«Έπρεπε να μπω στο χειρουργείο. Αν δεν έκανα την εγχείρηση θα έφτανα τα 2,57». Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά ο Γολγοθάς για τον Γιάννη Παπαδημητρίου, τον ύψους 2,24 μέτρων, τέταρτο ψηλότερο άνθρωπο στην Ευρώπη.
1990. Στο Μόναχο της Γερμανίας γεννιέται ένα ελληνόπουλο οικογένειας μεταναστών που έφυγαν από την Ελλάδα για να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην κεντρική Ευρώπη. Ο Γιάννης είχε καταλάβει πως πρόκειται να γίνει ένα πολύ ψηλό παιδί. «Μέχρι τα 17 μου, όμως, δεν πίστευα πως θα ψήλωνα τόσο» παραδέχεται ο ίδιος σήμερα.
Όλα ξεκινούν μια καλοκαιρινή μέρα στη Λάρισα, την οποία ο Γιάννης συνηθίζει να επισκέπτεται μια φορά τον χρόνο για να βλέπει τη γιαγιά του, όταν τον παρατηρεί ένας μάνατζερ μπάσκετ και ενθουσιάζεται. Είναι 17 χρονών και έχει ήδη ύψος 2,07. «Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι να κάνεις. Εσύ πρέπει να παίξεις οπωσδήποτε μπάσκετ» του λέει και αυτός πείθεται.
Εκεί, λοιπόν, που υπολόγιζε να επιστρέψει στη Γερμανία, τα αφήνει όλα πίσω του και ξεκινά τις προπονήσεις για να γίνει μπασκετμπολίστας στη χώρα καταγωγής του, την Ελλάδα. Οι προτάσεις αρχίζουν να έρχονται η μία μετά την άλλη. ΑΕΛ, Ολύμπια και Φοίνικας Λάρισας τον προσεγγίζουν. Η φήμη του φτάνει μέχρι την Αθήνα, όταν καλείται να συμπεριληφθεί στην εφηβική ομάδα του Παναθηναϊκού.
Κάπου εκεί, όμως, όλα παγώνουν. Λίγο πριν υπογράψει συμβόλαιο, οι γιατροί της ομάδας τού κάνουν εξετάσεις. Τα αποτελέσματα δεν είναι καλά για τον Γιάννη. Διαγιγνώσκεται με γιγαντισμό και του αποκαλύπτουν πως αν δεν κάνει εγχείρηση, ενδέχεται να ψηλώνει μέχρι τα 35 του και να φτάσει τα 2,57 μέτρα, κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια τη ζωή του.
Η περίπτωση να διαγνωστεί κάποιος με γιγαντισμό, όπως του αποκαλύπτουν αργότερα γιατροί στη Γερμανία, είναι μία στο ένα εκατομμύριο. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου παίρνει άρον άρον το πρώτο αεροπλάνο και επιστρέφει πίσω στη Γερμανία για να μπει στο χειρουργείο.
«Μου είχαν πει να κάνω την εγχείρηση και να πάω πίσω να το ξανασυζητήσουμε για να παίξω μπάσκετ» εξηγεί ο 28χρονος σήμερα Γιάννης, ο οποίος ζει μόνιμα στο Μόναχο και τρέχει μαζί με τη μητέρα του μια τοπική μπιραρία.
Λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για δύο χρόνια και στα 20 του, έχοντας φτάσει ήδη τα 2,20, μπαίνει στο χειρουργείο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια επέμβαση η οποία «κλείνει» την υπόφυση, έναν αδένα που βρίσκεται πάνω από τα μάτια και από τον οποίο εκλύονται μεταξύ άλλων όλες οι αυξητικές ορμόνες.
Ο Γιάννης φωτογραφίζεται με τη γιαγιά του (φωτό. Βαγγέλης Κουσιώρας)
Υπό κανονικές συνθήκες, η υπόφυση σ' έναν άνδρα «κλείνει» περίπου στα 20 με 21 του χρόνια. Στην περίπτωση του Γιάννη, όμως, ήταν ακόμη ανοιχτή με αποτέλεσμα να μη σταματά να «τραβά» κι άλλο ύψος. Η εγχείρηση πετυχαίνει, ωστόσο, ένα ιατρικό λάθος στον εγκέφαλο του Γιάννη μετά την εγχείρηση τον καθηλώνει σε κώμα για 2 μήνες.
«Όλο αυτό το διάστημα δεν ήξερα τι γίνονταν. Έβλεπα όνειρα και φαντασιώσεις. Είδα μέχρι και τον συγχωρεμένο τον μπαμπά μου» θυμάται σήμερα ο Γιάννης Παπαδημητρίου. «Είχα φανταστεί, μάλιστα, μέχρι και πως χτίσαμε δικό μας σπίτι στην Ελλάδα. Νόμιζα πως ήταν αλήθεια. Ξυπνάω και ρωτάω τη μάνα μου "πως πάει το σπίτι;"».
Για 9 μήνες μένει στο νοσοκομείο, ενώ τα επόμενα 3 χρόνια κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Εξαιτίας εκείνου του ιατρικού λάθος, δεν μπορεί σήμερα να τρέξει ή να σταθεί για πολλή ώρα όρθιος, χωρίς όμως να του απαγορεύει να περπατά και να εργάζεται κανονικά.
Το ύψος του τελικά παγώνει στα 2,24, ωστόσο, το όνειρο του επαγγελματικού μπάσκετ χάνεται. Ο ίδιος, βέβαια, περνά καμιά φορά από το γηπεδάκι της γειτονιάς και σουτάρει μερικές βολές. «Κυνήγησα τους γιατρούς στα δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια αλλά τα παράτησα πριν από 6 μήνες γιατί δεν έβγαζα άκρη» παραδέχεται ο Γιάννης Παπαδημητρίου.
