Είναι βολικό να λες όχι σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Τέτοια είναι η περίπτωση του Ολύμπου και του σχεδιασμού για αντίτιμο στους ορειβάτες και τους περιπατητές του βουνού.

Η θέσπιση εισιτηρίου σε τμήματα προστατευόμενων περιοχών είναι κάτι ευρέως διαδεδομένο στην Ευρώπη. Θα δημιουργήσει έσοδα για τον αρμόδιο περιβαλλοντικό φορέα, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στον ρόλο του: να πραγματοποιεί καθαρισμό και συντήρηση των μονοπατιών, να βελτιώσει τις υποδομές, να προσφέρει συγκοινωνία, ξεναγήσεις κ.α.

Που είναι το κακό;

Το φαράγγι της Σαμαριάς όπου το εισιτήριο ισχύει από το 1990 και τα μισά έσοδα πάνε στους Δήμους ενώ τα άλλα μισά στο Πράσινο Ταμείο, σε τι διαφέρει από τον δικό μας Όλυμπο; 

Στις Άλπεις και στα αμερικάνικα φυσικά πάρκα όλοι πληρώνουν και μάλιστα με καλά ανταποδοτικά οφέλη για τον επισκέπτη. Σε αυτά έπρεπε να επικεντρωθεί η κουβέντα και όχι στη στείρα άρνηση την οποία υποδαυλίζουν και οι αιρετοί της περιοχής.

Θα μπορούσε για παράδειγμα το εισιτήριο για τον κάθε τουρίστα στο βουνό των θεών να αποτελεί και ασφάλιστρο για την προστασία του αλλά και τη ζωή του.

Ως γνωστόν τα έξοδα για τις διασώσεις του κάθε αναβάτη τα πληρώνουμε όλοι εμείς.

Γιατί να μην τα πληρώνoυν εκείνοι που τους αρέσει να ανεβαίνουν στον Όλυμπο;

Κώστας Τόλης thessaliaeconomy.gr