Υπάρχει έδαφος προγραμματικής πολιτικής σύγκλισης στον ΣΥΡΙΖΑ στις νέες δύσκολες συνθήκες (και τραυματικές) που θα μπορούσε να κρατήσει το κόμμα ενωμένο και την Αριστερά ισχυρή στην κυβέρνηση;

Βρισκόμαστε, πράγματι, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία που δεν της αντιστοιχούν ούτε εύκολες απαντήσεις ούτε βεβαιότητες. Αν κάνουμε την παραδοχή ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για μια καλή διαπραγμάτευση και έναν έντιμο συμβιβασμό έδειξε τα όριά της και υπέστη ήττα, δύσκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο επιβολής και επιτήρησης η κυβέρνηση θα έχει περιθώρια άσκησης πολιτικής για τους «από κάτω».

Η συμφωνία που επίκειται να υπογραφεί (αν υπογραφεί), αναντίρρητα προϊόν εκβιασμού, δεν είναι μόνον ότι δεν βγαίνει οικονομικά ή καταλήγει σε περαιτέρω κοινωνική ισοπέδωση. Το πιο σοβαρό είναι ότι απογοητεύει και απομακρύνει από την ενεργό αριστερή πολιτική και κοινωνική συμμετοχή τους νέους ανθρώπους, τον κόσμο της εργασίας, τα πληττόμενα -από τις πολιτικές λιτότητας των μνημονίων- στρώματα, που ενδεχομένως θα βρουν αλλού την πολιτική τους εκπροσώπηση· όλους εκείνους δηλαδή στους οποίους αναφερόταν και στηριζόταν διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν επίσης κάνουμε την παραδοχή ότι σε όλα αυτά τα 5 χρόνια μνημονίων έχουν κηρύξει έναν ιδιότυπο πόλεμο στην κοινωνία, και τελευταία και στην αριστερή κυβέρνηση, με απειλές για χρηματοδοτική ασφυξία και για κατάρρευση των τραπεζών, είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι και με τις πολύ δύσκολες αποφάσεις που πήρε η κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει προοπτική για τα αδύναμα οικονομικά στρώματα.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο που θα πραγματοποιηθεί μετά τη συμφωνία(;), είναι νομίζω μοναδική ευκαιρία για να επαναχαράξουμε ένα πολιτικό σχέδιο που θα περιγράφει τους όρους απεμπλοκής και σύγκρουσης με τις επιβαλλόμενες πολιτικές σε αυτήν τη συγκυρία, στο τώρα, στο άμεσο, και να απαντήσει σε ερωτήματα που η ίδια η πραγματικότητα έθεσε για το μέλλον της ευρωζώνης ή για την επόμενη μέρα της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι εύκολο, ούτε ότι δεν έχει κόστος ούτε ότι μπορεί ως σχέδιο να μας χωράει όλους.

Πιστεύω, όμως, ότι αν πραγματικά θέλουμε να δώσουμε απαντήσεις σε όλα αυτά, αν θέλουμε πάντα να θυμόμαστε γιατί είμαστε κυβέρνηση και για ποιους, καθώς και να συγκρουστούμε με αυτό το σκληρά νεοφιλελεύθερο μοντέλο, μόνο ενωμένοι μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Και φυσικά με τον κόσμο μαζί μας, σύμμαχο και συμμέτοχο. Με αυτή την έννοια, δεν μπορεί να μπαίνουμε στη λογική ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλληλοκατηγοριών για το πώς φτάσαμε ώς εδώ, αριστερόμετρων ή προδοτών. Οι απαντήσεις είναι πάντα πολιτικές. Οι πολιτικές είναι αυτές που κερδίζουν ή χάνουν· μας πάνε εδώ ή εκεί.

Εμείς οφείλουμε να δώσουμε λύσεις στα πραγματικά ζητήματα που αφορούν τη ζωή των ανθρώπων. Αλλωστε γι’ αυτό υπάρχουμε, γι’ αυτό διεκδικήσαμε την κυβέρνηση και οφείλουμε να δώσουμε και ελπίδα και να σπάσουμε το δόγμα ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές – δόγμα που το «φόρεσαν» πολύ οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τώρα κινδυνεύουμε να το ενσωματώσουμε κι εμείς.

Ο αντίπαλος θα κερδίσει είτε εφαρμόσουμε εμείς το δικό του πολιτικό σχέδιο είτε αν δεν καταφέρουμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε μια πραγματική εναλλακτική λύση. Κι αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.

Από την Εφημερίδα των Συντακτών