N. Λυγερός

Έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε το παίγνιο που παίζει, ειδικά η Ιορδανία. Προς το παρόν την βλέπουμε να εξετάζει τα θέματα σχεδόν με έναν ουδέτερο τρόπο αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το ουδέτερο, για έναν πολύ απλό λόγο, πρέπει να παίξει σε δύο εντελώς διαφορετικά πλαίσια.

Το πρώτο είναι αυτό που έχει σχέση με τον δεύτερο δρόμο του Μεταξιού, όπου η Ιορδανία παίζει με τα ΗΑΕ, μαζί με το Ισραήλ, αρχικά με την Ινδία, για να ενωθεί στη συνέχεια με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα ξέρει ποιο είναι το όφελος της.

Το δεύτερο πλαίσιο είναι ότι, επειδή η Δυτική Όχθη ήταν υπό την κατοχή της από το 1950 μέχρι ουσιαστικά να αποδεχθεί ότι δεν είναι δική της αυτή η πλευρά του Ιορδάνη το 1988, η Ιορδανία αποφεύγει να πει ότι ήταν σε αυτό το πλαίσιο, που χειριζόταν τη Δυτική Όχθη. Άρα έχει ενδιαφέρον γιατί τώρα υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους ενώ πριν θεωρούσε ότι είναι αυτόματα Ιορδανοί όλοι τους.

Όταν άλλαξε αυτή η συμπεριφορά και μετά ήρθαν βέβαια και οι Συμφωνίες με Όσλο Ι και Όσλο ΙΙ κ.τ.λ, τότε είδαμε ότι η Ιορδανία άρχισε να είναι, εντός εισαγωγικών, πιο ουδέτερη. Αυτή την περίοδο παρατηρούμε ότι παίζει ένα παιχνίδι ανάλογο με την Αίγυπτο, το οποίο είναι, εγώ είμαι υπέρ της Γάζας, αλλά δεν θέλω κανέναν Γκαζαουί στην περιοχή μου.

Στην πραγματικότητα και αυτό έχει ενδιαφέρον, η Ιορδανία δεν είχε πρόβλημα να κατέχει τη Δυτική Όχθη, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη Γάζα, γιατί θεωρεί ότι είναι μια ειδική, εντελώς διαφορετική περίπτωση. Αλλά επειδή συνορεύει με τη Δυτική Όχθη σε σχέση με τον Ιορδάνη, ήθελε να παίξει αυτό το παιχνίδι, απλώς η συμμαχία που έκανε με την Αίγυπτο το 1967της κόστισε και τα μισά Ιεροσόλυμα.

Θέλω να πω ότι, άμα το εξετάσουμε με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολη η θέση της Ιορδανίας και για αυτό βλέπουμε αυτό το παίγνιο, αλλά στην πραγματικότητα εμείς ξέρουμε ακριβώς ποια είναι η θέση της και κατά συνέπεια σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής, σίγουρα θα διαχειριστούμε το θέμα της Ιορδανίας με έναν τρόπο πιο βαθύ και διαφορετικό, γιατί στο τέλος της υπόθεσης, στο τέλος της κρίσης, ξέρουμε ακριβώς προς τα πού θα πάει, γιατί πολύ απλά είναι μονόδρομος, όταν υπάρχει ένα τέτοιο θέμα ενεργειακό, εμπορικό και με σχέσεις ισχυρές, σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής.