Οι προβλέψεις για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομάς το 2015 είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες: Αντί της αναιμικής ανάπτυξης προβλέπεται βαθιά ύφεση μεταξύ -3% και -5%, οι εξαγωγές περιορίζονται και ο ιδιωτικός τομέας έχει συρρικνωθεί σε απελπιστικό βαθμό. Παράλληλα στο δημόσιο μια σειρά προβλήματα, από τη λειτουργία των σχολείων έως τη διατήρηση των νοσοκομείων ανοικτών, γίνονται όλο και πιο πιεστικά.

Όλοι ζούμε με την αγωνία των λογαριασμών που έρχονται το φθινόπωρο.

Πιασμένη στο δίχτυ της περήφανης διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση παρέλειψε δυστυχώς να κυβερνήσει. Έχοντας επενδύσει στην φενάκη της πολιτικής λύσης με το εξωτερικό, ελάχιστα έπραξε στο εσωτερικό για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που κληρονόμησε.

Μετά και το ολέθριο κλείσιμο των τραπεζών τον Ιούνιο, το εξάμηνο της διακυβέρνησης της αριστεράς είναι, οικονομικά, μακράν το χειρότερο της νεότερης κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει προκληθεί τόσο μεγάλη ζημιά σε τόσο μικρό διάστημα σε καιρό ειρήνης.

Η καλλιεργούμενη αισιοδοξία περί υπογραφής συμφωνίας σαν να επρόκειτο η υπογραφή να λύσει αυτομάτως, εν μια νυκτί όλα τα προβλήματα είναι εντελώς αδικαιολόγητη, όπως και η πεποίθηση πως η λύση θα προέλθει από τις εκλογές: Η συμφωνία απαιτεί την μεσοπρόθεσμη εφαρμογή επώδυνων μέτρων τόσο για το λαό όσο και για την – όποια- κυβέρνηση. Καμιά λύση δεν είναι δεδομένη και προπάντων εύκολη, οι δε εκλογές, με κάθε συνδυασμό αποτελεσμάτων τίποτα δεν μπορούν να ξεδιαλύνουν εκτός ίσως από το εσωκομματικό πρόβλημα του κ Τσιπρα. Από αυτή την άποψη οι εκλογές επίσης αποτελούν πρωτοτυπία για τα κοινοβουλευτικά μας ήθη. Θα είναι οι πρώτες που θα προκηρυχθούν για λόγους αυστηρά εσωκομματικούς.

Αν η παραμονή στην ευρωζώνη αποτελεί πλέον εκπεφρασμένη επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας λαού και κομμάτων, η εφαρμογή των συνθηκών που θα υπογραφούν είναι το κλειδί της εξόδου από την κρίση. Την επαύριον της υπογραφής αρχίζουν τα δύσκολα: Αντιλαϊκά μέτρα, αλλαγές στο δημόσιο, εκσυγχρονισμός, ενίσχυση και διευκόλυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του επιχειρείν.

Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από κυβερνήσεις με οριακή πλειοψηφία και, ακόμα χειρότερα, από κυβερνήσεις που αισθάνονται όμηροι των συμφωνιών που υπέγραψαν. Μέσα στους επόμενους μήνες η λειτουργία των σχολείων και των νοσοκομείων θα πρέπει να στηριχθούν με ελάχιστα έως καθόλου κονδύλια: Η συμφωνία δεν προβλέπει χρηματοδότηση αλλά πλεόνασμα. Σε απλά Ελληνικά, μόνο από εξοικονόμηση χρημάτων μπορεί να εξασφαλιστεί η λειτουργία τους. Η αναδιάρθρωση του συστήματος Υγείας και της εκπαίδευσης όμως αποτελούν κόκκινο πανί για τους συνδικαλιστές και τους υπουργούς του κ Τσιπρα. Δεν είναι η «αιρετική» ομάδα της Δραχμής που μπλόκαρε τις μεταρρυθμίσεις: Το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών στελεχών είναι εχθρικό προς κάθε κίνηση που μπορεί να επιφέρει αλλαγές και να ερεθίσει τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ή της ΑΔΕΔΥ, είναι δηλαδή αντίθετοι στην ουσία με τη συμφωνία που υποτίθεται πως θα εφαρμόσουν.

Η χώρα πρέπει επιτέλους να κυβερνηθεί και μάλιστα από ισχυρές κυβερνήσεις με σαφή πολιτικό προσανατολισμό και σταθερούς στόχους. Η κρίση της οικονομίας και της κοινωνίας είναι τόσο βαθιά που τα περιθώρια είναι πλέον ελάχιστα. Περιθώρια για παλινωδίες και λαϊκίστικες πλειοδοσίες δεν υπάρχουν πλέον. Ούτε για διχαστικά κηρύγματα. Από μια άποψη, αυτό είναι το σκληρό δίδαγμα του τελευταίου εξαμήνου.

Δεν πιστεύω πως οι εκλογές είναι απαραίτητες. Όπως είπα αποτελούν ακόμα μια μάχη σε έναν εσωκομματικό πόλεμο. Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποφευχθούν. Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς εκλογές, η εφαρμογή των συμφωνιών προϋποθέτει την αξιοποίηση της ομοψυχίας όπως εκφράστηκε στη Βουλή. Με η χωρίς εκλογές μόνο μια κυβέρνηση μεγάλης πλειοψηφίας , μια κυβέρνηση που να αντιπροσωπεύει το 60-70% του Ελληνικού Λαού μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Η δημιουργία και η επιτυχία ενός τέτοιου μετώπου είναι η πραγματικά μεγάλη πρόκληση για έναν μεγάλο ηγέτη.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο kontranews.gr.