Του Βασίλη Κόκκαλη, βουλευτή και εκ νέου υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.

Οκτώ χρόνια ως μέλος του κοινοβουλίου, είτε ως υφυπουργός, είτε ως βουλευτής της αντιπολίτευσης, προσπάθησα και πιστεύω πως πέτυχα σε μεγάλο βαθμό το να διατηρήσω τη θέρμη της προσφοράς, ως μαχόμενος δικηγόρος και το κυριότερο ως «μαχόμενος» πολίτης, βάζοντας πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο και όλες εκείνες τις πολιτικές που προάγουν το κοινωνικό κράτος και την δικαιοσύνη.

Όλα αυτά τα χρόνια που οι συμπολίτες μου στην Λάρισα με τιμούν με την ψήφο τους, προσπάθησα να αναδείξω όλα τα μεγάλα προβλήματα που τους απασχολούν και κυρίως να προτείνω λύσεις για την άμεση αντιμετώπισή τους. Λύσεις μακριά από τη γνωστή μικροκομματική μιζέρια και τις επιφανειακές αγκυλώσεις, που έχουν κάνει τον πολίτη να γυρίζει την πλάτη στα κοινά εδώ και χρόνια.

Η παραπάνω προσπάθεια αφορούσε το σύνολο των πολιτών του νομού, μακριά και πέρα από κόμματα και ιδεολογικές προσεγγίσεις. Έναν νομό απαξιωμένο και αφημένο στην μοίρα του, όπου ο αγροτικός και κτηνοτροφικός κόσμος υποφέρει και κάθε προοπτική για βιώσιμη ανάπτυξη είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Τα μεγάλα λόγια είναι καλά για τα προεκλογικά καφενεία και τις κομματικές εξέδρες, αλλά πλέον δεν τους πιστεύει κανείς. Οι πολίτες του νομού, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι νέοι μας, οι γυναίκες είμαι βέβαιος ότι δεν ρωτήθηκαν από όλους εκείνους που θέλουν να μας παρουσιάσουν μία εικονική πραγματικότητα. Ευτυχώς και μνήμη έχουν αλλά και κρίση…

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς αυτά τα τέσσερα χρόνια. Από τα μεγάλα σκάνδαλα που αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με την αλαζονεία ενός εν δυνάμει «παραβατικού», που σχεδίαζε κάθε φορά το τέλειο έγκλημα, μέχρι την πλήρη απαξίωση των κορυφαίων θεσμών του κράτους που προκάλεσαν ένα άνευ προηγουμένου τοξικό κλίμα εντός Ελλάδος.

Και εκτός των συνόρων όμως, η κατρακύλα της χώρας μας τόσο σε επίπεδο διαφθοράς και ελευθερίας του τύπου, όσο και σε επίπεδα απονομής της δικαιοσύνης αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ειδικά η δικαιοσύνη, από πραγματικό «καταφύγιο» για τους αδύναμους, μεταλλάχθηκε σε ένα πεδίο κομματικών σκοπιμοτήτων, δημιουργώντας σε πολλούς την ψευδαίσθηση μιας αυταρχικής εξουσίας που έριχνε μονίμως τις ευθύνες σε εξωγενείς παράγοντες.

Η κυβέρνηση της ΝΔ κολύμπησε στον «βάλτο» ενός παρακράτους από τα παλιά με δικιά της ευθύνη, πληγώνοντας την Δημοκρατία και ευτελίζοντας τη χώρα διεθνώς. Για τους πολίτες όμως θα νοιαστεί κανείς; Τον πολίτη που θέλει να είναι ασφαλής και να απολαμβάνει μία ποιοτική καθημερινότητα. Τον πολίτη που «βγαίνει» μέχρι το πρώτο δεκαήμερο κάθε μήνα και μετά τι… Τον πολίτη που είναι νοικοκύρης, που τιμά την εργασία του αλλά το κράτος δεν τιμά τον ίδιο.

Τον πολίτη που αδυνατεί λόγω ακρίβειας πλέον να πάρει ακόμη και τα βασικά στο σούπερ μάρκετ, ενώ η ακρίβεια στα καύσιμα χειροτέρεψε τις μετακινήσεις του. Τον πολίτη που αναζητά την κοινωνική δικαιοσύνη, μία καλύτερη ζωή, την προκοπή και κυρίως την αξιοπρέπειά του.

Τον πολίτη που το χαρτζιλίκι στα παιδιά του «στέρεψε» και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο του τα στέρησαν. Μην ξεχνάμε, ότι ο ελληνικός λαός έχει αντιμετωπίσει από αμέτρητες κρίσεις και δυσκολίες και στο παρελθόν. Τις μεγάλες αλλαγές όμως για τη ζωή του και το μέλλον του, τις πετύχαινε πάντα όρθιος και όχι με το χέρι απλωμένο σε μια εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως σύγχρονο «επαίτη».

Τα ψέματα στις 21 του Μάη τελειώνουν. Τώρα είναι η ώρα που οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν ποια ζωή θέλουν θα ζήσουν τα επόμενα χρόνια. Αν θα ανέχονται πολιτικούς που έχουν κάνει κτήμα την έπαρση και την αλαζονεία, ή πολιτικούς που προέρχονται από τα «σπλάχνα» της κοινωνίας και αποδεδειγμένα στέκονται εδώ και χρόνια στο πλευρό τους.

Αν θα εξακολουθούν να θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους με αντίτιμο ένα Fuel Pass ή ένα τρύπιο «καλάθι» ή θα πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, χτίζοντας ένα καλύτερο αύριο, γεμάτο διαφάνεια, αξιοκρατία, δημοκρατία και δικαιοσύνη. Για τους πολίτες αυτούς θα συνεχίσω να παλεύω. Για τους πολίτες αυτούς θα συνεχίσω να προσφέρω. Για τους λόγους αυτούς σε αυτό τον αγώνα σας θέλω δίπλα μου. Γιατί αυτό που μένει, είναι το έργο μας. Το κοινό μας έργο…!