«Έλεος. Φόροι παντού, πάει τώρα και το καφεδάκι. Θα το γυρίσουμε μόνο στο τάβλι». Σχεδόν ακραία μας ακούστηκε αρχικά η άποψη των εμπόρων, στο καφεκοπτείο.

Στην πρώτη προσπάθεια να καταλάβουμε τις συνέπειες του νέου φορολογικού πλαισίου αντιμετωπίζουμε θυμό, δυσπιστία και απογοήτευση. «Λένε ότι οι μόνες επενδύσεις που γίνονται είναι καφέ και φαγάδικα. Δίνω ψωμί σε 6 οικογένειες και τώρα κινδυνεύω με λουκέτο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντέξει τέτοια αύξηση». Είναι σοκαριστικό ότι ο ελληνικός καφές αποκτά «φέσι τούρκικο» με διπλασιασμό της αξίας της πρώτης ύλης.

Στα μαγαζιά αυτά έρχονται συνταξιούχοι και γενικότερα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Με τις συντάξεις να έχουν μειωθεί δραματικά από το 2010, κάθε αύξηση στα πάγια της καθημερινότητας αποτελεί «μαχαιριά στην καθημερινότητα».  Δύο πελάτες πήραν λιγότερη ποσότητα με τα ίδια λεφτά. «Δεν βγαίνω δηλαδή τι να αφήσω; Τα φάρμακα, το ψωμί;». Πού να εφαρμοστεί και ο νέος νόμος δηλαδή…

Άλλοι ζήτησαν για φτηνότερες εκδοχές. Κάποιοι προσφεύγουν σε υποκατάστατα. Ένας κύριος με άσπρο κουστούμι και ψάθινο καπέλο κοιτάει τον καφεκόπτη και λέει χαμογελώντας. «Δεν πάνε στο διάολο, εγώ μπορώ να πιω και ρεβυθοκαφέ. Έχω περάσει και την Κατοχή».

Υπερβολικό; Ναι. Όμως υπερβολικότερος ο νέος ΕΝΦΙΑ που θα μπει στην καθημερινότητα μας με τις αυξήσεις στον καφέ.