Oι Λαρισαίοι δημιουργοί του "Άγνωστου Άνδρα"

Πριν από λίγους μήνες βρισκόμουν στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Μια από τις  αγαπημένες μου ασχολίες όταν είχα ελεύθερο χρόνο ήταν να φωτογραφίζω τα υπέροχα γκράφιτι που βρισκόταν σε διάφορα σημεία της πόλης. Όχι εκείνα που παίρνεις το σπρέι και απλά μουτζουρώνεις έναν τοίχο, αλλά υπέροχες τοιχογραφίες μεγάλων διαστάσεων από αξιόλογους καλλιτέχνες, που τα τελευταία χρόνια η δουλειά τους αποτελεί – για πολλούς λόγους – μια αρκετά ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική τάση στους δρόμους της πρωτεύουσας. Η θεματολογία τους σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ρηχή καθώς στόχος δεν αποτελεί μόνο η χρωματική ανάδειξη της ζωγραφικής παλέτας του καλλιτέχνη αλλά και η άντληση μηνυμάτων από τον εκάστοτε κάτοικο ή τουρίστα που θα  αντικρύσει τα ζωγραφικά  έργα για πρώτη φορά.

Επειδή όμως το μεγαλύτερο χρόνο της ζωής μου είθισται να τον«περνάω» στη γενέτειρα μου τη Λάρισα, το παράπονο μου ήταν πάντοτε το εξής: Γιατί όχι και εμείς; Γιατί όχι κι εδώ; Και κάπως έτσι ταυτίστηκα με ένα χρωματιστό σύνθημα που έτυχε να δω σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης, το οποίο χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «μια πόλη δίχως γκράφιτι, είναι μία πόλη χωρίς ψυχή». Η  Λάρισα, ως γνωστόν, παράγει μια πλειάδα αξιόλογων καλλιτεχνών ενώ το ανθρώπινο δυναμικό των κατοίκων που την απαρτίζουν, από τις πιο νεαρές ηλικίες μέχρι και τις πιο μεγάλες, χαρακτηρίζεται από έντονη εξωστρέφεια που σπανίως συναντάει κανείς στα μεγάλα αστικά κέντρα της υπόλοιπης Ελλάδας. Εδώ η λέξη «urbanart» θα μπορούσε να λάβει τη διάσταση που της αρμόζει αρκεί να ασχοληθεί κάποιος μαζί της με μεράκι και απόλυτη σοβαρότητα.

Και ευτυχώς η αρχή έγινε πρόσφατα με μια τοιχογραφία μεγάλης κλίμακας σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, στην οδό Παπαναστασίου. Ο ενθουσιασμός μου για  το αποτέλεσμα όταν την πρωτοαντίκρισα ήταν τεράστιος. Στον μέχρι πρότινος γκρίζο τοίχο, που βρίσκεται στο ύψος του δημοτικού παρκινγκ για τα δίκυκλα, οι καλλιτέχνες Αστέριος Δημητρίου και Χρήστος Λάσκαρης, σε συνεργασία με τον Δήμο, φιλοτέχνησαν ένα άκρως εντυπωσιακό «mural» με την αινιγματική ονομασία «O άγνωστος νέος». Πρόκειται για μια προτομή ενός άγνωστου άντρα, πιθανώς αθλητή, που βρέθηκε σε ανασκαφές στα Φάρσαλα το β' μισό του 4ου αι. π. Χ. και φιλοξενείται στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας.

Στις μεγάλες πόλεις που οι περισσότεροι εξάλλου είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ακόμα κι όταν πολλοί ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλά τους άλλους, εγώ θέλησα να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν τον «αινιγματικό νέο» καθώς και για τους καλλιτέχνες που τον ανακάλυψαν από κοντά. Έτσι, επισκέφτηκα το εργαστήριο της καλλιτεχνικής παραγωγής και έμπνευσης τους, γιατί ό, τι κι αν μάθαινα από τους «τρίτους»ενδεχομένως να αποτελούσε απλώς φήμες.

