Ένας νεαρός φοιτητής, σχεδόν παιδί ακόμα, δολοφονήθηκε τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχει τόση σημασία ποιας ομάδας φίλαθλος ή οπαδός ήταν το θύμα, ούτε οι θύτες. Σημασία έχει ότι στο διαστρεβλωμένο "όνομα του οπαδισμού" κάποιοι τυφλωμένοι αφαίρεσαν μια ζωή, δυστυχώς όχι την πρώτη.

Δεν είναι όμως αυτός ο οπαδισμός. Ο οπαδός αγαπά υπερβολικά την ομάδα του, ζει κοντά της με πάθος και θυσίες και την ακολουθεί βοηθώντας την με την παρουσία, τη φωνή και την υποστήριξή του. Όχι με ένοπλες και άνανδρες επιθέσεις. 

Αντί του τυπικού ευχολόγιου, των συλλυπητηρίων και των εξαγγελιών που συνήθως ακολουθούν τέτοιες τραγωδίες, ας σταθούμε λίγο για να σκεφτούμε όσοι εμπλεκόμαστε στον ελληνικό αθλητισμό τη δική μας ευθύνη. Αν δηλαδή όλοι μας, παράγοντες, αθλητές, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι και πολιτεία κάνουμε το καθήκον μας ώστε να μην οπλίζεται οποιοδήποτε χέρι.

Εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας στην οικογένεια του θύματος και στην αθλητική οικογένεια του Άρη.