Μάθημα ανθρωπιάς από τρεις 17χρονους εθελοντές που βοήθησαν καθηγητή Λυκείου, από τη Λάρισα, το σπίτι του που επλήγη από τις καταστροφικές πλημμύρες.

Οι κάτοικοι των περιοχών που «χτυπήθηκαν» από τις πλημμύρες μετρούν ακόμα τις πληγές τους, με τους περισσότερους να καλούνται τώρα να καθαρίσουν τα σπίτια τους από τις λάσπες. Έτσι και ο κ. Ντούσιος ο οποίος, σύμφωνα με τα όσα γράφει σε ανάρτησή του, ενώ συνεχίζε το «θεάρεστο έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο», τρεις 17χρονοι εθελοντές τον ρώτησαν αν χρειάζεται κάποια βοήθεια.

Ο καθηγητής σημειώνει μάλιστα ότι εδώ και μέρες έψαχνε να βρει ανθρώπους να τους πληρώσει, προκειμένου να πετάξει βαριά πράγματα που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και η απάντηση που έπαιρνε ήταν «δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις».

Ωστόσο οι τρεις νεαροί ήρθαν να δώσουν ένα μάθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Όπως αναφέρει ο καθηγητής λυκείου «τρία παιδιά με σκουλαρίκια, τσιγάρα και πειραγμένα μηχανάκια. 100% με χάλια βαθμούς στο σχολείο. Ήρθαν με γαλότσες, γάντια και τα σχετικά και φαινόταν ότι είχαν κιόλας εμπειρία σε αυτό. Με βοήθησαν με πολύ κόπο να βγάλω από το υπόγειο πολυθρόνα, διθέσιο, τριθέσιο, ψυγείο, κουζίνα, τρία στρώματα καμία δεκαριά χαλιά, σπασμένες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, μια ραπτομηχανή singer σε ξύλινο έπιπλο και άλλα πράγματα, όλα βουτηγμένα στη λάσπη».

Όταν δε τους έδωσε τρία μεγάλα μπουκάλια νερό, εκείνοι γνωρίζοντας ότι το πόσιμο νερό είναι πολύτιμο για τους πλημμυροπαθείς, δέχτηκαν μονάχα το ένα, ενώ όταν πήγε να τους δώσει λίγα χρήματα για τον κόπο τους ως «κέρασμα κι όχι ως αμοιβή» η απάντησή τους ήταν: «Αν το ξαναπείτε αυτό θα ξαναβάλουμε τα πράγματα πίσω στο υπόγειο! Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε».

Αναλυτικά η ανάρτηση 

Σήμερα ενώ συνέχιζα το θεάρεστο έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο έσκυψε στο παράθυρο ένα παιδί κάπου 17 χρονών με ξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. «Είμαστε εθελοντές, χρειάζεστε βοήθεια με τα πράγματα;»

Τόσες μέρες έψαχνα να βρω ανθρώπους και να πληρώσω όσα θέλουν για μεροκάματο, προκειμένου να πετάξω τα βαριά πράγματα που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και μόνος μου ήταν αδύνατο να το κάνω. «”Δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις". Αυτό μου έλεγαν». 

Βγήκα έξω και είδα και τους άλλους δύο. Ο δεύτερος, είμαι σίγουρος πως αν έριχνε σφύρα μπορεί να έπαιρνε κανένα πανελλήνιο για πλάκα κι ο τρίτος ήταν ο πιο καχεκτικός της παρέας. Τρία παιδιά με σκουλαρίκια, τσιγάρα και πειραγμένα μηχανάκια. 100% με χάλια βαθμούς στο σχολείο. 

Ήρθαν με γαλότσες, γάντια και τα σχετικά και φαινόταν ότι είχαν κιόλας εμπειρία σε αυτό. Με βοήθησαν με πολύ κόπο να βγάλω από το υπόγειο πολυθρόνα, διθέσιο, τριθέσιο, ψυγείο, κουζίνα, τρία στρώματα καμία δεκαριά χαλιά, σπασμένες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, μια ραπτομηχανή singer σε ξύλινο έπιπλο και άλλα πράγματα, όλα βουτηγμένα στη λάσπη. 

Όλη την ώρα έκαναν πλάκα μεταξύ τους και στην ανάπαυλα άναψαν τσιγάρο και το μόνο που μου ζήτησαν ήταν αν έχω κανένα μπουκάλι με νερό που να πίνεται. Τους πήγα τρία μπουκάλια του 1.5L με νερό 

από το ψυγείο και μου είπαν κρατήστε τα βολευόμαστε με το ένα.

«Εσείς πρέπει να είστε δάσκαλος. Πολλά βιβλία μέσα στη λάσπη»

«Είμαι ναι» 

«Και τι μάθημα κάνετε;»

«Φυσική στο λύκειο»

«Ώρε φίλεεε»

Σαν να έλεγε: Που μπλέξαμε...

Κι έπειτα την ώρα που πλένονταν έφυγε μια βρισιά από τον πιο αδύναμο κι ο γιγαντόσωμος λέει: «Σταμάτα ρε, είναι και δάσκαλος ο άνθρωπος»

Όταν τελείωσαν τους ζήτησα να πάρουν κάποια χρήματα για την πολύ κουραστική δουλειά που έκαναν. Ως κέρασμα κι όχι ως αμοιβή. «Αν το ξαναπείτε αυτό θα ξαναβάλουμε τα πράγματα πίσω στο υπόγειο! Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε».

(*) Φωτογραφία ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΤΖΕΚΑΣ/EUROKINISSI

avgi.gr