- Τι σπουδές έχετε κάνει και με τι ασχολείστε στην παρούσα φάση σε επαγγελματικό επίπεδο;

Αστέριος: Έχω τελειώσει Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην πόλη Λέτσε της Ιταλίας.  Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, παρακολούθησα ένα σεμινάριο τετρακοσίων ωρών στην Ειδική Αγωγή και έπειτα ασχολήθηκα κατευθείαν με την εκπαίδευση σε δημοτικά σχολεία άλλοτε ως ωρομίσθιος και αυτή τη στιγμή ως αναπληρωτής καθηγητής. Για ένα μεγάλο διάστημα στο παρελθόν εργάστηκα για τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας και έπειτα πήγα στο ΚΕΘΕΑ ΕΞΟΔΟΣ, όπου ασχολήθηκα με το arttherapy και είναι ο όγδοος χρόνος που συνεχίζω να το κάνω. Με στείλανε για εκπαίδευση στην Κοπεγχάγη και πρέπει να σου πω ότι το arttherapy είναι ένας αρκετά ανερχόμενος κλάδος.

Χρήστος:Κι εγώ τελείωσα στην Ιταλία, στην ίδια σχολή ήμασταν, στο ίδιο κτίριο μέναμε απλώς εγώ είμαι λίγο μεγαλύτερος. Τώρα στη Λάρισα είμαι κι εγώ αναπληρωτής καθηγητής στο 27^ο δημοτικό σχολείο. Μόλις τελείωσα τη σχολή πήγα στο Μιλάνο και δούλεψα με το studio di’ arte cannaviello. Έπειτα επέστρεψα στην Ελλάδα όχι όμως στη Λάρισα, αλλά στην Αθήνα. Εκεί εργάστηκα ως βοηθός σκηνογράφου στο θέατρο με τη Ρουλα Πατεράκη καθώς και με τον Θανάση Σαράντο. Επίσης, έχω ιδρύσει μαζί με τον Μανώλη Μανουσάκη που είναι συνθέτης, τους medeaelectronique, μια καλλιτεχνική ομάδα με την οποία κάνουμε διάφορα multimedia project, δηλαδή με διάφορα οπτικοακουστικά μέσα προσπαθούμε να δείξουμε μια ιδέα στον κόσμο. Τώρα «κλείσαμε» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να κάνουμε μια παρουσίαση, μια όπερα, με θέμα τον «Νάρκισσο».

Xρήστος Λάσκαρης

Aστέριος Δημητρίου

-Τα τελευταία χρόνια η επίδειξη του εαυτού μας μέσω των socialmedia είναι αρκετά έντονη, το θέμα του «Νάρκισσου» θα έλεγα ότιφαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ…

Χρήστος:Είναι, γιατί ούτως ή άλλως και εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε έναν ναρκισσισμό αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να αγαπάς τις δουλειές σου και τα πράγματα που κάνεις για να συνεχίσεις να τα κάνεις. Να θέλεις να τα κάνεις καλά, να πιστεύεις ότι θα τα κάνεις καλά και έτσι συνεχίζεις και συνεχίζεις!

-Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Δήμο για τη φιλοτέχνηση της τοιχογραφίας; Τους προσεγγίσατε εσείς ή συνέβη το αντίθετο;

Αστέριος: Είναι λίγο σύνθετο αυτό. Εμείς γενικότερα την ανησυχία της εξωστρέφειας στην πόλη, όχι μόνο εγώ και ο Χρήστος, αλλά ολόκληρη η καλλιτεχνική παρέα τη θεωρούμε σημαντική. Η πόλη βρίσκεται λίγο πίσω εικαστικά, με πολύ δύσκολο κόσμο και προσπαθούσαμε γενικά να βρούμε μια επικοινωνία με τον Δήμο. Τώρα έτυχε να είναι η συγκεκριμένη δημοτική αρχή ενώ και παλαιότερα είχαμε προσπαθήσει. Είχανε προσπαθήσει κι άλλοι καλλιτέχνες εκτός από εμάς. Αυτό που συνέβη εγώ το θεωρώ τύχη, δηλαδή βοήθησαν οι συγκυρίες μιας και στην παρούσα φάση κάποιος ήθελε να φτιάξει κάτι, εμείς θέλαμε να υλοποιήσουμε κάτι και έτσι προέκυψε αυτή η συνεργασία. Συζητήσαμε με έναν αρχιτέκτονα που είχε συνεργασία με τον Δήμο και μας είπε ότι ήθελε να δημιουργηθεί κάτι καλλιτεχνικό πάνω σε έναν τοίχο. Ωπ, είπα εδώ είμαστε!

