Στο θάνατο του πρώην Υπουργού και Νομάρχη Λάρισας, Γιάννη Φλώρου, αναφέρεται με δήλωσή της η βουλευτής Λάρισας του Κινήματος Αλλαγής – ΠΑΣΟΚ, Ευαγγελία Λιακούλη, τονίζοντας τα εξής:                                    

 «Ο Νομάρχης της Καρδιάς μας, ο Γιάννης Φλώρος, έφυγε από κοντά μας, πλήρης ημερών και πλήρης έργων.

Βαθιά δημοκράτης, πραγματικός σοσιαλιστής, αυθεντικά προοδευτικός και αγνός αντιστασιακός, πρωταγωνίστησε στα πράγματα της χώρας και της Λάρισας, αφήνοντας ανεξίτηλο το θετικό αποτύπωμά του, στην πολιτική ζωή του τόπου μας

«Σχολή Φλώρου», ήταν ένας θετικός όρος που χρησιμοποιήθηκε από τους πολιτικούς κύκλους, για να περιγράψουν την ήπια πολιτική αντιπαράθεση, την σύμπραξη και τη συμπόρευση με άλλες πολιτικές δυνάμεις, τη συναίνεση, την οικειότητα, το μειλίχιο ύφος στον πολιτικό λόγο, την άρνηση της όξυνσης, την απέχθεια στον μηδενισμό των αντιπάλων, την αποστροφή στον ρεβανσισμό.

Ιδρυτής της πρώτης οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στη Λάρισα και τη Θεσσαλία, έκανε πράξη το όραμα της δημοκρατικής παράταξης, να στηριχθεί στα πρώτα της βήματα από απλούς ανθρώπους του μόχθου, αγρότες και εργάτες,  μη προνομιούχους, για να δώσουν αυτοί την πνοή τους και τη δύναμή τους, στην ιδεολογία της πραγματικής «λαϊκής κυριαρχίας».

Είχε πάντα δίπλα του και κοντά του, Ανθρώπους απλούς, λαϊκούς, με ηλιοκαμένα πρόσωπα και ροζιασμένα χέρια και πάντα σ’αυτούς στηρίχθηκε, πάντα αυτούς άκουγε, πάντα με αυτούς συνομιλούσε, μακριά από κομματικά επιτελεία, παράγοντες και εντεταλμένους, που καθόλου στη φιλοσοφία του , δεν ταίριαζαν

Η δύναμη του Γιάννη Φλώρου, ήταν ο λαός  και η σχέση εμπιστοσύνης που οικοδόμησε μαζί του, σχέση αναλλοίωτη στο χρόνο, σχέση διάρκειας, σχέση καθοριστικής αλληλεπίδρασης, στην οποία πίστευε βαθιά.

Τον γνώρισα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να βρίσκεται τις  Κυριακές στο πατρικό μου σπίτι, με χορτόπιτα και φρέσκο τυρί στο τραπέζι, να μιλάει απλά, να τρώει με τα χέρια, να πίνει μόνο νερό, να κουβεντιάζει για όλα,  από τα οποία άλλα μπορούσα τότε να καταλάβω και άλλα όχι …

Μεγάλωσα με τη μορφή του και με την παρουσία του, έντονη και παντού.

Τον «αμφισβήτησα» όταν έγινε Υπουργός και εγώ τότε επαναστάτρια φοιτήτρια «εναντίον της κατεστημένης εξουσίας» , με ομηρικές μάχες στο σπίτι, που έφερναν σε δύσκολη θέση τους γονείς. 

Συναντήθηκα μαζί του στην αρχή της πολιτικής πορείας μου, μόλις 24 ετών, υποψήφια στο συνδυασμό του για την πρώτη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λάρισας  και από τότε υπήρξε ο μεγάλος Δάσκαλος, ο πολιτικός μέντοράς μου,  τον οποίο παρακολούθησα στενά, μαζί του συμπορεύτηκα, στήριξα, γιατί πέρα και πάνω από όλα ,  ήταν ένας υπέροχος Άνθρωπος.

Εμείς, οι νέοι της ομάδας, με το αίμα να βράζει και τις ιδεολογικές ανησυχίες μας να εκφράζονται με απόλυτο τρόπο που «δεν σήκωνε κουβέντα» κι εκείνος, υπομονετικός μαζί μας, ήσυχος, με τα ιατρικά ακουστικά κρεμασμένα γύρω από το λαιμό, να δέχεται κάθε μέρα τους Ανθρώπους στη Νομαρχία και να τους εξετάζει, να πιάνει το σφυγμό τους, να ρωτάει για την υγεία τους, να θυμάται το κάθε όνομα , το κάθε πρόσωπο, την οικογένειά του, το ιατρικό ιστορικό του, να ακούει το πρόβλημα, να το κάνει δική του ανάγκη και να φεύγει αργά το βράδυ, μετά τις εντολές, μετά τις κατανομές στους συνεργάτες, για να περπατήσει την καθημερινή διαδρομή του μέχρι τη Γιάννουλη και να γυρίσει πίσω, για να βυθιστεί μετά, στα αγαπημένα του βιβλία, - λογοτεχνία και ποίηση… Αμέτρητα βιβλία, χιλιάδες σελίδες , ρούφαγε τις σκέψεις τους και τις έκανε δικές του, λες κι ήταν το οξυγόνο του.. Κι ίσως τελικά, να ήταν!

Τόσο Ανθρώπινος, τόσο ευαίσθητος, τόσο ξεχωριστός

Τόσο μεγάλος και τόσο απλός..

Ο «Κύριος Υπουργός», που έγινε μετά «Κύριος Νομάρχης», αλλά  ποτέ ο κόσμος του, δεν τον αποκάλεσε έτσι.

Στα νιάτα του, ήταν σκέτο «Γιάννης» για όλους και όταν μεγάλωσε λίγο,  έγινε «ο μπάρμπα- Γιάννης». 

Ετσι ήθελε ο λαός του. Ετσι τον ένιωθε κοντά του κι εκείνος περήφανος που είχε μια τόσο λαϊκή προσφώνηση, που για κάποιους άλλους θα ήταν μέχρι και προσβολή.

 Ο «μπάρμπα- Γιάννης», κατάφερε να γίνει ο δικός μας Άνθρωπος, ο Άνθρωπος της Λάρισας, με ένα τεράστιο κεφάλαιο προσφοράς, αλτρουισμού, ευαισθησίας και πολιτικού ήθους που σπάνια κανείς ανακαλύπτει στην εποχή μας, με τους πολιτικούς γυρολόγους να είναι της μόδας και τους πολιτικούς τυχοδιώκτες , να πιάνουν πρώτη σειρά.

Η πορεία του Γιάννη Φλώρου μέσα στη ζωή και στην πολιτική, αποδεικνύει ότι δεν υποκύπτουν όλα, μοιραία, στο «παιχνίδι της εξουσίας».

Ο Γιάννης Φλώρος, δείχνει τον άλλο δρόμο και μένει ζωντανά στην μνήμη και στην καρδιά, ως παράδειγμα ήθους και γέφυρας της Αγάπης με την πολιτική.

Καλό Ταξίδι, Αλησμόνητε, Νομάρχη της Καρδιάς μας!»