Έχεις νιώσει ποτέ, ότι έχεις αλλάξει σαν άνθρωπος και δεν έχεις πλέον τη διάθεση να επενδύεις χρόνο στα άτομα που το έκανες, ανεξάρτητα αν είναι αγαπημένα πρόσωπα, φίλοι ή σχέσεις;
Πόσες φορές έχεις γνωρίσει κάποι@ απροσδόκητα και, μέσα σε λίγους μήνες, έχεις έρθει τόσο κοντά που αναρωτιέσαι πώς ζούσες χωρίς αυτόν τόσο καιρό; Και όσο ωραία κι αν νιώθεις, πόσες φορές έχει συμβεί αυτός ο άνθρωπος να φεύγει ξαφνικά από τη ζωή σου; Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι έρχονται κοντά, επειδή δίνουν ο ένας στην ψυχή του άλλου ένα μάθημα που πρέπει να πάρει. Όμως σε πληγώνει το ότι οι άνθρωποι σε αφήνουν, παρά το γεγονός ότι μπορεί να είναι τελικά καλό.
Γιατί οι άνθρωποι σε αφήνουν;
Πολλά άτομα διστάζουν να ξεπεράσουν καταστάσεις από το παρελθόν, αλλά και σχέσεις. Φοβούνται ότι η αποδέσμευση ισοδυναμεί με το ότι δεν ήταν επαρκείς ή “σωστοί” απέναντι στα άτομα που έφυγαν. Μπορεί βέβαια και να θεωρούν πως δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς το άτομο που τους άφησε.
Οι σχέσεις δεν διαφέρουν πολύ από τα ρούχα ή τα παπούτσια σου. Κάποια από αυτά τα βαριέσαι. Όσο κι αν κάποτε υπήρξαν τα αγαπημένα σου, όσο και αν τα κρατάς στη ντουλάπα μήπως τα συνδυάσεις με κάτι, δεν ταιριάζουν πια με το στυλ σου.
Νομίζω πως όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται, αυτό είναι θετικό και δείχνει πρόοδο. Είναι πιθανό, όταν κάποιος εξελίσσεται, οι γύρω του να παραμένουν ίδιοι ή να “πηγαίνουν πίσω”. Γεγονός που κάνει εκείνον που εξελίσσεται, να μην βρίσκει πια τίποτα κοινό με τους άλλους. Δεν υπάρχουν θέματα συζήτησης, κοινοί κώδικες επικοινωνίας, κοινά ενδιαφέροντα.
Γιατί το να σε αφήνουν μπορεί να είναι καλό;
Αν είσαι στην πλευρά εκείνων που εξελίσσονται και αφήνουν πίσω τους άλλους, μάλλον είσαι ο “κακός” της υπόθεσης. Μπορώ βέβαια να σε καταλάβω. Τρέχεις με έναν άλλον ρυθμό. Έναν ρυθμό που δεν εξυπηρετεί τους άλλους. Δεν μπορούν να σε φτάσουν. Δεν είσαι υποχρεωμέν@ να κατεβάσεις ταχύτητα για εκείνους. Ούτε και να αφήσεις στην άκρη αυτή τη σπίθα που σε κάνει να τρέχεις μπροστά.
Αν ανήκεις σε εκείνους που μένουν πίσω, ξέρω πως σε πληγώνει να σε αφήνουν. Αλλά ίσως δεν έχεις δει ποτέ τη θετική πλευρά. Αρχικά, όπως είπα και πάνω, το να προοδεύει κανείς είναι κάτι ευχάριστο και θετικό. Το να βλέπεις τον άλλοτε φίλο σου να προχωράει μπροστά και να εκπληρώνει τα όνειρά του σίγουρα θα έπρεπε να σε γεμίζει χαρά και περηφάνια. Όμως τι συμβαίνει με εσένα; Σε πληγώνει η “απόρριψη”. Το βρίσκεις εγωιστικό. Κι όμως δεν είναι.
Το να στηρίζει κανείς τις επιλογές του με κάθε συνέπεια, είναι επίσης ένα από τα θετικά. Σίγουρα δε θα προτιμούσες μια σχέση στην οποία το άλλο άτομο μένει μαζί σου από λυπηση, από συνήθεια ή από ασφάλεια. Οπότε τι είναι αυτό που σε στεναχωρεί; Σε τρομάζει το άγνωστο; Νιώθεις πως δεν σου αρέσουν οι αλλαγές;
Ένα ακόμη θετικό που συντελεί στην άποψη ότι το να σε αφήνουν οι άνθρωποι είναι τελικά καλό, είναι πως αυτή η σχέση έκανε τον κύκλο της και έληξε πριν συμβεί κάτι που θα άφηνε πικρία. Είναι ευλογία να κλείνουν οι κύκλοι, όταν οι άνθρωποι που σέρνουν το χορό, δε θέλουν με το ζόρι να κάνουν στροφές πάνω σε κάτι που έχει τελειώσει.
Είναι καλό να σε αφήνουν οι άνθρωποι, πριν κάποιος από τους δύο γίνει βάρος. Οι άνθρωποι που φεύγουν, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, είναι δοτικοί. Όσο μένουν, πριν φύγουν, είναι εκεί. Αποκλειστικά εκεί. Δεν έχεις παρά να χαρείς που βρέθηκαν στο δρόμο σου, να τους ευχαριστήσεις και να σεβαστείς τις επιλογές τους. Εξάλλου δε φταίνε εκείνοι, έχουν αυτή τη σπίθα μέσα τους που δε σβήνει. Και είναι η ζωή τους.
.gif)