-Το πεδίο δράσης της θεματολογίας που σας δόθηκε ήταν ευρύ ή αφορούσε εξαρχής το  συγκεκριμένο έργο;

Αστέριος: Στην αρχή φανταστήκαμε ότι το θέμα ήταν εντελώς ελεύθερο και ότι μπορούσαμε να προσαρμόσουμε οποιοδήποτε θέμα δικιάς μας ευαισθησίας πάνω σε αυτό που κάνουμε. Έτσι προτείναμε μια παρουσίαση τριών διαφορετικών επιλογών που όμως καταλάβαμε ότι ήταν μακριά απ’ αυτό που είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος.

Χρήστος: Μετά μας ζητήθηκε να κάνουμε μια εικόνα που να έχει σχέση με τον πολιτισμό της Λάρισας. Τότε μπήκαμε στη διαδικασία να πάμε στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, που αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της ιστορίας της πόλης. Προσπαθήσαμε εκεί να βρούμε «υλικό» και τελικά μας τράβηξε την προσοχή ένας ωραίος νέος, αγνώστου ταυτότητας και  έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε το συγκεκριμένο.

Τι ακριβώς συμβολίζει για εσάς «ο άγνωστος νέος»;

Αστέριος: Αρχικά, το ότι είναι νεαρός συμβολίζει το μέλλον. Το ότι κοιτάζει ψηλά συμβολίζει το κομμάτι της διορατικότητας όπως επίσης και το να μην πάψει να ελπίζει λόγω των συνθηκών που πλέον επικρατούν. Επίσης, αν κάνεις μια βόλτα θα δεις ότι το κινητό είναι κομμάτι του σώματος και όλοι είναι σκυμμένοι σε σημείο που μπορεί να πάθουν αυχενικό. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βλέμμα επάνω. Εάν πολλοί δεν έβλεπαν τη διαδικασία του γκράφιτι τις ώρες που το κάναμε δεν ξέρω πότε θα το έβλεπαν. Υπάρχει κόσμος που ενώ περνάει από το σημείο δεν το βλέπει γι’ αυτό τον λόγο, γιατί είναι συνεχώς με το κεφάλι κάτω.

Χρήστος: Ακόμα και το μυστήριο του ότι δηλαδή ήταν κάποιος που δεν ξέραμε ποιος είναι μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Εμάς μας άρεσε ο τίτλος που υπήρχε ήδη στο μουσείο. Αν δεν έγραφε«άγνωστος νέος» μπορεί να μην δίναμε την πρέπουσα σημασία. Μετά η προτομή μας ιντρίγκαρε εξίσου γιατί και στις σχολές όταν κάνεις ζωγραφική περνάς κάποια χρόνια σχεδιάζοντας με κάρβουνο πάνω σε προτομές από  αρχαία ελληνικά αγάλματα κ.λπ., έτσι μαθαίνεις να σχεδιάζεις, έτσι ξεκινάς. Οι πιο αντιπροσωπευτικές, λοιπόν, προτομές που βρήκαμε ήταν οι Ρωμαϊκές και να σου πω δεν θέλαμε να κάνουμε το «σκλαβιλικι» της Λάρισας. Αποφασίσαμε να κάνουμε την πιο αρχαιοελληνική, την πιο αγνή περίοδο και ο μόνος αντιπρόσωπος που ταίριαζε στα δικά μας μέτρα και σταθμά ήταν αυτός.

