Γράφει ο Κώστα Βαϊούλης, καθηγητής - Επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης «Λαρισαίων Κοινόν» 


Από τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου μπορούν να εξαχθούν μερικά αναμφισβήτητα συμπεράσματα: 1) η σαρωτική επικράτηση μίας παρατάξεως, που έχει ως πολιτικό της εκφραστή την Νέα Δημοκρατία και η συντριπτική ήττα μίας άλλης με κύριο εκφραστή της τον Σύριζα-Π.Σ. Επιπλέον, καταγράφηκε μεγάλη αποχή, το μέγεθος της της οποίας μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες. 2) η παραμονή στο πολιτικό σκηνικό της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ» και πολύ περισσότερο η ανάδυση δυνάμεων με τα κόμματα «ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ» και «ΝΙΚΗ». Από την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών που ψήφισαν αυτούς τους πολιτικούς φορείς, που ανήλθαν σε ποσοστό περίπου14% - αν προσθέσουμε και τα ποσοστά των πολιτικών σχηματισμών που δεν εισήλθαν στο κοινοβούλιο, πχ ο «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ» και το «ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ», τεκμαίρεται ότι ο πατριωτικός χώρος καταγράφει πολύ υψηλά ποσοστά που αποκτούν την μορφή πολιτικού ρεύματος.

Πρόκειται για ένα μη ελεγχόμενο υγιές, δυνατό, ανανεωτικό ρεύμα που διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ένα ρεύμα αυτονομημένο πολιτικά, επειδή είναι αυτονομημένο αξιακά. Ένα ρεύμα με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες «ροές» τόσο ηλικιακά όσο και προς την κοινωνική αναφορά που στην ευρύτερη σύνθεσή του καταγράφει την συμμετοχή των νέων, των ανέργων, των εργαζομένων και επισφαλώς εργαζομένων, τμημάτων της κάποτε μεσαίας τάξης που «πρεκαριοποιείται», της εργατικής τάξης που περιθωριοποιείται. (το πρεκαριάτο, από το λατινικό precarious (που σημαίνει αβέβαιος, ανασφαλής), είναι όρος που εμφανίζεται από τη δεκαετία του '80 στις μη δoγματικές μαρξιστικές αναλύσεις για τα σύγχρονα προβλήματα. Αφορά όλους όσοι εργάζονται διανοητικά ή χειρωνακτικά με ελαστικούς όρους εργασίας, καθώς και τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Αφορά ανασφάλιστους εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά ή εποχικά ή εκ περιτροπής εργαζόμενους. Γενικά εργαζόμενους με "ελαστικούς όρους" και στο πλαίσιο του "flexicurity"ελαστική και με χαμηλή ασφάλιση εργασία).Διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που εκφράζεται μέσα από νέες πολιτικές δυνάμεις. Γιατί όμως στοχοποιούνται τα κόμματα αυτά; Οι εκλογές αποτελούν την κορυφαία στιγμή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και εκεί καταγράφεται η ελεύθερη έκφραση της πολιτικής βουλήσεως των Ελλήνων πολιτών. Οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται από τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς, νιώθοντας βαθύτατη προσβολή στις Αξίες τους και στην Ταυτότητά τους. Η τάση που έχει επιβληθεί από την παγκοσμοποιημένη «Νέα Τάξη» σήμερα, είναι η διεύρυνση των ατομικών ελευθεριών και είναι αντιστρόφως ανάλογη της συλλογικής ελευθερίας. Στους χώρους που «λιβανίζεται» νυχθημερόν το ευαγγέλιο της ισότητας, ξημερώνει μια πρωτόγνωρη κομφορμιστική «δικτατορία». Ένας δεσποτισμός που ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες ενός πλήρωςχειραγωγημένου και αποδομημένου καταναλωτικού χυλού αντί μίας εύτακτης, συμπαγούς και παραγωγικής κοινωνίας. Η δημοκρατία δεν ταυτίζεται πλέον με την λαϊκή διαβούλευση και την βούληση της πλειονότητος, αλλά αυστηρά και μόνον με την τυφλή υποταγή στους διαδικαστικούς κανόνες διαχειρίσεως και διαιτησίας των διάσπαρτων συμφερόντων. Το πολιτικό αποδυναμώνεται μέσα στο διαχειριστικό (management) και το δημόσιο μέσα στο ιδιωτικό. Εντός αυτού του πλαισίου ο ταυτοτικός «λαός» είναι πάντοτε ύποπτος. Γι’ αυτό είναι επιβεβλημένο να αποδομηθεί. Γι’ αυτό τον σκοπό, βρίσκοντας πρόθυμους υπηρέτες, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από τη «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας.

Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή Αριστερά, με τις διάφορες εκφάνσεις της, επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον) αδυναμία τους να διατυπώσουν μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό. Γι’ αυτόν τον σκοπό χρησιμοποιείται ο «δικαιωματισμός» ως εργαλείο αποδομήσεως των εθνών και διαλύσεώς τους σε κοινωνικά αμαλγάματα, σε ομάδες συμφερόντων, σε επί μέρους «συλλογικότητες» ποικίλης προελεύσεως (η αποκαλούμενη «ποικιλομορφία»), που συνενώνονται μεταξύ τους μόνο με συμβατικούς δεσμούς. Απώτερος σκοπός είναι να οδηγηθούν τα έθνη σε μια διαδικασία αποσυνθέσεως, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους. Όσοι διαφωνούν στοχοποιούνται και περιθωριοποιούνται. Η πίστη στην Θρησκεία, στην Παράδοση, στην Οικογένεια που συναποτελούν την Ταυτότητα ενός Έθνους, δαιμονοποιείται και ενοχοποιείται. Όμως η δράση φέρνει αντίδραση. Και αυτή η αντίδραση εκφράζεται μέσα από την στήριξη των νέων πολιτικών φορέων. Όμως,για να υπάρξει μακροπρόθεσμα ουσιαστικό αποτέλεσμα, οι πολιτικοί εκφραστές αυτού του ρεύματος οφείλουν σε όλους που τους εμπιστεύτηκαν να παράξουν σύγχρονο πολιτικό λόγο, που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις των καιρών. Με εξωστρέφεια, ενότητα και εθνικό προσανατολισμό αλλά και με διάθεση και βούληση για σύνθεση και δημιουργία σταθερής βάσης. Για να οδηγηθεί αυτό το ρεύμα στην δημιουργία μίας Παράταξης, οι πολιτικοί φορείς πρέπει να στραφούν και να εμπιστευθούν την κοινωνία, στηρίζοντας επιλογές στην αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, σε οργανώσεις. Μόνο με την διάδοση και την ανάπτυξη πυλώνων στους χώρους αυτούς μπορεί το πατριωτικό ρεύμα να έχει και συνέχεια και προοπτική. Μόνο έτσι θα ανταποκριθούν οι νέοι πολιτικοί φορείς στην εμπιστοσύνη των πολιτών και θα μπορέσουν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στην υπεράσπιση των Αξιών και της συλλογικής Ταυτότητας. Σ’ αυτό τον αγώνα, καταλυτικό ρόλο θα παίξει η στήριξη και η σύμπλευση με εκείνες τις αυτόνομες παρατάξεις της αυτοδιοίκησης σε όλη την χώρα, ισχυρούς θύλακες αντίστασης στον εθνομηδενισμό, που με την πολιτική τους δράση έχουν αποδείξει ότι αγωνίζονται με πυξίδα την Ορθόδοξη Παράδοση, τον Κοινοτισμό και τον Ταυτοτισμό, εκπροσωπούν δηλαδή τον σύγχρονο Εθνικό Πατριωτισμό. Η συμπόρευση και η συμμετοχή σ’αυτές τις παρατάξεις θα πολλαπλασιάσει την πολιτική απήχηση του πατριωτικού ρεύματος και θα το παγιώσει ως Παράταξη. Η Εθνική παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση για να επιτευχθεί, μπορεί και πρέπει να υπηρετηθεί με εκπροσώπηση όχι μόνο στο κοινοβούλιο, αλλά και στην αυτοδιοίκηση, παράγοντας εξαιρετικά αποτελέσματα που θα οδηγήσουν στο να αποκτήσει η Πατριωτική Παράταξη ρυθμιστικό ρόλο και προοπτική εξουσίας.
«Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω». Ίων Δραγούμης