Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή στο 8ο Φεστιβάλ της Προύσας τον Ιούνιο, η παράσταση «Τα Αγάλματα Περιμένουν» ολοκληρώνει στην Αθήνα την καλοκαιρινή της περιοδεία, το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου στις 9 μ.μ., στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.

Το τολμηρό, ριψοκίνδυνο και πρωτοπόρο εγχείρημα του Θεσσαλικού Θεάτρου με την υπογραφή του Ανδρέα Φλουράκη και σκηνοθεσία  Κυριακής Σπανού,  καταπιάνεται με την απειλή της αρπαγής κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Μια πικρή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας για τη σχέση μας με την αρχαιότητα.

Η  Κυριακή Σπανού -καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού, μίλησε μαζί μας.

Θα θέλατε να μας συστήσετε την παράσταση;

«Μια σπονδυλωτή παράσταση που τη συνέχει ο κοινός χώρος μιας ανασκαφής εν εξελίξει. Ο τόπος δέχεται μια εισβολή και ζητούν από τη χώρα τα αγάλματά της. Βγαίνει η διαταγή κάθε πολίτης να πάρει ένα άγαλμα και να το κρύψει… Και αρχίζει το δράμα και η κωμωδία… Άνθρωποι χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι, που όλα τα θεωρούν fake. Συνδυάζει το ντοκουμέντο, στοιχεία λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας με χιούμορ και χαρακτήρες που περπατούν έξω από ένα αρχαίο θέατρο και δεν μπαίνουν μέσα ποτέ. Αυτή η ένταση ανάμεσα στα λαϊκά πρόσωπα και τα αρχαία ερείπια των θεάτρων φωτίζουν αλλιώς το παρόν μας». 

Τι θα δει ο θεατής; Ποια θέματα αναδύονται μέσα από το έργο;

«Οι κίνδυνοι που μας περιβάλλουν, οι μεγάλες απειλές στον τόπο μας και τον πλανήτη θέτουν με τον πιο επείγοντα τρόπο το ερώτημα “Τί θα σώζαμε σε μια κατάσταση κινδύνου”. Κάτι πρέπει να αξίζει να σωθεί, για τα παιδιά αυτού του κόσμου. Αν όλα είναι fake να κάτσουμε στον καναπέ μας, να πεθάνουμε ήσυχα βλέποντας Bachelor  και Survivor».

Σκέψεις και συναισθήματα από τη δική σας πρώτη επαφή με το έργο;

«Το έργο προέκυψε από μια ουσιαστική συνομιλία με τον Αντρέα Φλουράκη, που μοιράστηκα μαζί του τη συγκίνηση που μου γέννησε η ιστορία της Απόκρυψης και η ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτό σήμερα, με έναν άλλο τρόπο. Άλλωστε η ιστορία της Απόκρυψης είναι για μένα η πιο εμβληματική πράξη της πολιτείας απέναντι στον πολιτισμό μας! Αν ο πολιτισμός έχει κάποια σημασία και δεν είναι σλόγκαν για διαφημιστικές καμπάνιες… ναι, πρέπει να σωθεί σήμερα, τώρα!»

Που εστίασε η σκηνοθετική σας ματιά;

«Αναζήτησα εκείνες τις εικόνες που φτιάχνουν το λαϊκό θέατρο του 21ου αιώνα, χωρίς νοσταλγία για το φολκλόρ, χωρίς φόβο για τον συνδυασμό παράδοσης και επιστημονικής φαντασίας, συνδυασμούς που στη σοβαροφανή Ελλάδα τους φοβόμαστε. Με χιούμορ κυρίως, αλλά όχι τρολάρισμα, θέλησα να δημιουργήσω μια μετα-επιθεώρηση που μπορεί να συνδυάσει το “υψηλό” με το “χαμηλό”, τον λαϊκό άνθρωπο με τον εξωγήινο και να φτιάξω έναν κόσμο πάνω στη σκηνή. Ρεαλισμός, κόμικ, club culture, επιστημονική φαντασία και δημοτικό τραγούδι επιδίωξα να βρουν μια ισορροπία που φτιάχνει ένα ιδιαίτερο σύμπαν στη σκηνή, ειδικά του αρχαίου θεάτρου».

Μιλήστε μας για την έννοια της απόκρυψης και για τη  σχέση της σύγχρονης ζωής με την ελληνική αρχαιότητα.

«Η ελληνική αρχαιότητα βρέθηκε στον “κήπο” μας και τον πλούτισε, αλλά θέλει γνώση και φροντίδα. Πέρα από τις αγκυλώσεις που έχουν οι αρχαιολάτρες αλλά και οι επιπόλαιοι κοσμοπολίτες, αυτό που είναι δίπλα μας πρέπει να το νοηματοδοτούμε συνέχεια. Αν τα “αγάλματα” δεν είναι διακόσμηση εσωτερικού χώρου Μουσείων και πλουσίων, ακριβά καταναλωτικά προϊόντα που τα μετακινούμε από τόπο σε τόπο ανάλογα με το τούνελ που σκάβουμε, οφείλουμε να τα “δούμε” αλλιώς. Αγάλματα εννοώντας όλα όσα μας συνέχουν με τον τόπο μας. Βέβαια τώρα που η έννοια του χώρου άλλαξε, ίσως ο μεταμοντέρνος άνθρωπος να θέλει μόνο αντίγραφα για την οθόνη του κινητού του».

