«Αν θες να δοκιμάσεις το χαρακτήρα 

ενός ανθρώπου, δώσ’ του εξουσία»

Α. Λίνκολν

Σε μια ιδανική κοινωνία, ο διάλογος και η αντιπαράθεση θα είχαν ως σκοπό την αποκάλυψη της αλήθειας ή τουλάχιστον τη σύγκλιση των απόψεων εν μέσω συνεργασίας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να φτάσουν στην αλήθεια, αλλά προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους, επιζητώντας το καλύτερο για τον εαυτό τους. Για τη συντριπτική πλειοψηφία, η ιδιοτέλεια είναι ένα κίνητρο ισχυρότερο από το καθήκον και ως εκ τούτου ο καθένας κάνει ότι μπορεί για να υπερισχύσει, εκθέτοντας έτσι το χαρακτήρα του.

Διάχυτη είναι η πεποίθηση ότι όλα γίνονται σε έναν ματαιόδοξο αγώνα, για μια θέση εξουσίας, για μια καρέκλα. Η κοινωνία και η αντανάκλασή της στην πολιτική, παντού επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η διακυβέρνηση ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την αυτοσυντήρησή της. Από τη σύμπραξη της κομμουνιστικής αριστεράς με την λαϊκίστικη δεξιά μέχρι τις κοκορομαχίες του μεσαίου χώρου. Από τη συμπαιγνία των χρήσιμων ηλιθίων του συστήματος με το λόμπυ της δραχμής. Με τους αγανακτισμένους χέρι-χέρι μαζί με τους «θιγόμενους» των υψηλών και πρόωρων συντάξεων.

H ισχύς της ομάδας, της ίντριγκας ή της συντεχνίας, υπερνικά κατά κανόνα τις καλές προθέσεις. Το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, κατέχει εθιμικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο κράτος με πάμπολλους πιστούς «στρατιώτες» άμεσα διαθέσιμους να αναλάβουν οποιοδήποτε ρόλο αξιωματούχου! Με βάση τις ισορροπίες της καρέκλας, προέκυψε και η τακτική του «βλέποντας και κάνοντας», ως μια δοκιμασμένη συνταγή διακυβέρνησης. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι στη νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα κυριάρχησε η αναβολή, η έλλειψη σχεδιασμού και οργάνωσης, η προχειρότητα και το περίπου. Κάπου εκεί ενδιάμεσα, πάντα χωρούσε κάποιο όραμα… αρεστό στη μάζα που διψά για εύκολες λύσεις και χάϊδεμα αυτιών μέχρι χρεοκοπίας. Μοιραία ο κομματισμός, η αναξιοκρατία και η επίπλαστη ευημερία, σε συνδυασμό με την καρεκλομανία των κυβερνώντων, έγινε ο δούρειος ίππος που έφερε την υπερεξουσία των δανειστών για να βάλει σε (νέα) τάξη τη χώρα, παραχωρώντας πλέον και την επικαρπία της…

Οι υψηλές διοικητικές θέσεις και τα αξιώματα, μπορεί πολλές φορές να καλύψουν την ανεπάρκεια των κατόχων τους. Νομοτελειακά όμως, όσο ψηλότερα ανέρχεται κάποιος σε μια θέση που δεν του αξίζει, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να εκτεθεί, καθώς τα λάθη έχουν ευρύ αντίκτυπο και η πτώση του γίνεται πιο απότομη. Ωστόσο η πτώση που δεν αφορά μόνον τον ίδιο αλλά δυστυχώς έχει επιπτώσεις σε συλλογικό επίπεδο. Έτσι, το ερώτημα «ποιος πρέπει να μας κυβερνά», κρίνεται πιο συνετό να αντικατασταθεί από το «πως μπορούμε να εμποδίσουμε τους ανάξιους ή τους επικίνδυνους να αποκτήσουν αξιώματα-καρέκλες»…. 

*Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.