«Μετά την απαξίωση της Βιοµηχανίας Ζάχαρης στη Λάρισα και την απόγνωσή µας µε την µη απορρόφηση του ζαχαρότευτλου, ενός προϊόντος, το οποίο έχτισε νοικοκυριά τις περασµένες δεκαετίες, αλλάξαµε πορεία.
Οι περισσότεροι πήγαµε στις δεντροκαλλιέργειες και εγώ µετά από έρευνα αγοραστικής δυναµικής ωφέλειας το 2007 επέλεξα το αχλάδι» αναφέρει χαρακτηριστικά στην Agrenda ο παραγωγός Σωτήρης Μπαρµπούτης, τον οποίο συναντήσαµε την πρώτη µέρα της συγκοµιδής των αχλαδιών Κόσια στην Ελιά Τυρνάβου.
Και όταν τον ρωτήσαµε για τη φετινή παραγωγή, ο κ. Μπαρµπούτης σηµείωσε ότι «οι πρώιµες ποικιλίες γενικά τα πήγαν καλά και η Ετρούσκα µου έδωσε 900 κιλά το στρέµµα µε 0,60 λεπτά το κιλό τιµή πώλησης, η Κοντούλα 1.300 κιλά το στρέµµα µε τιµή πώλησης 0,85 λεπτά το κιλό και οι υπόλοιπες ποικιλίες θα διαµορφωθούν τις επόµενες ηµέρες ανάλογα µε την ανταγωνιστικότητα στην αγορά. Όµως φέτος πάλι θα έχω µειωµένη παραγωγή στα Κρυστάλια, λόγω του παγετού των -19  βαθµών υπό το µηδέν  την περίοδο 10-17 Ιανουαρίου. Αυτή η µείωση ήδη φαίνεται στα δέντρα και σε ένα µήνα θα φανεί και στα κιλά».
Σύµφωνα µε τον παραγωγό από τον Τύρναβο, ο οποίος καλλιεργεί έξι ποικιλίες αχλαδιού, η εν λόγω καλλιέργεια στην περιοχή του παρουσιάζει ισχυρή δυναµική σε σχέση µε άλλες.  Στα αρνητικά τοποθετεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει καµία προστασία του προϊόντος από τις αθρόες εισαγωγές, αφού όπως σηµειώνει:  «Σήµερα πάνω στην κορύφωση της παραγωγής του φρέσκου αχλαδιού µας υπάρχουν Αµπάτε-Φετέλ και Pakam’s από Ν, Ζηλανδία, Αργεντινή και Τρίτες χώρες, εισαγωγές, οι οποίες είναι και «επιδοτούµενες» Αυτό κι αν είναι αθέµιτος ανταγωνισµός», συµπληρώνει.
Ήδη στον τρίτο χρόνο η καλλιέργεια δίνει έναν τόνο το στρέμμα
-Περιγράψτε µας τα πρώτα σας βήµατα µετά την επιλογή της καλλιέργειας αχλαδιού και το κόστος σας ως παραγωγός
Με 80 δενδρύλλια περίπου το στρέµµα και φύτευση παλµέτα, δέντρο µε δέντρο 3 µέτρα απόσταση και σειρά µε σειρά 4 µέτρα περίπου, το κόστος εγκατάστασης ήταν περίπου 200 ευρώ το στρέµµα. Με την εγκατάσταση της στάγδην άρδευσης και της υποστύλωσης προστέθηκαν άλλα 300 ευρώ το στρέµµα, σύνολο 500 περίπου ευρώ το κόστος εγκατάστασης την πρώτη χρονιά.