Λίγα λόγια για τη συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας, στο πλαίσιο της παράστασης; 

«Μια υπέροχη συνεργασία, με μια Εφορεία ανήσυχη και αεικίνητη χάρις και στην εξαιρετική Διευθύντριά της κα Σταυρούλα Σδρόλια».

Περιγράψτε μια σκηνή του έργου. Όποια σας έρθει πρώτη στον νου.

«Η σκηνή της “Αγαλματιάς” όπου δύο καθαρίστριες βάζουν έναν σταυρό πάνω σε ένα μαρμάρινο κεφάλι που κρύβουν και αυτή η ταφή τις “οδηγεί” στην ποιητική ιδέα να βάλουν σημάδι ένα δέντρο, αντί για σταυρό,  που θα γονιμοποιηθεί απ’ το άγαλμα και ένα καινούριο δέντρο θα γεννηθεί… η αγαλματιά. Κι αυτή η εικόνα,  για μένα αντανακλά το αίσθημά μου για τον τόπο, τη φύση και την ιστορία. Μια σουρεαλιστική γονιμοποίηση του δέντρου και του αγάλματος».

Θα μας πείτε και δυο λόγια που ακούγονται στην παράσταση;

«“Είμαι ένα άγαλμα. Μ’ αρέσει που έρχεστε και με βλέπετε… Νομίζετε πως είστε μπροστά σε κάτι άψυχο, λες και ξέρετε τί είναι ψυχή. Νομίζετε πως είστε μπροστά σε ένα αντικείμενο, γι’ αυτό και είστε αληθινοί, δεν προσποιείστε”».

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η θέση του πολιτισμού, στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

Σήμερα που όλα πρέπει να ’ναι διασκέδαση, ο σύγχρονος πολιτισμός είναι αόρατος στη δημόσια σφαίρα. Γι’ αυτό και κανείς δεν είχε ανησυχήσει, μέχρι τώρα, που τα γνωστά ονόματα του θεάτρου -που βρέθηκαν στη φυλακή- δεν  είχαν κανένα πνευματικό ανάστημα».

Ποιες οι μεγαλύτερες προκλήσεις και δυσκολίες που έχετε συναντήσει ως Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Θεσσαλικού  Θεάτρου;

«Η πρόκληση είναι πάντα να βρεθεί ένας βηματισμός ανάμεσα στην προσπάθεια να πάει το θέατρο προς το μέλλον, να είναι συντονισμένο με την κοινωνία και να ενισχύεται οικονομικά η ανάπτυξή του».

Και κάποια σχέδια σας;

«Περιμένω με αγωνία την εξέλιξη της πανδημίας και τα μέτρα για να σταθεροποιήσω το πρόγραμμα του χειμώνα. Τον Σεπτέμβριο θα κάνουμε την πρώτη συνάντηση στο πλαίσιο του Δικτύου Αρχαίου Δράματος που εντάχθηκε με πρωτοβουλία μου το Θεσσαλικό  Θέατρου και θα φιλοξενήσουμε σε εργαστήρια και παραστάσεις, τον Κώστα Βόμβολο, τον εικαστικό Στέφανο Τσιτσόπουλο, τον Σάββα Στρούμπο και την Αντιγόνη του, την Αλεξάνδρα Καζάζου με τις Χορείες Χώρων!»

Να κλείσουμε με στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού;

«Μεταφράζοντας τους στίχους τους Λέοναρντ Κοέν, “… καλείσαι να δεις την ανίκητη ήττα σου, ζεις τη ζωή σου λες κι είναι αληθινή, σε βάθος χιλιάδων φιλιών”».

Ταυτότητα παράστασης

Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης,  Σκηνοθεσία – Δραματουργία:   Κυριακή Σπανού, Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Παπουτσή, Σκηνικά:  Άση Δημητρολοπούλου, Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου, Κίνηση: Αναστασία Μπρουζιώτη, Πρωτότυπη μουσική: Δεσποινίς Τρίχρωμη, Σχεδιαστής φωτισμών: Γιώργος Τέλλος, Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Παναγιώτης Τσεβρένης, Υπεύθυνος Παραγωγής: Νίκος Γεωργάκης, Κατασκευή σκηνικού: Φρέντυ Γκίζας, Αχιλλέας Τζάνακας, Χρήστος Καράκης, Νίκος Ανδριανόπουλος, Κατασκευή κοστουμιών: Νικολέττα Καΐση, Ηχογράφηση μίξη: Γιώτης Παρασκευαΐδης - Studio Aux, Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Χατζηαντωνίου, Αφίσα: Μουτζούρα, Βίντεο/trailer:Life of film Productions

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):  Χριστίνα Βράκα, Θανάσης Ζέρβας, Χρήστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Αναστασία Μπρουζιώτη, Αθηνά Σακαλή, Ηρακλής Τζαφέτας, Παναγιώτης Τόλιας.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης (naftemporiki.gr)