ. τα σχέδια διαχείρισης». Και ενώ είναι γνωστό ότι από το 2000 μέχρι το 2009, που έπρεπε να ολοκληρωθούν υποχρεωτικά τα σχέδια διαχείρισης, δεν έγινε απολύτως τίποτα, και παρά την παράταση μέχρι το 2016 που επίσης δεν ολοκληρώθηκαν τα σχέδια, ο ΣΥΡΙΖΑ σε σύντομο διάστημα θα έχει προχωρήσει και στην ολοκλήρωση των σχεδίων διαχείρισης των νερών των λεκανών απορροής των ποταμών μέχρι τις 30 Ιουνίου 2017. Είναι πρόδηλο  ότι η πραγματικότητα δεν έχει καθόλου σχέση με τον επιστημονικό προγραμματισμό που επικαλούνται  οι εκπρόσωποι των συγκεκριμένων φορέων και οι περιπαιχτικές «ευχές» που αποδίδονται στην κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θα έπρεπε να μετατραπούν σε αντικειμενικές «ενοχές» για όσους κυβέρνησαν όχι μόνον την δεκαπενταετία 2000-2015, αλλά και συνολικά την μεταπολιτευτική περίοδο.
Είναι φανερό ότι «η εκτροπή του Αχελώου» αποτελεί την κύρια και αποκλειστική επιλογή για την διαχείριση των νερών της Θεσσαλίας, όσων εκφράζουν και υποστηρίζουν το αποδιαρθρωτικό και αντιπεριβαλλοντικό μοντέλο ανάπτυξης των περασμένων 40 χρόνων. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Όχι, βέβαια, μόνον γιατί μέσα από την επιχειρηματολογία τους προσπαθούν να επικαλεσθούν μια σειρά από αδυναμίες και δυσκολίες στα φράγματα και στα έργα διαχείρισης των νερών που δεν έκαναν (ενώ κατά τα άλλα τα υποστηρίζουν!), με αποτέλεσμα η κατάσταση στη Θεσσαλία να είναι επιεικώς απαράδεκτη. Αλλά κυρίως γιατί, η συνολική τους προσέγγιση αντανακλά τη σπάταλη, ρυπογόνα, αντιπεριβαλλοντική και κοστοβόρα πολιτική της συνεχούς αύξησης των εισροών  στην αγροτική οικονομία, που επιβάρυνε το ισοζύγιο ανταλλαγών, αποδιάρθρωσε την αγροτική παραγωγή και υποβάθμισε τα αγροτικά εισοδήματα. Σε τέτοιο βαθμό ,που αν δεν ήταν οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης, ελάχιστοι παραγωγοί  θα ήταν ακόμη στους στάβλους και στα χωράφια. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η βασική αντίθεση με το αναπτυξιακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διακατέχεται ούτε από «εμμονές» ούτε από κάποια μεταφυσική αντιπαλότητα προς την εκτροπή του Αχελώου, όπως επιχειρηματολογούν οι υποστηρικτές της. Η διαχείριση των νερών αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του συνολικού αναπτυξιακού σχεδίου της κάθε περιφέρειας, που επεξεργάζεται και θα θέσει άμεσα  -για πρώτη φορά-Κυβέρνηση στην διαβούλευση ολόκληρου του λαού.
Ας μην παίζουμε με τα νούμερα και τις προσθαφαιρέσεις κυβικών σε ένα συνολικό αναπτυξιακό πλαίσιο που είχε συγκεκριμένα «απελπιστικά αποτελέσματα». Ακόμη περισσότερο ας μην υποτιμούμε αντιλήψεις και γνωστικές ικανότητες, διεκδικώντας αλαζονικά την αποκλειστικότητα στην ικανότητα  διαχείρισης των αναπτυξιακών θεμάτων. Όταν, μάλιστα, τα αποτελέσματα  είναι αρνητικά. Και  επιβαρυντικά για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Ούτε χρειάζονται «κατεβατά» κειμένων για την προβολή απόψεων μέσω του τύπου. Το αντίθετο, υποδεικνύουν την αδυναμία να υποστηριχτεί μια μακρόχρονη  πλάνη ,που προωθήθηκε παράλληλα και αντίστοιχα με συγκεκριμένες πολιτικές. Η πραγματικότητα είναι απτή και απλή και την ζούνε στο πετσί τους οι παραγωγοί όλα αυτά τα χρόνια. Και όσο αν επιμένουν ορισμένοι «μη μειωμένης αντίληψης» , τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους για μια δίκαια και περιβαλλοντικά αειφόρα ανάπτυξη.