Γράφει ο Βάσος Π. Καραμπίλιας

Δικηγόρος Αθηνών - Επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων

 

Από τότε που ήμουν παιδί, θυμάμαι κάποιους να λένε: «Πάλι το καλοκαίρι θα έχουμε φωτιές». Τότε μου έκανε εντύπωση η ικανότητα ορισμένων να «προφητεύουν» το μέλλον. Με τον καιρό, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν προφητείες αλλά απλές διαπιστώσεις, για το ίδιο κακό που κάθε καλοκαίρι «έκαιγε» τη χώρα. Στο ίδιο έργο θεατές. Κάτοικοι σε απόγνωση, πυροσβέστες στα όριά τους, περιοχές στο έλεος του θεού. Συνεχίζουμε αδικαιολόγητοι, δείχνοντας εδώ και δεκαετίες την ίδια ηθική «αναπηρία». Μας αρέσει να φαντασιωνόμαστε εχθρούς, αόρατους, σκιώδεις, ξένους. Δεν μας αρέσει ο ρεαλισμός και η αυτοκριτική. Οφείλουμε πράγματι να μάθουμε να ζούμε με τους νέους κανόνες της κλιματικής κρίσης. Επιβάλλεται όμως να δείξουμε και σεβασμό, απέναντι στα καιρικά φαινόμενα που ήρθαν για να μείνουν και κυρίως ν’ αλλάξουμε την κακή μας κουλτούρα που ακόμη «φλέγεται»…

Οι διαχρονικές ευθύνες της πολιτείας και των δήμων είναι εδώ, όπως και η συνένοχη ανθρώπινη συμπεριφορά. Η άναρχη δόμηση, οι καταπατήσεις με ανέλεγκτους τίτλους ιδιοκτησίας, στο βωμό της ασυδοσίας και του «κάνω τα στραβά μάτια», τα φρεάτια των πόλεων που δεν καθαρίζονται από τις «σπουδαίες» δημοτικές αρχές, οι δρόμοι που φτιάχνονται «αρπακόλλα» με χώμα πάνω στο χώμα, αλλά θεωρούνται μεγάλες προεκλογικές επιτυχίες, τα μπαζώματα των ρεμάτων που μπορώ να πετάξω τα σκουπίδια μου, η περιβαντολογική αδιαφορία που ήλθε, είδε και απήλθε, είναι λίγες από τις αιτίες. Τι κάνουμε σε επίπεδο πρόληψης; Τι κάνουμε σε επίπεδο ενημέρωσης των πολιτών; Τι κάνουμε σε επίπεδο διδασκαλίας των μαθητών; Τι κάνουμε σε επίπεδο καλλιέργειας κουλτούρας των παιδιών; Τι κάνουμε σε επίπεδο αυστηρής δασικής πολιτικής; Συνεχίζει να μας συντηρεί το: «Ωχ αδερφέ».

Συγνώμη θα ζητήσει κανείς; Συγνώμη γιατί αυτό το κράτος επί δεκαετίες θεωρούσε το φυσικό περιβάλλον ως «τσιφλίκι» ρουσφετιών. Γιατί οι τελευταίες ουσιαστικές πολιτικές δασοπροστασίας και ανάδειξης του φυσικού πλούτου, εφαρμόστηκαν κάπου στην δεκαετία του 90’. Γιατί αυτή η πανέμορφη χώρα ήταν πάντα εγκλωβισμένη σε νοοτροπίες αταξίας και αναρχίας, όσον αφορά τα παράνομα κτίσματα σε προστατευόμενες (και καλά…) περιοχές. Συγνώμη, για όλους εκείνους που χτίζουν ακόμη παράνομα, αλλά κι εκείνους που με το απαραίτητο «φακελάκι», κάνουν τα στραβά μάτια. Για όλους εκείνους τους «σπουδαίους» Δημάρχους, που πίσω από την ανικανότητά τους δεν έκαναν ποτέ σημαία ενός προεκλογικού προγράμματος δύο λέξεις κι αυτές με κεφαλαία. «ΠΡΟΛΗΨΗ» - «ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ». Για όλους εκείνους τους «σπουδαίους» Δημάρχους, που δεν κατάφεραν να φτιάξουν καθαρές και ασφαλείς πόλεις. Για όλες εκείνες τις «σπουδαίες» δημοτικές αντιπολιτεύσεις, που επί χρόνια μόνο καταγγέλλουν χωρίς να προτείνουν.

Συγνώμη γιατί επί δεκαετίες αυτό το κράτος υποτίμησε τον άνδρα και τη γυναίκα Πυροσβέστη και Αστυνομικό, καλλιεργώντας μία «κακή νοοτροπία» δημοσίου υπαλλήλου και αποτιμώντας το έργο τους, σε μισθούς απαξίωσης. Γιατί μόνο όταν συμβεί το «κακό», καταλαβαίνει μία ολόκληρη κοινωνία ότι υπάρχουν και «ήρωες» δίχως μπέρτες. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι απλοί πυροσβέστες και «μπάτσοι». Γιατί μιλάμε μόνο για την Κλιματική κρίση, χωρίς να καλλιεργούμε περιβαλλοντική συνείδηση. Για τα εκατοντάδες νομοσχέδια που ψηφίζαμε πάντα μετά τις τραγωδίες, αλλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Για όλες εκείνες τις φορές που φάγαμε στο δάσος και την παραλία, χωρίς να μαζέψουμε τα σκουπίδια, και πετάξαμε το τσιγάρο στην εθνική οδό, ανοίγοντας το παράθυρο.

Για όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο πολιτικά, δείχνοντας την κομματική «ασυνειδησία» και ηθική τους κατρακύλα. Για την «δημοσιογραφία» εκμετάλλευσης του πόνου, που σε μία κανονική χώρα διώκεται. Γιατί μέσα στο πεδίο τραγικότητας, επωάζονται μόνο οι εξαιρέσεις και όχι οι κανόνες. Γιατί μονίμως περιμένουμε από τους άλλους να μας διδάξουν, να μας αλλάξουν. Συγνώμη για μία πανέμορφη Ελλάδα, που και φέτος την κάψαμε. Πόσο επίκαιρα τα λόγια του Κέννεντυ: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»...