Στις 25 Απριλίου ένα περιστατικό σε περιοχή της Λάρισας προκαλεί αναστάτωση. Ένας μαθητής κλωτσάει μέχρι θανάτου μία γάτα στην παιδική χαρά που βρίσκεται στο πάρκο του ΟΣΕ.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο ανήλικος τη χτυπά λες και είναι «μπάλα ποδοσφαίρου», με αποτέλεσμα το ζώο να καταλήξει την ίδια στιγμή. Αμέσως μετά, η παρέα του φερόμενου ως δράστη φεύγει από την παιδική χαρά σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Το αποτρόπαιο συμβάν γίνεται μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών και γονέων με μικρά παιδιά, ωστόσο κανείς δε φαίνεται διατεθειμένος να ειδοποιήσει τις αρχές. Μία μητέρα, όμως, κάνει την καταγγελία και έτσι το περιστατικό παίρνει διαστάσεις. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ένα περιστατικό κακοποίησης ζώων σε περιοχή της επαρχίας έρχεται στο φως της δημοσιότητας.
Βασανισμοί, δηλητηριάσεις με φόλες, ακόμα και περιπτώσεις σκοποβολής με καραμπίνα καταγγέλλονται συχνά από φιλοζωικές οργανώσεις που εδρεύουν σε διάφορες επαρχιακές πόλεις, υποδεικνύοντας ότι η κακοποίηση ζώων δεν είναι αποκλειστικά φαινόμενο των μεγάλων αστικών κέντρων. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και πιο ωμή. Τι συμβαίνει, όμως, πραγματικά στην ελληνική επαρχία;
«Η κατάσταση με την κακοποίηση ζώων και αδέσποτων είναι πολύ εντονότερη στην επαρχία σε σχέση με την Αθήνα» παραδέχεται ο Δημήτρης Τσιόναρος, πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Κακοποιημένων Ζώων «Ελεύθερος» στη Λάρισα, ο οποίος έτρεξε από την πρώτη στιγμή να μάθει τι ακριβώς συνέβη με το άτυχο ζώο.
«Στην περιφέρεια είναι ακόμα πολύ άγρια τα πράγματα. Υπάρχει ακόμα αυτή φιλοσοφία πως το ζώο δεν είναι συντροφιά αλλά ένα εργαλείο, το οποίο πρέπει να κάνει τη δουλειά που του έχει ανατεθεί. Αν δεν μπορεί πια, πρέπει να θανατωθεί ακόμη και με τον πιο βάναυσο τρόπο» λέει με τη σειρά της η Εύα Κρυστάλλη, μέλος της φιλοζωικής οργάνωσης «Κίνηση για τα δικαιώματα των ζώων» που εδρεύει στα Γιάννενα.
Σκυλιά-«σκιάχτρα» αφήνονται εγκαταλελειμμένα στα χωράφια για να φυλάνε σπίτια και αγροτικές εγκαταστάσεις, ενώ πολλά ακόμη ζώα παραμένουν αλυσοδεμένα για χρόνια, με τους ιδιοκτήτες τους να ξεχνούν ακόμη και να τους βάζουν νερό. Δεν λείπουν φυσικά και οι ξυλοδαρμοί. «Ευτυχώς, αρχίζουν πια να εκλείπουν περιστατικά με σκυλιά κρεμασμένα σε δέντρα.
Παλαιότερα τα συναντούσαμε αρκετά συχνά» παραδέχεται η Φλωρίκα Τσιρογιάννη, πρόεδρος του Φιλοζωικού Συλλόγου Βόλου «Κόσμος και Φύση». Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ακόμα και σήμερα μέλη φιλοζωικών καλούνται να μαζέψουν τις σορούς άψυχων σκυλιών από ποτάμια και χωματερές.
Την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζει και η Κατερίνα Καλλέργη, πρόεδρος του Φιλοζωικού Συλλόγου «Λάιζα» στο Άργος. «Τον τελευταίο μήνα μαζέψαμε πενήντα ζωντανά κουτάβια από την περιοχή» παραδέχεται η ίδια. Μερικά από αυτά είχαν ακόμη τον ομφάλιο λώρο.
 Μάλιστα, επειδή είναι πολύ μικρά και δεν μπορούν να μπουν μαζί με τα υπόλοιπα σκυλιά του καταφυγίου, φιλοξενούνται σε σπίτια ενεργών μελών της φιλοζωικής. «Τα δάση είναι γεμάτα αδέσποτα σκυλιά» επισημαίνει η κ. Κρυστάλλη και αποδίδει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στους κυνηγούς.
«Τα σκυλιά σταματούν να βοηθούν στο κυνήγι και γι αυτούς δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης. Πολλοί, επειδή δεν έχουν το κουράγιο να τα σκοτώσουν, τα εγκαταλείπουν στα βουνά για να πεθάνουν, είτε από επιθέσεις λύκων είτε από την ασιτία». Φυσικά δεν είναι όλοι οι κυνηγοί έτσι, όπως σπεύδει να διευκρινίσει.
«Έχω συναντήσει κυνηγούς που συμπεριφέρονται στα σκυλιά καλύτερα ακόμη και από την οικογένειά τους. Μάλλον, όμως, αυτοί είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα» λέει η κ. Κρυστάλλη.
