Σε ανακοίνωσή της η Δημοτική παράταξη "Λαρισαίων Κοινόν" αναφέρει τα εξής: 

Όταν τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου ο ιταλός πρέσβης Γκράτσι επέδιδε στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά το ιταμό τελεσίγραφο. με το οποίο ζητούσε να καταλάβει ο Ιταλικός στρατός κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, η απάντηση του Έλληνα κυβερνήτη δεν ήταν αυθόρμητη ή απροετοίμαστη. Ο Ιωάννης Μεταξάς, κορυφαίος επιτελικός στρατιωτικός, είχε ήδη αποφασίσει για αντίσταση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήδη από το 1936 και είχε προπαρασκευάσει το Έθνος για τον επικείμενο πόλεμο.
Συνεπώς, το «ΟΧΙ» ήταν η μόνη απάντηση ενός Εθνικού κυβερνήτη.
Ο ένοπλος βραχίονας του Έθνους, ο Στρατός, τσάκισε τον εισβολέα και απελευθέρωσε τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο. Όλος ο κόσμος από τους Άγγλους («οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες») μέχρι τους Σοβιετικούς («Πολεμήσατε εναντίον ισχυρότερου εχθρού και νικήσατε. Δεν ήταν δυνατό να γίνει διαφορετικά, είσαστε Έλληνες!») υποκλίθηκε στο ελληνικό μεγαλείο.
Οι πολεμιστές του Σαράντα ήταν οι γιοι των πολεμιστών του Μικρασιατικού Μετώπου, κάποιοι μάλιστα πολέμησαν και στα δύο Μέτωπα. Η Μικρασιατική καταστροφή, άχθος ασήκωτο στη συλλογική ψυχή, ήταν μια ακόμα «εξήγηση» για το Θαύμα της Νίκης. Αποδείξαμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, πλασμένοι από το δυνατό εκείνο μέταλλο που δημιουργεί θαύματα. Η «γενιά των πατέρων» λαβώθηκε από τον Εθνικό Διχασμό, η γενιά των γιων πολέμησε με ατσάλινη εθνική ενότητα.
Ο Ελληνικός Κοινοτισμός μέσω της κοινοτικής συνείδησης, του κοινοτικού ήθους και της πανεθνικής αλληλεγγύης «παρουσιάστηκε» αυθόρμητα στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Όλοι συμμέτοχοι, όλοι στρατευμένοι με τον τρόπο τους, όλοι υπεύθυνοι για τη νίκη ή την ήττα, όλοι κύτταρα του ίδιου συλλογικού σώματος, ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ!
Ο θεωρητικός του Ελληνικού Κοινοτισμού Κ.Καραβίδας χαρακτήρισε τον πόλεμο «ως τον πόλεμο του ελληνικού κοινοτισμού ενάντια στον ιταλικό φασισμό».
Σήμερα, οφείλουμε να τιμήσουμε το Έπος με διακηρυγμένη την απόφαση να ανακαλύψουμε ξανά την Τιμή, την Ελληνική αξιοπρέπεια, το κοινοτικό ήθος, σε μια νέα εθνική ενότητα, ως Λαός Ελλήνων, όχι ως τυχαίο ανθρωπομάζωμα χωρίς συλλογική ιδιοπροσωπία και Ταυτότητα, χωρίς ιστορική αναφορά και συλλογικό Πεπρωμένο. Να υποσχεθούμε στους μεγάλους νεκρούς ότι θα κάνουμε το χρέος μας απέναντι στους αγέννητους.
Να τιμήσουμε εκείνους που αγκαλιάστηκαν με τον Χάροντα στο χιόνι και τη λάσπη, σ’ εκείνους που άφησαν μέλη τους στο παγωμένο πεδίο της Τιμής. Τους χρωστούμε αιώνια Ευγνωμοσύνη !
Δόξα και Τιμή στην γενιά του Έπους του Σαράντα.