Από την Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
14 χρόνια τώρα «είμαστε εδώ» αντιστεκόμενοι/ες στη βαρβαρότητα του ρατσισμού και στο «διαίρει και βασίλευε», την αποτελεσματικότερη μέθοδο της κυριαρχίας .
Από τα χρόνια της «ευμάρειας», τότε που οι  μετανάστες ήταν το φθηνό καύσιμο για τις μηχανές του «ελληνικού θαύματος», έως σήμερα,  στα χρόνια του καπιταλισμού της κρίσης. Μιας κρίσης «γέννημα – θρέμμα» του, που για να την ξεπεράσει δημιουργεί πολέμους, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές. Πάνω από 65 εκατομμύρια - αριθμός ρεκόρ- είναι σήμερα οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο, εξαιτίας των πολέμων, των συρράξεων, της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Όμως κάθε χρονιά που περνάει, η ελπίδα μας ότι η αλληλεγγύη μπορεί να γίνει συλλογικό σχέδιο και να συγκροτήσει νέες κοινωνικές σχέσεις, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, πολλαπλασιάζεται.
Όχι μόνο γιατί υπάρχουν ισχυρά αντανακλαστικά αλληλεγγύης. Η κοινωνία μας «μίλησε» εξάλλου, όταν τα καραβάνια των προσφύγων διέσχιζαν την χώρα. Τόσο στην πόλη μας όσο και σε ολόκληρη τη χώρα απομόνωσε τις φωνές μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας, οι οποίες εμφανίστηκαν κατά την ένταξη των παιδιών των προσφύγων στα σχολεία.
Κυρίως όμως γιατί  η αλληλεγγύη μπορεί και συγκροτεί, με όρους άμεσης δημοκρατίας, νέες κοινωνικές σχέσεις. Σχέσεις που χτίζονται στη βάση του συλλογικού, ενάντια στον ατομισμό, τον κατακερματισμό και την αλλοτρίωση, όπως γίνεται όλα αυτά τα χρόνια στα στέκια, στα εθελοντικά σχολεία , στα κοινωνικά ιατρεία, στις συλλογικές κουζίνες, στις συλλογικότητες που δημιουργούνται για την υπεράσπιση των κοινών.
Ζούμε σε καιρούς νηνεμίας, ως αποτέλεσμα της διάψευσης των ελπίδων που εναποτέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, διαχειρίζεται την κρίση, όπως και το προσφυγικό, ευθυγραμμιζόμενη  πλήρως με την πολιτική της Ευρωπαϊκής ένωσης και της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου, προσπαθώντας να μας πείσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
Για μας τους γηγενείς συνεχίζει το έργο της υποτίμησης της αξίας της εργασίας μας και της ζωής μας,  ώστε να έρθει ο νέος γύρος καπιταλιστικής συσσώρευσης, που τον βαφτίζουν ανάπτυξη. Μόνιμη ανεργία, μετανάστευση, επισφάλεια, ελαστικές σχέσεις εργασίας με μισθούς πείνας αποτελούν το νέο εργασιακό περιβάλλον, το οποίο παρουσιάζουν σαν «ευκαιρία» για τους επενδυτές.
Για τους δε πρόσφυγες συνυπογράφει την απάνθρωπη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας και μετατρέπει τα νησιά σε φυλακές. Γκετοποιεί τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα, με το στρατό στη φύλαξη τους και τις δεκάδες ΜΚΟ στη διαχείριση τους. Η  ένταξη των προσφύγων είναι προσχηματική. Για παράδειγμα  από τα παιδιά των προσφύγων πολύ λίγα τελικά  «εντάχθηκαν» στα σχολεία, αλλά εκτός σχολικής κοινότητας, στην ουσία εκτός σχολείου.
Ξέρουμε καλά ότι τα δικαιώματα, οι ανάγκες και τα όνειρά μας, δεν χωράνε στον ασφυκτικό κλοιό που μας επιβάλλουν οι κυβερνήσεις κι η Ε.Ε, ενώ η όποια ανάπτυξη δεν θα μας προσφέρει τίποτα άλλο, πέρα από περισσότερη εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος.
Ξέρουμε επίσης καλά ότι ο μόνος δρόμος, για να μην ζήσουμε σαν δούλοι, είναι  η απειθαρχία μας, οι αντιστάσεις μας, οι στρατηγικές επιβίωσης που αναπτύσσουμε, οι  κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούμε, οι πολιτικοί μας αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και την εξουσία .
Ακόμη και αν ζούμε σε μια εποχή που έχουν γκρεμιστεί πολλές βεβαιότητες, που λείπουν τα μεγάλα οράματα και οι αφηγήσεις, εμείς θα επιμείνουμε σε μια μόνο βεβαιότητα, ότι πρέπει:
Να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα, για να σταθούμε όρθιοι/ες
Γι’ αυτό και επιμένουμε σαν «πειρατές» βουτώντας  στα βρώμικα νερά του κοινωνικού αρχιπελάγους, χωρίς μυστικό αγκυροβόλι , να συναντηθούμε με  κάθε λογής πλεούμενα της αντίστασης.
Διοργανώνουμε το 14ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στις 22 & 23 Σεπτέμβρη
Ένα διήμερο γιορτής και αλληλεγγύης.
Ένας χώρος συνάντησης και αλληλεπίδρασης των αγώνων ντόπιων και μεταναστών, νεολαίας, εργαζομένων, ανέργων, ανοιχτός στις συλλογικότητες και τα κινήματα για την παιδεία, την υγεία και τα κοινά αγαθά, τα δικαιώματα της LGBTQI κοινότητας, ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού.
Μια αφορμή για να συζητήσουμε, για μια μελλοντική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που να την πειραματιζόμαστε στο παρόν, ώστε σαν σπόρος να γεννήσει ένα κόσμο διαφορετικό, χωρίς σύνορα, στρατούς,  εγκλεισμούς και διακρίσεις, ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας.