Το έχουμε ξαναπεί: η Ελλάδα δεν είναι μόνο ήλιος, θάλασσα και καλό φαγητό. Η χώρα μας έχει πολλές ακόμα ομορφιές και γοητείες να προσφέρει στον επισκέπτη εκείνο που θα της αφιερώσει χρόνο και διάθεση – άντε και λίγο παραπάνω κόπο, συγκριτικά με την ολοήμερη ανάπαυση στην ξαπλώστρα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που όλο και περισσότεροι ξένοι τουρίστες ανεβαίνουν στα ελληνικά βουνά, ταξιδεύουν στις λίμνες και στα ποτάμια, παίρνουν τα γυμνά, ορεινά μονοπάτια των νησιών, αφήνοντας κατά μέρος, έστω προσωρινά, την παραλία. Και βέβαια είναι δύο φορές κρίμα, εμείς οι ντόπιοι να αγνοούμε τέτοιου είδους μαγευτικά τοπία· όπως αυτά του «βουνού των θεών» που επισκεφθήκαμε πρόσφατα...
Ο Ολυμπος δεν είναι απλώς το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Αποτελεί ακόμα «σπίτι» για μια απίστευτη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, ενώ τα πεζοπορικά μονοπάτια που τον διασχίζουν είναι ίσως τα πιο ενδιαφέροντα από οπουδήποτε αλλού. Το πιο δημοφιλές από αυτά –αλλά όχι και το ευκολότερο– είναι το Ε4, γνωστό και ως Ευρωπαϊκό Μονοπάτι, το οποίο ξεκινά από το Λιτόχωρο και φτάνει ώς τη θέση Πριόνια, στην καρδιά του ορεινού όγκου και σε ύψος 1.100 μέτρων. Οποιος το φέρει ολόκληρο εις πέρας (χρειάζονται 5-6 ώρες, αναλόγως του ρυθμού που θα ακολουθούμε), θα έχει την ευκαιρία να περπατήσει σε πολλά διαφορετικά τερέν, γνωρίζοντας ένα υπέροχο τοπίο, ουσιαστικά απείραχτο από την ανθρώπινη παρέμβαση και παράλληλα να τεστάρει, σε λογικά πλαίσια, τις δυνάμεις και τις αντοχές του.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου μονοπατιού είναι φυσικά ο ποταμός Ενιπέας. Τα παγωμένα νερά του πηγάζουν από τα Πριόνια και κατηφορίζουν όλη τη διαδρομή μέχρι τις πύλες του Ολύμπου, σχηματίζοντας στη διαδρομή καταρράκτες, μικρές λίμνες και διακλαδώσεις που παρουσιάζονται εκεί που δεν τις περιμένεις. Το μονοπάτι, πάντοτε σκιερό, άλλοτε επιθεωρεί από ψηλά την υδάτινη κλωστή κι άλλοτε κατεβαίνει πλάι στο νερό ή αλλάζει όχθη χάρη στα ξύλινα γεφυράκια που υπάρχουν στη διαδρομή. Οι τολμηροί θα βουτήξουν κιόλας στις κρυστάλλινες «βάθρες», ενώ οι κανονικοί ήρωες θα αντέξουν να το κάνουν και για παραπάνω από μισό λεπτό τη φορά. Οι υπόλοιποι θα γεμίσουν απλώς τα παγούρια τους και θα ξεδιψάσουν με το νερό, που ένας φίλος ορκιζόταν πως το βρήκε άκρως χωνευτικό...


Σε μια σπηλιά, στο τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού (ή στο πρώτο αν μιλάμε για κατάβαση), βρίσκεται το μικρό ασκηταριό του Αγίου Διονυσίου, ενώ λίγο παρακάτω μπορεί κανείς να δει την παράκαμψη και για το μοναστήρι του Αγίου, το οποίο στέκει σε μια εκπληκτική τοποθεσία. Λίγο πριν φτάσεις στο τέρμα, ο μεγαλύτερος και πιο εντυπωσιακός καταρράκτης σε προκαλεί να σταθείς, αν αντέχεις το κρύο, ακριβώς από κάτω του.
Μια αξέχαστη εμπειρία
Ευρισκόμενοι πια στα Πριόνια, όπου μπορεί κανείς να ανέβει και με το αυτοκίνητο, οι επιλογές είναι αρκετές: φαγητό στην ταβέρνα και επιστροφή από τον ασφαλτόδρομο, ξεκούραση και πικ-νικ στο πράσινο ή ανασύνταξη και συνέχεια προς τα ψηλότερα μονοπάτια που ξεκινούν από εκεί για να κατακτήσουν τις κορυφές του βουνού. Σε κάθε περίπτωση, αφήνοντας πίσω τον κόσμο του Ολύμπου, έχεις πια μαζί σου μια εμπειρία που θα διηγείσαι και θα αναπολείς με περίσσια ευχαρίστηση – και μια μεγάλη επιθυμία να ξεκινήσεις σύντομα για τον επόμενο, ορεινό προορισμό.
• H διαδρομή Λιτόχωρο - Πριόνια έχει μήκος 9 χιλιόμετρα και υψομετρική διαφορά περίπου 700 μέτρα, με αρκετά ανεβοκατεβάσματα. Μπορεί να γίνει είτε ανηφορικά (μεγαλύτερη δυσκολία) είτε ανάποδα με κατάβαση από τα Πριόνια, όπου φτάνουμε με το αυτοκίνητο.

H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ (Αιμίλιος Χαρμπής)