Έκθεση έργων του ζωγράφου Στάθη Βατανίδη διοργανώνει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού & Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων στο φουαγιέ του Θεάτρου ΟΥΗΛ (Α. Γαζή & Κουμουνδούρου). Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 19 Μαρτίου στις 7 μ.μ. Θα προλογίσει ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Πάνος Σάπκας, ενώ για τον καλλιτέχνη και το έργο του θα μιλήσουν η συγγραφέας – μελετήτρια Ζωή Καλαφάτη και η ιστορικός Τέχνης Μαρίνα Μπλιάτσιου. 

Η έκθεση θα λειτουργήσει έως τις 2 Απριλίου.

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-13.00 & 19.00-21:30 και Σάββατο 19.00-21:30. 

Ο Στάθης Βατανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Σπούδασε στο League Art of New York, στη Νέα Υόρκη. Από το 1988, έχει πραγματοποιήσει 28 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (Αίθουσα Σκουφά, Ειρμός, Έψηλον, Όλγα Γεωργαντέα, Εποχές και άλλες) και στο εξωτερικό (Αίθουσα Gloria, Λευκωσία, K Gallery, London, Nuovo Aleph, Milan) και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές. 

Έργα του υπάρχουν σε γνωστές συλλογές (Μουσείο Βορρέ, Μουσείο Πιερίδη, Συλλογή Χατζηιωάννου, Συλλογή Ν. Παπαγεωργίου και σε άλλες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό).

Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου.

Ο ιστορικός και κριτικός Τέχνης Μάνος Στεφανίδης  έγραψε για την έκθεση:

“Οι ήσυχες εικόνες ενός ανήσυχου κόσμου”

Στη ζωγραφική του Στάθη Βατανίδη όλα είναι οικεία και γλυκόπικρα, όμως η τελική αίσθηση είναι μάλλον ανοίκεια. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί οι περιπατητές, τα αφίλιωτα ζευγάρια, οι μοναχικοί ρεβανσιστές, οι φιλύποπτοι παρατηρητές πίσω από τα κλειστά τζάμια, τα παιδιά που παίζουν υποψιασμένα μπουκωμένα από τον ήλιο;

Με χρώματα, με σχήματα, με γραμμές. Αυτό ακριβώς κάνει η ζωγραφική του Στάθη Βατανίδη. Μεγεθύνει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, τις ήσυχες εικόνες της σαν ένα ξόρκι του τέλους. Σαν μια υπόσχεση της αθανασίας. Εφόσον οι ζωγραφισμένες εικόνες νικούν το χρόνο. Οι χώροι του Βατανίδη είναι τοπία της μνήμης αλλά και τόποι υλικοί, φαινομενικά γειωμένοι. Και οι μορφές του επίσης, Ζουν λες σαν από μια παραχώρηση φωτός, σαν από μια συγκατάβαση του σκότους. Ζουν όσο τις βλέπουμε. Όσο πιστεύουμε στο μύθο τους. Καλύτερα στο παραμύθι τους.