Σε επιστολή της Ερμίνας Μαγαλιού, αιρετού μέλους του ΠΥΣΔΕ Λάρισας αναφέροντα τα εξής:  Δεν υπάρχει, νομίζω, δικαστική αίθουσα στην οποία δικάζεται υπόθεση βιασμού γυναίκας που να μην βρεθεί έστω κι ένας που θα ψελλίσει, αν δεν έχει ήδη υποστηριχτεί ως επιχείρημα από τους συνηγόρους του δράστη, ότι το θύμα είναι δήθεν «υπεύθυνο» για το βιασμό του. Ο σεξισμός είναι μια στρεβλή ιδεοληψία, μια απαράδεκτη κατάσταση που κανονικοποιείται, δυστυχώς, στα μυαλά πολλών ατόμων που στερούνται δημοκρατικής παιδείας και δημοκρατικού ήθους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν αποδέχονται την ισότητα ως αρχή του συλλογικού βίου και θεωρούν την έμφυλη βία φυσική απόληξη των ανθρώπινων σχέσεων. Η προκατάληψη, όπως δυστυχώς και η στενομυαλιά, είναι ανίκητες....
Ως γυναίκα, λοιπόν, αναπόφευκτα συναισθάνθηκα τη θέση όλων αυτών των γυναικών,  μετά την επίθεση (έμφυλη λεκτική και σωματική βία) που δέχτηκα στο διευρυμένο ΠΥΣΔΕ της Λάρισας, από άνθρωπο αιρετό, που παρότι δεν ανέλαβε καμιά ευθύνη στη διαδικασία κρίσης των Διευθυντών των Σχολικών Μονάδων, ουσιαστικά προσπάθησε να χειραγωγήσει με φωνές και απειλές την απόφαση του συμβουλίου για τη διαδικασία αποκάλυψης των βαθμών. Όλα αυτά δε, τα έκανε ώστε να καταστρατηγηθεί η μυστικότητα της ατομικής κρίσης. Τείνοντας, μάλιστα, επιτακτικά το χέρι του προς το γραμματέα, προσπάθησε να  μου επιβάλει με φωνές (χωρίς, βέβαια, να το επιτύχει) να δηλώσω αυτό που εκείνος εξελάμβανε ότι έλεγα, για να το χρησιμοποιήσει αυθαίρετα και δημαγωγικά στα μικρο-παραταξιακά τους παιχνίδια.
Στον αντίποδα, είπα απλά ότι, μια και  ο νόμος δεν όριζε σαφώς, και καθώς είθισται, στο συμβούλιο δεχτήκαμε αναντίρρητα να είναι παρόντες οι κ.κ. Ρεμπάπης και Κοντελές ως, κατά δήλωσή τους,  μη συμμετέχοντες, εφόσον τίποτα δεν είχαμε να κρύψουμε. Δε θα αποδεχόμασταν, όμως, κατά την αποκάλυψη της βαθμολογίας, μια διαδικασία που δεν οριζόταν από το νόμο και που εκ των υστέρων προσπαθούσε να επιβάλει το νομικά απόν μέλος. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο κ. Ρεμπάπης προσπάθησε να εγκλωβίσει το επιχείρημά μου στα μικρο-παραταξιακά του αδιέξοδα και να αποσπάσει από εμένα -χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος, τον τόνο της φωνής και το προστακτικό ύφος- τη δήλωση που έκρινε ότι θα του ήταν συνδικαλιστικά ωφέλιμη. Η στάση και η θέση του ήταν φασιστική και αυταρχική για να την αποδεχτώ και να μην την καταγγείλω. Είναι προφανές ότι κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν χειραγωγείται και δεν εκφοβίζεται.
Απεναντίας, όποιος  αυτό-προσδιορίζεται αλαζονικά ως ελεγκτής της ηθικής ακεραιότητας των άλλων, φορώντας την πορφύρα του Πόντιου Πιλάτου, δεν καταγράφει μόνον, αλλά και  παρακολουθεί τους άλλους (ως «έτοιμος από καιρό»), προκειμένου να καταδώσει και να διασύρει κατά το συμφέρον του. Δυστυχώς όμως δε μένει μόνο εκεί, γιατί η ολοκληρωτική συμπεριφορά καταλήγει με μαθηματική βεβαιότητα στη βία. Ανερυθρίαστα και αμετανόητα ο κάθε κ. Ρεμπάπης -ή και «πολιτικός» που έλαμψε στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό για τη χειροδικία του- απλώνει και χέρι σε μια αιρετή, μια συναδέλφισσα, μια γυναίκα εκπαιδευτικό που ασκεί τα καθήκοντά της εκεί που εκείνος αρνήθηκε να λάβει μέρος… Μπορεί μέσα στις αγκυλώσεις της ιδεοληψίας του να του είναι πιο εύκολο έτσι… μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο να φέρονται οι «γενναίοι».
Παρόλα αυτά, το καθήκον μού επέβαλε να σταθώ πάνω από την προσωπική μου καταρράκωση, την καταπάτηση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού μου και να  συνεχίσω, από σεβασμό στον κλάδο που με εμπιστεύτηκε ως τρίτο αιρετό μέλος στο Διευρυμένο ΠΥΣΔΕ Λάρισας, τη διαδικασία. Στην ίδια διαδικασία το φυσικά παρόν, αλλά νομικά απόν, μέλος του συμβουλίου, που δεν μετείχε σ’ αυτήν, χωρίς να ζητηθεί μία συγγνώμη, συνέχισε να κάθεται δίπλα μου, να σημειώνει ελεγκτικά και αποδοκιμαστικά κατά την αποκάλυψη των βαθμολογιών και να με απειλεί εκ νέου, λες και δεν του ήταν αρκετό που, πριν σηκώσει την καρέκλα επάνω μου, με είχε ήδη απειλήσει τρεις φορές ότι θα με χτυπήσει.
Δεν ξέρω σε ποια δημοκρατική κοινωνία του σύγχρονου Δυτικού Κόσμου αυτές οι συμπεριφορές μπορούν να γίνουν ανεκτές…. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να θυματοποιηθεί, γιατί είμαι γυναίκα, είμαι μάνα, και οφείλω να στέκομαι στο ηθικό μου ανάστημα, όπως κάθε γυναίκα που αγωνίζεται για τη θραύση του «γυάλινου τείχους» του σεξισμού. Οφείλω, λοιπόν, να υπερασπιστώ τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, τηρώντας το χρέος που έχει κάθε εκπαιδευτικός, δηλαδή να διδάσκει την ισότητα και τον αλληλοσεβασμό, όχι μόνον στα λόγια αλλά και με τα έργα του.
Γι’ αυτό φωνάζω όσο γίνεται πιο δυνατά σε όλους σας ότι δεν επιτρέπω σε κανέναν ούτε να με στοχοποιεί ούτε να ξεπλένει επάνω μου τις πομπές του, κατηγορώντας εμένα για τη δική του αχρειότητα.
 Όχι, κ.κ. των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ», δεν «τα ‘θελα», όπως με κατηγορείτε και από πάνω. 
Όπως δεν το θέλει κανείς άνθρωπος που τον βιάζουν ή τον εκβιάζουν – ηθικά, ψυχικά και σωματικά.