Μήνυμα, με αφορμή τον επετειακό εορτασμό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, απευθύνει η βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής Ευαγγελία Λιακούλη, τονίζοντας τα εξής : 

« 47 χρόνια πλέον από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και επιτέλους, φέτος,  πέρα από τον  ισχυρότατο συμβολισμό του να έχουμε μια Γυναίκα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η εκδήλωση στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, φέρει έντονα άρωμα …Γυναίκας .

Τιμώμενα πρόσωπα, μεταξύ πολλών αξιολογότατων άλλων, τρεις Γυναίκες Σύμβολα: η Μάγδα Φύσσα, η Σταυρούλα Αξαρλιάν και η Σοφία Μπεκατώρου.

Δυο αρχετυπικές Μάνες με όλη τη σημασία της λέξης και των συνειρμών που η κομβική αυτή λέξη φέρει σε κάθε γλώσσα· τρεις Γυναίκες που βίωσαν «στο πετσί τους», όλη την σκληρότητα ενός κόσμου φτιαγμένου με όρους άνισους και με την «τράπουλα της ζωής σημαδεμένη», έναν κόσμο ωστόσο που οφείλουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας…

Γιατί η Μάγδα Φύσσα και η Σταυρούλα Αξαρλιάν έγιναν σε συμβολικό και σε συλλογικό επίπεδο,  τα «πρόσωπα - μπροστάρηδες», τα οποία με την βαθιά οδύνη τους, την απαράμιλλη αξιοπρέπειά τους, την ενεργητική μαχητικότητά τους να μην ξεχαστούν οι δολοφονίες των γιών τους, αλλά και την ακατάβλητη θέλησή τους να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, χάραξαν στο μυαλό όλων μας πως δεν υπάρχει καλή και κακή βία.

Έπεισαν ακόμη και τους πιο ιδεοληπτικούς, πως τόσο η δολοφονική βία της ακροδεξιάς, όσο και της ακροαριστεράς είναι εξίσου απάνθρωπες, εξίσου ισοπεδωτικές για την έννοια του Ανθρώπου και πως κανένας παραμορφωτικός φακός δεν μπορεί να εξωραΐσει τα βάρβαρα αποτελέσματά τους.

Οι εικόνες των δύο μανάδων σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο,  δεν μας συγκλονίζουν τυχαία. 

Όλοι σε έναν βαθμό βλέπαμε ολοζώντανα να λαμβάνουν σάρκα και οστά μπροστά μας ισχυροί οι συμβολισμοί, που από παιδιά φέρουμε μέσα μας: ο δολοφονημένος Γιος που μέσα απ’ τη θυσία του φέρνει τη λύτρωση από το απόλυτο κακό στους ανθρώπους, μαζί κι από κοντά, η χαροκαμένη Μάνα του…

Αλλά και η Σοφία Μπεκατώρου, που  είπε με το δικό της τρόπο, ένα ηχηρό ΟΧΙ στην βία των Ανθρώπων.

Με την θαρρετή όσο και βαθιά συγκινητική εξομολόγησή της, σηματοδότησε την αρχή του τέλους στην «κουλτούρα» του βιασμού, γιγαντώνοντας το κίνημα του «ελληνικού #metoo».

Ένα κίνημα απολύτως αναγκαίο, παρά τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αφού η πατριαρχία και ο σεξουαλικός εξουσιασμός, δυστυχώς ακόμη βρίσκουν τρόπο να διεισδύσουν σε κάθε λογής σχέσεις, εντείνοντας το συναίσθημα της «πνιγηρότητας» , για πολλές και πολλούς από εμάς.

Φέτος η Δημοκρατία μας γιορτάζει και θυμάται.

Γιορτάζει και θυμάται πως η κοινωνία μας οφείλει να βάλει τη Γυναίκα –Άνθρωπο στο βάθρο που της αξίζει, γιατί κυρίως αυτή μπορεί  να φέρει  την ευαίσθητη και ανθρωποκεντρική αντίληψη στην πολιτική, αλλά και σε κάθε τι που αξίζει της τρυφερής ματιάς,  του πραγματικού Ανθρώπου.

Και μόνο έτσι, η Δημοκρατία μας , θα πάψει να αποτελεί μια έννοια αφυδατωμένης προσέγγισης θεωρητικών και θα αποκτήσει περιεχόμενο πραγματικής ζωής , για να παραδοθεί βαθύτερη και ποιοτικότερη στους επόμενους...»