-Ποιες ήταν οι δικές σας αρχικές προτάσεις που τελικά δεν επικράτησαν;

Αστέριος: Εμείς στην αρχή είχαμε καταλήξει ως ζωγράφοι σε ένα παιδί που φορούσε μπέρτα πλασμένο από το μυαλό μας όχι της marvel. Αυτό θα ήτανε σε έναν προοπτικό χώρο και αρκετά χρωματιστό. Γενικά, εμείς θεωρούμε το παιδί λόγω της δουλειάς μας και της ευαισθησίας μας ότι είναι το ερέθισμα για τα πάντα, ότι είναι το κίνητρο για το αύριο και ότι «χτίζουμε» εμείς οι μεγαλύτεροι αυτό αργότερα θα το υλοποιήσει. Ίσως να τους παρέπεμψε σε κάτι παιδικό. Αυτό σημαίνει καλλιτεχνική ανωριμότητα στα δικά μας λόγια. Όταν το ερέθισμα που σου δίνει η εικόνα το βλέπεις όπως είναι και δεν το ψάχνεις, δεν το «σκαλίζεις» για να καταλάβεις τι συμβαίνει λίγο πιο μέσα είναι σα να διαβάζεις ένα βιβλίο και να αναλύεις απλώς τις λέξεις και όχι το νόημα του.

Χρήστος: Δεν ήταν μάλλον εμφανές το μήνυμα. Εμείς σκεφτήκαμε ότι η Λάρισα είναι μια πόλη που έχει πολλά παιδιά και πολλές οικογένειες. Αυτές οι οικογένειες ελπίζουν στο να γίνει κάτι καλύτερο για το αύριο. Ειδικά από την εμπειρία μας γνωρίζουμε ότι η Λάρισα παράγει δημιουργικό κόσμο και καλλιτέχνες, που βρίσκονται σε όλο τον πλανήτη. Από την γενιά μου για παράδειγμα όσοι ασχοληθήκαμε με την τέχνη φύγαμε από την πόλη. Δίνει μια ώθηση η Λάρισα σε αυτό με την έννοια ότι δεν σε κάνει να νιώθεις ασφαλής δημιουργικά. Ξεκινάς εδώ στην αρχή πολύ εύκολα γιατί γενικά υπάρχουν κενά μέσα στην ημέρα σου, λόγω της πολυτέλειας του ελεύθερου χρόνου που έχεις. Στην πορεία όμως βλέπεις ότι διψάς για καινούρια «πράγματα» και καταλήγεις κάπου μακριά, σε ένα άλλο μέρος. Αυτό το έχω δει σε πάρα πολλούς συναδέλφους. Μην κοιτάς που εμείς επιστρέψαμε. Υπάρχουν πολλοί Λαρισαίοι συνάδελφοιμας οι οποίοι συνεχίζουν να σταδιοδρομούν και να μεγαλουργούν στο εξωτερικό. Αν δεις τώρα το Βερολίνο που είναι και υποστηρικτής του γκράφιτι έχει γεμίσει από ρεαλισμό μέχρι κινέζικα κόμικ. Το θέμα είναι η τέχνη να εφαρμόζεται γενικά στον χώρο και με καλαισθησία, όχι μόνο στα κτίρια και όχι με την έννοια της μουντζούρας. Ειδικά τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που μπορείς να κάνεις τα πάντα καθώς είναι πολλά τα υλικά και μεγάλη η πληροφορία που σου δίνεται. Η ιδέα είναι αυτή πρέπει να «πέσει» στο τραπέζι και φυσικά η ανάλογη βοήθεια.

-Σε τι μπορεί να συνίσταται αυτή η βοήθεια, ώστε να αποτελέσει βασικό κίνητρο για την υλοποίηση ενός αξιόλογου έργου;

Αστέριος: Καταρχήν, πρέπει να υπάρχει κίνητρο και από τις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, εγώ δεν είμαι πλέον παιδάκι που θα πω στον φίλο μου «κοίτα, τι έκανα ρε», θέλω το ουσιαστικό κίνητρο, θέλω την ανταμοιβή μου, την τίμια. Το  δικό σου κίνητρο για παράδειγμα μπορεί να είναι η διαφήμιση σου. Πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο ώστε να ισορροπηθεί κάπως αυτό και να βγει και το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο.