«Αν δεν είχα τη μάνα μου στο πλευρό μου δε ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Η καημένη ανεβοκατέβαζε το καροτσάκι μου για 3 χρόνια από τον δεύτερο όροφο γιατί η πολυκατοικία δεν είχε ασανσέρ. Είναι άγιος άνθρωπος η κ. Βάγια».
Το σπίτι τους στη Γερμανία έχει προσαρμοστεί έτσι ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί και τον Γιάννη. Μόνο το κρεβάτι του είναι διαστάσεων 2,50 επί 1,80 μέτρων. «Ακόμη και για το αμαξίδιό μου περίμενα καιρό μέχρι να το πάρω, γιατί έπρεπε να γίνει ειδική παραγγελία για μένα. Και να φανταστείς πάλι μου έπεφτε στενό γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να περνώ τις πόρτες» λέει γελώντας ο Γιάννης σήμερα.
Ο ίδιος έχει ακόμη 3 αδέρφια ύψους 1,74, 1,81 και 1,82. Η μητέρα του δεν ξεπερνά το 1,60. «Πήρα εγώ όλο το ύψος στην οικογένεια» προσθέτει. Είναι πολύ πιθανό, όπως έχει μάθει, το ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό να το κληρονόμησε από έναν προπάππου του, ο οποίος ζούσε στη Λάρισα και είχε φτάσει τα 2,17 μέτρα ύψος. «Μου λένε πως υπάρχουν φωτογραφίες στο χωριό που δείχνουν πόσο ψηλός ήταν. Θέλω να πάω κάποια στιγμή να τις βρω».
Τώρα πια, όμως, δεν μπορεί να φύγει εύκολα από το σπίτι του και να μείνει σε κάποιο άλλο. «Το κρεβάτι της γιαγιάς μου για παράδειγμα στην Ελλάδα είναι μικρό, γι' αυτό και κοιμάμαι με τα πόδια μου να αιωρούνται» εξηγεί, καθώς θυμάται τις φετινές καλοκαιρινές του διακοπές, όταν ο φωτογράφος Βαγγέλης Κουσιώρας τον συνάντησε και τον απαθανάτισε στο σπίτι της γιαγιάς του στη Λάρισα.
«Τα πεζοδρόμια, από την άλλη στην Ελλάδα, πολλές φορές είναι μικρά. Ξέρεις πόσες φορές έχω χτυπήσει το κεφάλι μου σε τέντες; Κάτι τέτοιο στη Γερμανία δεν γίνεται». Από την «ειδική παραγγελία», όμως, δεν ξεφεύγει πουθενά. Μόνο για να περπατήσει χρειάζεται παπούτσια νούμερο 57. «Ευτυχώς, στο Μόναχο που ζω, έχω βρει ένα κατάστημα που πουλάει αθλητικά ρούχα μπάσκετ σε μεγάλα νούμερα και δεν χρειάζεται να τα παραγγέλνω».
Ο Γιάννης είναι περίπου 150 κιλά αλλά αν τον δεις, τον κάνεις για αδύνατο. Για να συντηρηθεί, μάλιστα, τρώει καθημερινά περίπου 5 με 6 πιάτα σπιτικού, ελληνικού –όπως επισημαίνει– φαγητού, κι αυτό γιατί, πέραν της μπιραρίας, η οικογένεια διαθέτει ένα ακόμη εστιατόριο με ελληνική κουζίνα.
Ενώ, λοιπόν, κανονικά η απόσταση μέχρι να φτάσει εκεί είναι μικρή, ο Γιάννης κάνει περίπου 40 λεπτά με τα πόδια. «Βγάζω περίπου 5 σέλφις με αγνώστους κάθε μέρα. Με σταματούν όλη την ώρα και με ρωτάνε τι ύψος έχω. Μερικοί αναρωτιούνται μέχρι και τι αέρα έχει εκεί πάνω» λέει γελώντας.
Πριν από 2 χρόνια στο Παρίσι, συναντήθηκε, μάλιστα, με τους ψηλότερους ανθρώπους στον κόσμο, μεταξύ των οποίων με τρεις που ξεπερνούσαν το ύψος του. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε κοντός στη ζωή του. «Αισθανόμουν σαν ένα μικρό παιδί. Τότε κατάλαβα πως νιώθουν όσοι στέκονται δίπλα μου» προσθέτει.
Τόσα χρόνια μετά, όμως, ο Γιάννης έχει συνηθίσει πια πως ό,τι και να κάνει θα τραβά τα βλέμματα του κόσμου. «Όταν βγαίνω με κορίτσια σε clubs τους λέω «να ξέρετε από τη στιγμή που είστε με μένα, θα κάνω εγώ το σόου» λέει γελώντας. Θα 'θελε, μάλιστα, όταν ρθει η ώρα, να παντρευτεί με Ελληνίδα. «Οι Γερμανίδες είναι ψηλές αλλά δεν κάνουν για τίποτα» σχολιάζει γελώντας.
Και, ποιος ξέρει, όπως καταλήγει, ίσως ο δρόμος τον φέρει κάποια στιγμή να ζήσει μόνιμα πίσω στη χώρα του προπάππου του, την Ελλάδα.
(*) Φωτογραφίες Βαγγέλης Κουσιώρας
Aκης Κατσούδας (lifo.gr)
.gif)
