Ν. Λυγερός

Είναι σίγουρο ότι όλα τα βλέμματα είναι επικεντρωμένα πάνω στο θέμα της Μέσης Ανατολής. Όλοι καταλαβαίνουν ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία η αντιπαράθεση μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σε υψηλότερο επίπεδο τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Πρώτα απ’ όλα πρόκειται, τουλάχιστον απ’ τη μια πλευρά, για έναν proxy war. Αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι το παίζει πιο πολύ το Ιράν μέσω της Χεζμπολάχ και της Χαμάς, βέβαια με την υποστήριξη του Κατάρ, αλλά επί της ουσίας καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι το παιχνίδι σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Το Ιράν θέλει απλώς να μην είναι σταθερή η περιοχή για να μην αναπτυχθεί. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει το Ιράν, γιατί δεν μπορεί να προωθήσει αυτό που θέλει λόγω της οικονομίας της και δεν μπορεί να υποστηρίξει και τη θέση της σε επίπεδο στρατιωτικό, είναι ότι ούτως ή άλλως σε υψηλή στρατηγική θέλει να χρησιμοποιήσει αυτόν τον άξονα, δηλαδή τον νέο δρόμο μεταξιού που συνδέει την Ευρώπη με την Ινδία περνώντας από τη Μέση Ανατολή και αυτός ο πόλεμος πρέπει να λήξει μ’ έναν τρόπο ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη αυτού του διαδρόμου. Άρα άμα το σκεφτούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε καταλαβαίνουμε ότι το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, δηλαδή πιο γενικευμένα, είναι μία τεράστια σκακιέρα αλλά οι παίκτες παραμένουν οι ίδιοι και δεν είναι αυτοί που νομίζουμε, δηλαδή οι γειτονικές χώρες με το Ισραήλ. Άρα δεν είναι απλώς μια αντιπαράθεση μεταξύ κοινοτήτων ή ακόμα αραβικών και εβραϊκών συμφερόντων. Στην πραγματικότητα ο μεγάλος αγώνας, ειδικά για την Αμερική, αλλά και για την Ευρώπη, είναι εναντίον της Κίνας. Το γεγονός ότι έχουμε έναν άξονα στην περιοχή ο οποίος έρχεται να αντισταθμίσει τις προβολές της Κίνας, είναι πολύ σημαντικό και, αν η περιοχή μπορεί να επωφεληθεί, θα είναι μέσω αυτού του άξονα και όχι από τον άλλον άξονα ο οποίος συμπεριλαμβάνει την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν. Άρα καταλαβαίνουμε ότι σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής, ο αγώνας δεν γίνεται εκεί που νομίζουμε, είναι απλώς μια τοπική μερίδα του όλου θέματος που μπορεί να μας απασχολεί λόγω επικαιρότητας, αλλά η μεγάλη στρατηγική, η υψηλή στρατηγική δεν ασχολείται μόνο μ’ αυτό. Το παίγνιο γίνεται σε πιο υψηλό επίπεδο και μπορεί εμείς να βλέπουμε μόνο το ορατό στη Μέση Ανατολή, αλλά αυτό που είναι «αόρατο» είναι η αντιπαράθεση της Αμερικής με την Κίνα. Είναι ένας τρόπος λοιπόν να αξιοποιηθεί η περιοχή, πρέπει να αξιοποιηθεί όχι μόνο το Ισραήλ, ακόμα και η Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και βέβαια η Ινδία, από την άλλη πλευρά η Ευρωπαϊκή Ένωση, χρησιμοποιώντας και την Κύπρο και την Ελλάδα, στη συνέχεια την Ιταλία και βέβαια τη Γαλλία και τη Γερμανία, έτσι ώστε αυτός ο άξονας να είναι ισχυρός εμπορικά, ενεργειακά. Κατά συνέπεια βλέπουμε ότι πρέπει να έχουμε τη μεγάλη εικόνα και δεν πρέπει να σταματάμε το επίπεδο της ανάλυσής μας στις τοπικές επαφές που γίνονται γιατί ούτως ή άλλως πρέπει να γίνουν, γιατί υπάρχει κι η εκλογική καμπάνια στην Αμερική. Πρέπει να καταλάβουμε ότι θέλουμε ήδη ένα μέλλον που να είναι διαφορετικό, πιο αποτελεσματικό και για να είναι αποτελεσματικό αυτό το μέλλον, χρησιμοποιούμε μια λύση που είναι ανθεκτική και όχι μόνο η βέλτιστη, γιατί το βέλτιστο σε βάθος χρόνου δεν είναι ανθεκτικό. Άρα όταν το βλέπουμε αυτό, τουλάχιστον σε τρία επίπεδα, καταλαβαίνουμε τι γίνεται και τα πράγματα προχωρούν γοργά, δυναμικά και αυτό που έχει σημασία για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό με την Κύπρο, είναι ότι αυτή η μεγάλη ιδέα σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής είναι κάτι πολύ θετικό για μας και πρέπει να το συνειδητοποιήουμε για να είμαστε κι εμείς ενεργοί παίκτες και στα ενεργειακά και στα στρατηγικά.