Οι υπόλοιπες χρονιές µέχρι την ολοκλήρωση της δενδροφυτείας, δηλαδή της τετραετίας που θα αρχίσει να αποδίδει, στοιχίζουν αναλογικά άλλα 500 ευρώ στο κόστος εγκατάστασης, χωρίς τις επιβαλλόµενες σε θέµατα προστασίας και θρέψης παρεµβάσεις των οποίων το κόστος µπορεί να φτάνει έως και τα 500 ευρώ το στρέµµα. Όµως το αχλάδι αποδίδει και στον τρίτο χρόνο δίνοντας έως και ένα τόνο το στρέµµα και από τον τέταρτο και µετά έχει µέση στρεµµατική απόδοση που ανέρχεται στους 2,5 τόνους το στρέµµα.
-Ποιες είναι οι βασικές καλλιεργητικές φροντίδες;
Πέρσι άρχισα όπως κάθε χρόνο µε δύο ψεκασµούς εντοµοκτόνων το φθινόπωρο για την καταπολέµηση της  ψύλλας, δύο µυκητοκτόνων για σεµπτόρια και φυτόφθορα και άλλους τρεις µέχρι τον Μάρτιο. Τον ∆εκέµβρη ξεκινάω κλάδεµα µε αφαίρεση κλαδιών και δέντρων από τα βακτηριακά καψίµατα, συνεχίζω τον Φλεβάρη µε τη βασική λίπανση, δηλαδή 11% άζωτο, 15% φώσφορο, 15% κάλιο µε 40 κιλά το στρέµµα και µε το «φούσκωµα» των οφθαλµών αρχίζω τα ψεκάσµατα για το δέσιµο του καρπού. Πρέπει να πω ότι τα τελευταία χρόνια οι εταιρείες φυτοπροστατευτικών έχουν µειώσει κατά πολύ τις αναγκαίες ψεκαστικές µας επεµβάσεις.
Φτάνοντας στη συγκοµιδή
Στα µέσα µε τέλη Μαΐου αραιώνω τα «λαίµαργα», προσπαθώντας να µειώσω τη βλαστική επιφάνεια του φυτού και ανάλογα µε τις καιρικές συνθήκες, αρχίζω τα ποτίσµατα. Φέτος λόγω βροχοπτώσεων γλίτωσα τα πολλά ποτίσµατα και άρχισα τη συγκοµιδή της ποικιλίας Ετρούσκα στις 10 Ιουνίου, της Κοντούλας στις 28 Ιουνίου και σήµερα, 12 Ιουλίου, ξεκίνησα να µαζεύω την Κόσια. Από τις 20 Ιουλίου αρχίζω µε τη Σάντα Μαρία, 10 Αυγούστου µε τα Κρυστάλια (Τσακώνικα ή Βουτύρου) και τέλος συγκοµίζω την Αµπάτε-Φετέλ στις 20 Σεπτεµβρίου.
-Για ποιο λόγο κατά τη γνώµη σας ένας Έλληνας παραγωγός θα έπρεπε να επιλέξει την καλλιέργεια αχλαδιού;
Η δυναµικότητά της παρουσιάζεται θετική και ανοδική στην ευρύτερη περιοχή του Τυρνάβου σε σχέση µε άλλες καλλιέργειες.
∆υστυχώς όµως αντί να στηρίζουµε την εγχώρια παραγωγή κάνουµε αθρόες εισαγωγές, οι οποίες είναι και «επιδοτούµενες» και αυτό είναι αθέµιτος ανταγωνισµός.
Σήµερα πάνω στην κορύφωση της παραγωγής του φρέσκου αχλαδιού µας και της ανταγωνιστικότητας στην αγορά, υπάρχουν Αµπάτε-Φετέλ και Pakam’s από Νέα Ζηλανδία, Αργεντινή και Τρίτες χώρες µε τιµή ακριβότερη από τα εγχώρια.
Το ζητούµενο τελικά είναι τι επιλέγει ο καταναλωτής.
Πρέπει ο καταναλωτής να εκπαιδευτεί ώστε να προτιµά τα φρέσκα, εγχώρια φρούτα που έχουν υποστεί δεκάδες ελέγχους και έχουν ονοµασία προέλευσης και όχι τα αµφιβόλου προέλευσης και ελέγχου φρούτα συντηρήσεως ψυγείου. Η εκπαίδευση να αρχίζει από τα σχολεία µε επισκέψεις µαθητών στα κτήµατα και γνωριµία µε τις καλλιέργειες και τους παραγωγούς.
