Ημέρες αγωνίας, στιγμές άγχους, ώρες προσμονής. 12 χρόνια ενός σχολικού «Μαραθωνίου» για χιλιάδες παιδιά που «τερματίζουν» και για τους γονείς «ακοίμητους φρουρούς» της προσπάθειας. Κάθε χρόνο αυτή η περίοδος αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό, για όλους.

Από τη νέα μητέρα που το «πρωτάκι» της μεγαλώνει και ετοιμάζεται για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, μέχρι τον περήφανο πατέρα που συνοδεύει την κόρη του στο εξεταστικό κέντρο των Πανελληνίων εξετάσεων. Θα ήθελα να απευθυνθώ και στους δύο «τύπους» γονιών και να τους κοιτάξω στα μάτια.

Βασική σας επιδίωξη θα έπρεπε να είναι ένα χαρούμενο παιδί και στη συνέχεια ένας καλός μαθητής και «αύριο» ένας συνεπής φοιτητής. Δεν έχει νόημα να προετοιμάζετε από τώρα τη γωνιά του σπιτιού, που θα μπουν «καμαρωτά» τα 12 αριστεία ή το πτυχίο της σχολής του. 12 χρόνια κοινωνικής παιδείας να έχει το παιδί σας και άλλα 4 φοιτητικά χρόνια διαμόρφωσης ενός ποιοτικού χαρακτήρα. Μην κομπάζετε για ένα «τέλειο» και αψεγάδιαστο παιδί, αλλά για ένα ευτυχισμένο παιδί υπόδειγμα συμπεριφοράς.

Από κοινωνικά μορφωμένους ανθρώπους έχει ανάγκη ο τόπος και το αποδεικνύουν τα γεγονότα καθημερινά στη σύγχρονη Ελλάδα. Σε πανεπιστημιακή μόρφωση έχουμε αποθέματα.

Θα ήθελα να απευθυνθώ στον Βασίλη που έχει ως στόχο τη Νομική, τον Δημήτρη που θέλει να γίνει γιατρός, την Κατερίνα που στοχεύει στην Αρχιτεκτονική, τον Κωνσταντίνο που μόχθησε για το Πολυτεχνείο. Το να βάζετε στόχους είναι ένα υπέροχο δείγμα ωριμότητας.

Όταν όμως ο στόχος αυτός δεν επιτευχθεί τότε τι; Τελειώνουν όλα; Είναι εξετάσεις δίχως αύριο; Ασφαλώς όχι. Αλίμονο αν ήταν. Μία δοκιμασία από τις πολλές που θα ζήσετε είναι.

Μία «μάχη» από τις δεκάδες που θα δώσετε και που σχεδόν όλοι καταλήξαμε αβίαστα στο ίδιο ερώτημα. Άξιζε...; Άξιζε ως προς τη στιγμή, το αίσθημα της επιτυχίας, την εμπειρία της διαδικασίας, την ωρίμανση μέσα από το αποτέλεσμα. Άξιζε, γιατί η γνώση είναι το πιο σπουδαίο εφόδιο.

Άξιζε, γιατί στον «μαραθώνιο» της ζωής αποδείξατε ότι είστε έτοιμοι να πάρετε τη σκυτάλη. Δεν άξιζε, γιατί δυστυχώς η ανώτατη πανεπιστημιακή παιδεία στην Ελλάδα στενάζει ακόμη, εξαρτημένη από αναξιοκρατία, καταλήψεις, ανομία.

Δεν άξιζε, γιατί το σύγχρονο σχολείο ψάχνει ακόμη να βρει τον ρόλο του. Δεν άξιζε, γιατί βιώνουμε μια αγορά εργασίας όπου τα κορυφαία επαγγέλματα και οι επιστήμες έχουν απαξιωθεί πλήρως.

Δεν άξιζε, γιατί στις μέρες μας χάθηκε η πραγματική έννοια του ανθρώπου με (Α) κεφαλαίο, που δεν χαρακτηρίζεται από το επάγγελμά του, αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα του.

Οι καιροί που διανύουμε είναι απαιτητικοί και οι προκλήσεις πολλές. Μιλώ καθημερινά με αρκετούς νέους ανθρώπους και νιώθω πολύ όμορφα, όταν μου δείχνουν ότι διψούν για ένα αξιοκρατικό και ποιοτικότερο εκπαιδευτικό σύστημα. Για ένα σύγχρονο σχολείο. Ένα πρωτοπόρο Πανεπιστήμιο. Ένα αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον. Αποτελεί αδήριτη ανάγκη λοιπόν, να γίνει η δημόσια εκπαίδευση εθνική προτεραιότητα και καταλύτης κοινωνικής ανάπτυξης.

Όσο πιο έγκαιρα καταλάβουμε ότι το νηπιαγωγείο, το σχολείο, το πανεπιστήμιο είναι οι βασικοί πυλώνες προόδου για έναν τόπο, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα αλλάξουν πολλά σε αυτήν τη χώρα. Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά. Η επιτυχία σας άλλωστε είναι δεδομένη…!

Βάσος Καραμπίλιας

Δικηγόρος – Επιστημονικός Συνεργάτης στην Βουλή των Ελλήνων