Χρήστος: Το μεγάλο θέμα είναι η ανάλογη σοβαρότητα απέναντι σε αυτό που κάνουμε. Για παράδειγμα, πρέπει ο κάθε άνθρωπος, που θα σου δώσει τη δουλειά να ξέρει τι κάνει και αντίστοιχα εσύ που θα την αναλάβεις να ξέρεις ακριβώς τι θα κάνεις. Δεν γίνεται ο ένας από τους δύο να αναλαμβάνει το φορτίο του άλλου. Δεν μπορεί ο άλλος να σου λέει «βγες και ψάξε λευκό τοίχο», θα έπρεπε ήδη να υπάρχει μια λίστα με τα υπάρχοντα δημόσια και διαθέσιμα κτίρια της πόλης.

-Αν δεν κάνω λάθος όταν ήσασταν στην Ιταλία είχατε λάβει σημαντικές διακρίσεις σε διαγωνισμούς έργων τέχνης για το βιογραφικό σας ισχύει;

Χρήστος:  Γινότανε μια triennale αν θυμάμαι καλά κι είχανε ως θέμα την «ιερά τέχνη», όπου καλούσανε καλλιτέχνες να δώσουν έργα που εμπεριείχανε μέσα το ιερό μήνυμα. Εγώ είχα φτιάξει έναν πίνακα παρμένο από το stalker του Ταρκόφσκι, που μιλάει γι’ αυτά τα θέματα σε ένα σημείο της ταινίας. Διαγωνίστηκα με άτομα απ’ όλη την Ιταλία και μου δώσανε το πρώτο βραβείο. Από εκείνη τη στιγμή πήρα τα πάνω μου στη Καλών Τεχνών καθώς ήμουν ακόμα στο τρίτο έτος και με είχανε μη στάξει και μη βρέξει.

Αστέριος: Εγώ βγήκα τρίτος σε έναν άλλον εθνικό διαγωνισμό που γινόταν στην Ιταλία και αφορούσε νεαρούς ζωγράφους απ’ όλες τις σχολές Καλών Τεχνών. Με παρότρυνε μια καθηγήτρια που είχε και ο Χρήστος και μου είπε «εσύ θα πάρεις μέρος». Το θέμα ήταν εντελώς ελεύθερο. Εκείνη την περίοδο ζωγράφιζα πολλές προσωπογραφίες και έτσι έκανα έναν άστεγο. Τελικά βγήκα τρίτος, με καλέσανε να πάω στην τελετή, μου είπανε να πω δυο λόγια στα ιταλικά και ευτυχώς κάτι μου βγήκε. Ένας από τους  τρεις κριτές μου λέει «θα σε έβγαζα πρώτο, αλλά είχαμε βγάλει πριν από κάποια χρόνια έναν άλλον Έλληνα  πάλι και δεν θέλω να λένε ότι βγάζουμε μόνο Έλληνες», και λέω ποιον Έλληνα; Και μου απαντάει το όνομα του Χρήστου. Και λέω οκ, αλλά από πρώτος πως γίνεται τρίτος και όχι δεύτερος; Μου λέει είναι ένας γιαπωνέζος πολύ ωραίος και δεν θέλω να τον βγάλω από τη δεύτερη θέση. Όντως, το είχε ρε παιδί μου.

-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε, πόσος χρόνος και πόσα άτομα χρειαστήκανε για την υλοποίηση του γκράφιτι;

Αστέριος: Το πρόβλημα συνήθως είναι όταν το κτίριο ανήκει σε κάποιον ιδιώτη. Εμείς οι δύο μόνο δουλέψαμε και ολοκληρώθηκε μέσα σε δύο ημέρες. Κάθε ημέρα ήταν ένα γεμάτο οκτάωρο. Για παράδειγμα, εσένα το κομμάτι της εφαρμογής μπορεί να σου φανεί πολύ γρήγορο και όντως έγινε πολύ γρήγορα. Αυτές οι δύο ημέρες όμως  «κουβαλάνε» άλλες είκοσι από πίσω για το τι θα γίνει, πως θα γίνει, που θα γίνει ή ποια θα είναι τα πιθανά προβλήματα που θα συναντήσουμε σε περίπτωση που έπρεπε η εφαρμογή να μικρύνει κ.λπ.

Χρήστος: Το πιο δύσκολο είναι να βάλεις αυτό που λέμε σκαλωσιά. Η πρόθεση πάντα υπάρχει. Όλα σταματάνε στην προετοιμασία. Στην Αθήνα δηλαδή που βλέπεις ότι υπάρχουν πολλά γκράφιτι έχουνε λύσει αυτό το πρόβλημα, της σκαλωσιάς, το που θα στηθεί δηλαδή ο καλλιτέχνης για να έχει πρόσβαση στην επιφάνεια του τοίχου.

-Και πείτε ότι τη στήσαμε την σκαλωσιά με την υψοφοβία τι γίνεται;

Αστέριος: Εμένα μου αρέσει το ύψος οπότε ρωτάς λάθος άνθρωπο.Χρήστος: Εγώ πάλι αισθανόμουν λίγο την βαρύτητα να με τραβάει.

-Το θετικό είναι ότι  όντας ψηλά δεν θα μπορέσει κάποιος «καλοθελητής» να χαλάσει το έργο σας. Αλήθεια, θα εκνευριζόσασταν αν κάποιος προσπαθούσε να το κάνει;

Αστέριος: Εγώ θα τσατιζόμουνα. Από την άλλη, αυτός είναι και ο στόχος του καλλιτέχνη. Αν μπορέσεις να ευαισθητοποιήσεις ακόμα και αυτόν που θα μπει στη διαδικασία να στο βανδαλίσει, θεωρώ ότι με κάποιον τρόπο τον έχεις αγγίξει κι αυτόν.

Χρήστος: Πάντα έχω στο μυαλό μου ότι κάποιος μπορεί να πάει με σπρέι και να το βάψει δεν ξέρω αν θα με πείραζε τόσο. Μπορείς να το «παίξεις» και διαδραστικά να δημιουργήσεις κάτι και να αφήσεις εσκεμμένα να στο ζωγραφίσουν. Για παράδειγμα, το μνημείο με το φτερό στο Κηποθέατρο Αλκαζάρτο βάφουνε και το καθαρίζουνε συνέχεια.

-Τι σχόλια ακούσατε από τον κόσμο που έτυχε να δει τη συγκεκριμένη δουλειά;

Αστέριος: Γενικά, τα σχόλια για την τοιχογραφία ήταν αρκετά θετικά. Εμείς επειδή γνωρίζαμε ότι ο κόσμος της Λάρισας είναι λίγο της αντίδρασης περιμέναμε και τα αρνητικά σχόλια. Πήραμε όμως θετικές κριτικές και εισπράξαμε μεγάλο ενθουσιασμό.

Χρήστος: Επίσης, ρωτήσανε πότε θα ξαναγίνει κάτι άλλο. Το θεωρήσανε σαν μια «πόρτα» για κάτι επόμενο.

-Αλήθεια, πότε θα δούμε την επόμενη εικαστική παρέμβαση στην πόλη δια χειρός και των δύο;

Αστέριος: Εμείς το θέλουμε. Μας το ζήτησε και ο Δήμος. Έχουμε μια ιδέα, γνωρίζουμε πως θα υλοποιηθεί κι έχουμε εντοπίσει και το μέρος όπου θα γίνει.

Χρήστος: Υπάρχει μια ιδέα με δύο κτίρια, όπου ανάμεσα τους θέλουμε να στριμώξουμε ένα γλυπτό, ένα πρόσωπο που να πιέζεται. Αυτή η πίεση που υπάρχει και δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα, είναι παγκόσμιο φαινόμενο, γι’ αυτό και θέλουμε πάρα πολύ να το εφαρμόσουμε ως ιδέα. Εάν βρούμε τον τρόπο να το υλοποιήσουμε  αυτό το πράγμα λογικά θα είναι η επόμενη δουλειά που θα δεις από εμάς.

-Αναφερθήκατε πιο πάνω εν συντομία στη νοοτροπία των κατοίκων αυτής της πόλης. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξει σχετικά με αυτό;

Αστέριος: Να αλλάξει η μουσική που ακούνε. Κι εγώ δεν είμαι «κολλημένος» επάνω σε ένα είδος, αλλά νομίζω ότι κάθε μουσική έχει την ώρα της. Επίσης, ο Λαρισαίος έχει την ανάγκη να σου βάλει την «ταμπέλα» και προσπαθεί πολύ γι’ αυτό.