Το κόστος παραγωγής µας είναι υψηλό και δεν συγκρίνεται µε το κόστος παραγωγής των υπόλοιπων Ευρωπαίων αχλαδοπαραγωγών, που το ίδιο σκεύασµα το παίρνουν στην µισή τιµή. Εγώ ως παραγωγός έµαθα να παλεύω µε αντίξοα καιρικά φαινόµενα και να καρπίζω τη γη των προγόνων µου. Από τα λόγια τα µεγάλα χόρτασα, θέλω ενέργειες προστασίας του προϊόντος µου, ώστε να δουλεύω και να υπάρχει µέλλον για µένα, την οικογένεια  και τους συµπατριώτες µου. Κυρίως για τα νέα παιδιά που µε την υπάρχουσα κατάσταση είναι µε τα µάτια στραµµένα στο εξωτερικό.  
Εκλεκτό έδεσμα για αρχαίους βασιλιάδες
«∆ώρο των θεών» το χαρακτήριζε ο Όµηρος στην Οδύσσεια, ένα φρούτο µε ρίζες που ανιχνεύονται στην Εποχή του Λίθου. Η καλλιέργεια ξεκίνησε από τους αρχαίους Φοίνικες και τους Ρωµαίους ενώ τα αχλάδια αποτελούσαν εκλεκτό έδεσµα για τους αρχαίους Πέρσες Βασιλιάδες. Έγιναν τόσο γρήγορα δηµοφιλή ώστε στη µεσαιωνική Ιταλία καλλιεργούσαν πάνω από 200 ποικιλίες.
Μέχρι το 17ο αιώνα οι Γάλλοι είχαν αναπτύξει 300 διαφορετικές ποικιλίες, εµπνευσµένοι από το πάθος του Λουδοβίκου XIV για το συγκεκριµένο φρούτο. Η πρώτη αχλαδιά φυτεύτηκε στην Αµερική το 1620 µ.Χ., ενώ µέχρι εκείνη την εποχή γινόταν µεγάλη εισαγωγή τους από τη Γαλλία. Σήµερα υπάρχουν πάνω από 5.000 γνωστές ποικιλίες στον κόσµο. Βέβαια, µέχρι και τον 18ο αιώνα, τα αχλάδια δεν είχαν τον απαλό χυµώδη καρπό τους, που γνωρίζουµε σήµερα. Σε εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκαν οι διάφορες ποικιλίες που του έδωσαν την ξεχωριστή υφή και γεύση του. Σήµερα, οι κύριες χώρες που παράγουν αχλάδια είναι η Κίνα, η Ιταλία και η Αµερική.
Στα ισχυρά πλεονεκτήµατα ττης κατανάλωσης αχλαδιών συγκαταλέγεται η αντιοξειδωτική και αντιφλεγµονώδης αξία ενώ είναι µια άριστη πηγή διαιτητικών ινών, βιταµίνης C, χαλκού και καλίου.
Σωτήρης Μπαρµπούτης
Με καταγωγή από τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων γεννήθηκε το 1975 στη Λάρισα σε αγροτική οικογένεια που καλλιεργούσε βαµβάκι και ζαχαρότευτλα στην Αµφιθέα.  Παρά στις σπουδές του ως µηχανικός αυτοκινήτων, µετά το χαµό του πατέρα του κράτησε την οικογενειακή εκµετάλλευση. Σήµερα καλλιεργεί 50 στρέµµατα αχλάδι, 50 καλαµπόκι και 50 µηδική. Είναι παντρεµένος µε τη Σωτηρία Πάπαδου και έχουν δύο κόρες, την 14χρονη Ιωάννα και την 15χρονη Σοφία.
agronews.gr