Για όλες εκείνες τις φορές που μας πλήγωσαν, και για εκείνα τα χρόνια που δεν ξανά επιστρέφουν.
Έχεις ακούσει ποτέ για τους τοξικούς ανθρώπους; Σίγουρα έχεις ακούσει.
Είναι αυτοί που συνήθως μας αγαπάνε. Είναι αυτοί που συγκρίνονται μαζί μας ή μας συγκρίνουν, αναλόγως τα κέφια. Είναι αυτός που ερωτεύτηκες και αυτή η φίλη και ο συγγενής που θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά πως δεν πρόκειται ποτέ να σε πληγώσει.
Είναι οι άνθρωποι τοξικοί, όχι οι σχέσεις
Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα κόμπλεξ, οι πληγές που άφησαν «σημάδι» και ο συσσωρευμένος πόνος, που καταλήγει σε εμάς και τελικά μας πονάει. Άραγε γιατί μας πονάει;
Αν ξέραμε την αλήθεια των άλλων, αν τα χαρτιά μας ήταν ανοιχτά, αν πριν γνωρίζαμε κάποιον, αποφασίζαμε με έναν μαγικό τρόπο (ιδανικά ρεαλιστικό) να υπογράψουμε ένα ανεπίσημο συμβόλαιο αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας, τότε πες μου αλήθεια: Δεν θα ήταν όλα διαφορετικά;
Τελικά δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Γιατί κάνεις δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον, ούτε καν οι τοξικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι αντί για τριαντάφυλλα, τελικά είχαν σκοπό να μας προσφέρουν κάκτους. Και εντάξει δεν λέω, ωραίοι και αυτοί, αλλά όχι για να τους προσφέρεις. Βάλε τους καλύτερα ως διακοσμητικούς στο σπίτι σου. Ή στου «γείτονα» το σπίτι που τόσο πολύ δηλώνεις πως αντιπαθείς.
Σε άλλα νέα, κρίνουμε αλόγιστα κάποιους ως «τοξικούς»
Είναι σπουδαίο να μπορεί κανείς να είναι αντικειμενικός στις συναναστροφές του. Οι ανθρώπινες σχέσεις βλέπεις δεν είναι κάτι απλό εφόσον αποτελούνται από πολύπλευρες προσωπικότητες οι οποίες αλληλεπιδρούν. Είναι λοιπόν αδύνατο να καταφέρει κάποιος να πετύχει έναν άνθρωπο ταυτόσημο μαζί του στα πάντα.
Ακόμη κι αν σε βασικά ζητήματα ταιριάζουν δυο άτομα πολλές φορές οι λεπτομέρειες μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Βασικά, κυρίως σε αυτές κρίνονται όλα και έχω να σου πω πως εξίσου αδύνατο είναι να βρεθεί κι ένας άνθρωπος αλάθητος.
Τοξικός είναι ο άνθρωπος που δεν έχει καταφέρει να τα βρει με τον εαυτό του γιατί δεν το επιδίωξε τελικά ποτέ αυτό και καταλήγει να βλάπτει τη δική μας ψυχολογία. Ωραίο ε; Ας γελάσουμε. Ας γελάσουμε γιατί είναι προτιμότερο από το να κλάψουμε.
Αυτοί οι «πανέμορφοι» άνθρωποι και όλο γλύκα – τοξικοί, δεν περιορίζονται καν μόνο στον ψυχολογικό πόλεμο αφού ανάλογα με την περίσταση είναι ικανοί να σαμποτάρουν τον στόχο τους ακόμη και σε πρακτικό επίπεδο. Τα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι πολύ βαθιά κι έχουν τις ρίζες τους στα άδυτα της ψυχολογίας που συχνά κάνει λόγο για απίστευτες ανασφάλειες οι οποίες προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλυφθούν πίσω από προσωπεία αυτοπεποίθησης και υποτιμητικές συμπεριφορές.
Και κάπως έτσι, πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε, ή τουλάχιστον να διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας όσα δεν καταφέραμε να διαπραγματευτούμε με όσους αγαπήσαμε κι ας μας πλήγωσαν. Πρόκειται για λύτρωση κι αν αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο, θα σου πω αυτό: Με κάθε κόστος.
Προς λύπη μου μεγάλη
Διαπιστώνω πως υπάρχουν άνθρωποι που μας καταστρέφουν, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που μας προσφέρουν απλόχερα την ευκαιρία να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Και σε αυτούς ναι, αξίζει να τα δώσεις όλα. Γιατί να χαρίσεις την ευτυχία σου σε κάποιον που δεν κατάφερε να τη δημιουργήσει λοιπόν;
Η υπομονή είναι αρετή, αλλά μεγαλύτερη αρετή εγώ θα προσθέσω πως είναι να ξέρεις πότε πρέπει να φεύγεις. Ακόμα πιο μεγάλη όμως ξέρεις ποια είναι; Να καταφέρνεις να λες αυτό: «Άσε, θα με προσέχω εγώ».
«Άσε, θα με προσέχω εγώ», κι ας νιώθεις θυμό, θλίψη, πόνο. Κι ας θέλεις να κλάψεις, να φωνάξεις, να ακούσεις και να ακουστείς. «Άσε, θα με προσέχω εγώ», γιατί ξέρεις πως έτσι πρέπει, κι αν δεν πιστεύεις στα «πρέπει», τότε το μόνο σίγουρο «πρέπει» είναι αυτό. Πάντα το ξέρεις, κι ας εθελοτυφλείς.
Όσο ανάγκη κι αν έχεις ακόμη αυτή την αγκαλιά, μη φοβάσαι να μείνεις μόνος. Εσύ ο ίδιος είσαι η σχέση της ζωής σου. Και όλοι οι υπόλοιποι τι; Όλοι οι υπόλοιποι με όλο το θάρρος θα σου πω πως δυστυχώς ή ευτυχώς θα είναι πάντα απλοί περαστικοί. Αξίζουν μόνο όσοι ήρθαν για να μείνουν και τότε δε θα έχεις ενδοιασμούς.
Δεν θα έχεις γιατί ξέρεις κάτι; Υπάρχει άπειρη αγάπη εκεί έξω. Άπειρη ειλικρινά και όση δεν φαντάζεσαι κυριολεκτικά. Το ζήτημα είναι πόση αγάπη υπάρχει μέσα μας. Το ζήτημα είναι να καταλάβεις πως αν μπόρεσες να αγαπήσεις τον λάθος άνθρωπο τόσο πολύ, φαντάσου πόσο γεμάτος θα νιώσεις όταν έρθει ο σωστός στη ζωή σου. Φαντάσου πόσο «τεράστιος» θα νιώσεις όταν αυτός ο σωστός άνθρωπος θα είσαι εσύ. Όταν ο πιο σωστός άνθρωπος που θα αγαπήσεις, θα είναι ο ίδιος σου εαυτός.
Γι’ αυτό σου λέω, «άσε, ας σε προσεχείς καλύτερα εσύ». Τα καλύτερα έρχονται μόνο όταν μπορέσεις να φύγεις από ένα λάθος «εκεί» και το «έλα» οδηγήσει αποκλειστικά σε σένα. Στο κέντρο σου, στη μόνη αλήθεια που σου αρμόζει. Φύγε από την μαυρίλα και έλα στο φως που θα σε κάνει να εμπιστευτείς επιτέλους αυτή τη ζωή.
Αυτή την μια και μοναδική. Αυτή που δεύτερη και όμοια της δεν έχει. Α και που σαι; Το «όνειρο» υπάρχει ήδη στη ζωή σου, απλά σε περιμένει για να το ακολουθήσεις.
.gif)