Χρήστος: Βέβαια, εγώ δεν έχω σταματήσει να γνωρίζω ανθρώπους που έχουν μεράκι και γνώσεις. Παθαίνω σοκ και λέω υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη Λάρισα; Απλά, καλό θα ήταν ο κόσμος εδώ να μην είναι σκληρός χωρίς λόγο, να μην κριτικάρει τα πάντα και επιτηδευμένα ενώ δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για να το κάνει. Δεν νομίζω ότι είμαστε ούτε στην εποχή πια, ούτε στη διάθεση για να βγάζουμε πικρία ο ένας με τον άλλον. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο άσχημο στη Λάρισα, αλλά το καταλαβαίνω γιατί η πόλη υπήρξε πάντα κέντρο μικρότερων αστικών κέντρων. Είναι κάτι σαν χωνευτήρι άλλων μικρότερων πολιτισμών οι οποίοι έχουν μάθει να ζουν έτσι. Με άλλα λόγια να έχουν το καλό φαίνεσθε και  μια πικρόχολη συμπεριφορά που κάνει κάποιον να νομίζει ότι έτσι γεμίζει το μυαλό  και την ημέρα του. Αν ανοιχτούνε πιο πολύ οι Λαρισαίοι (δεν ξέρω αν το θέλουνε κιόλας), τότε νομίζω ότι η Λάρισα θα γίνει χίλιες φορές καλύτερη. Έχει τη βάση για να γίνει.

-Αν κρίνω από το εργαστήριο σας για καλλιτέχνες δεν το έχετε και τόσο χαοτικό…

Αστέριος: Βρισκόμαστε τέσσερα χρόνια εδώ. Το φτιάξαμε και είμαστε στη διαδικασία που έχουμε πλέον εγκατασταθεί. Τώρα που το «χωνέψαμε» λέμε να το κάνουμε και για τον έξω κόσμο, να το εξωτερικέψουμε λίγο. Στόχος μας είναι να περνάει κόσμος από εδώ. Από τους φίλους μας μέχρι και άτομα που μπορεί να μην γνωρίζουμε, αλλά αγαπούν την τέχνη και θα ήθελαν να έρθουν σε επαφή με αυτή μέσω του εργαστηρίου μας. Επίσης, κάποια παιδιά μπορεί να χρειαστούν βοήθεια με σκοπό να μπουν σε μια Σχολή Καλών Τεχνών. Η δικιά μου μεριά να ξέρεις είναι πάντα ακατάστατη. Την τακτοποιήσαμε τώρα που ξέραμε ότι θα έρθεις.

Χρήστος:  Μπορεί κάποιος να θέλει να δει τις κατασκευές από κοντά και αναφορικά με το εκπαιδευτικό κομμάτι να θελήσει για παράδειγμα να διδαχτεί χαρακτική. Εγώ έχω μανία με τα πράγματα μου τα στήνω για να μπορώ μετά να τα βρίσκω.

Αστέριος: Κι εμένα μου αρέσει να τα στήνω απλά επειδή ξεχνιέμαι με το πόσο δουλεύω μετά δεν έχω χρόνοστο να τα τακτοποιήσω. Συνήθως, κλειδώνω, φεύγω και μπορεί να αφήσω και τα φώτα αναμμένα.

Φεύγοντας από το εργαστήριο των παιδιών σκέφτηκα ότι τα  αναμμένα φώτα που ο Αστέριος ξεχνάει να σβήσει τη νύχτα δεν τα έχουμε ανάγκη μόνο με την κυριολεκτική σημασία και λειτουργία τους στον χώρο, αλλά και με τη μεταφορική έννοια καθώς η τέχνη μπορεί να αποτελέσει πηγή φωτός ακόμα και για τις πιο μαυρισμένες ψυχές. Η τέχνη κάποτε ανήκε αποκλειστικά στις ιδιωτικές συλλογές των αριστοκρατών, αργότερα «γεννήθηκε» η ανάγκη να ανήκει σε όλο καιπερισσότερο κόσμο μέσω των μουσείων, σήμερα μπορείς να έχεις ακόμα πιο ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή κάνοντας απλά μια βόλτα στο κέντρο της πόλης σου!

laif.com (Mαρία Κορώνα)