«Είναι πολύ δύσκολο να μάθεις τι συνέβη σ' ένα κακοποιημένο ζώο όταν ζεις σε μία μικρή κοινωνία. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει. Τα στόματα δεν ανοίγουν» λέει με τη σειρά της η κ. Τσιρογιάννη και από τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνεις ότι έχουν δει πολλά τα μάτια της.
Βέβαια, στην εποχή μας, εξαιτίας του γεγονότος πως οποιοσδήποτε μπορεί πια να ανεβάσει ένα βίντεο στα social media και να καταγγείλει την κακοποίηση ενός ζώου αποτρέπει αρκετούς επίδοξους δράστες.
Η κατάσταση παλιότερα ήταν πολύ χειρότερη, όπως λένε οι σχεδόν ομόφωνα οι εκπρόσωποι των φιλοζωικών οργανώσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1990 είχαν γίνει μόλις 41 καταγγελίες ζωοκτονίας σε όλη τη χώρα.
 «Υπάρχουν πολλά περιστατικά κακοποίησης για τα οποία δεν θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη. Γνωρίζεις πως ένα ζώο εξαφανίστηκε, αλλά δεν ξέρεις πού βρίσκεται ή πώς κακοποιήθηκε» λέει η κ. Τσιρογιάννη.
Έχουν βρεθεί μέχρι και μάρτυρες οι οποίοι, παρά την αρχική καταγγελία, πηγαίνουν στο δικαστήριο και αλλάζουν την κατάθεσή τους, με αποτέλεσμα οι δράστες να αθωώνονται. «Τις περισσότερες φορές η αστυνομία μας βοηθά» παραδέχεται ο Δημήτρης Τσιόναρος, πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Κακοποιημένων Ζώων Λάρισας «Ελεύθερος».
 Συχνά, λοιπόν, τα μέλη των φιλοζωικών καλούνται να καλέσουν περιπολικό ώστε να τους συνοδεύσει σε περιστατικό κακοποίησης ζώου, γιατί γνωρίζουν πως ίσως βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. «Δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος. Πριν από μερικά χρόνια είχε υπάρξει ένα περιστατικό με δράστη να βγαίνει στο μπαλκόνι με όπλο και να πυροβολεί για εκφοβισμό» παραδέχεται η κ. Κρυστάλλη.
Ο κ. Τσιόναρος μέχρι στιγμής έχει λάβει μέρος σε τριάντα οκτώ δικές για άσκηση βίας ενάντια σε ζώα. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ποινή είναι φυλάκιση με αναστολή.
 «Όλα αυτά τα χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά έχω βρει μέχρι και γκαζάκια στο αυτοκίνητό μου. Δεν θα σταματήσω όμως, θα συνεχίσω» λέει με πείσμα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, για τους ίδια τα μέλη των φιλοζωικών οργανώσεων, είναι πως, πολλές φορές, δεν έχουν τους πόρους που χρειάζονται για να τα βγάλουν πέρα με όλα τα περιστατικά που «τρέχουν».
Κρατική επιχορήγηση δεν υπάρχει, ενώ τα περισσότερα έσοδα προέρχονται μόνο από τις συνδρομές των μελών των φιλοζωικών. Η κ. Τσιρογιάννη, πριν από μερικές μέρες, έβαλε από την τσέπη της €170 ευρώ για να πληρωθεί ο κτηνίατρος που θα φρόντιζε ένα αδέσποτο κακοποιημένο σκυλί.
Η ίδια, μαζί με δύο ακόμα γυναίκες μέλη της φιλοζωικής, ταΐζουν αυτή τη στιγμή δεκαπέντε σκυλιά. Όλοι τους εργάζονται τα πρωινά και προσπαθούν, όταν βρίσκουν ελεύθερο χρόνο, να ασχοληθούν με τη φροντίδα των ζώων.
 «Αν μπεις μέσα στο χορό, δεν μπορείς να βρεις. Δένεσαι με τα σκυλιά. Γι' αυτά είσαι ο άνθρωπός τους. Δεν μπορείς να τα αφήσεις και να τους γυρίσεις έτσι απλά την πλάτη» παραδέχεται η Κατερίνα Καλλέργη.
Όλοι τους συμφωνούν πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το να βλέπουν ένα κακοποιημένο ζώο να συνέρχεται και να βρίσκει ξανά σπίτι. «Βλέπουμε υποσιτισμένα ζώα τα οποία φοβούνται τόσο που δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε ούτε για να τα ταΐσουμε.
 Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στην αποκατάσταση γιατί μια απότομη κίνηση μπορεί να τα χαλάσει όλα. Έχουν και αυτά την ψυχολογία τους» παραδέχεται ο κ. Τσιόναρος, ο οποίος κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά στη Λάρισα εδώ και αρκετά χρόνια.
Παρά τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες, όπως παραδέχονται όλοι τους, η νεολαία φαίνεται να είναι πιο ευαισθητοποιημένη γύρω από την κακοποίηση των ζώων και δεν μοιάζει διατεθειμένη να το αφήσει να περάσει έτσι. Φαντάζομαι, πως αυτός είναι μάλλον και ο πιο καλός λόγος για να συνεχίσουν να προσπαθούν.

lifo.gr