Η επιθυμία του ανθρώπου για μέθεξη με τον Θεό ανέκαθεν μετουσιωνόταν σε μελωδικό άκουσμα, οδηγώντας δημιουργούς και ακροατές στη λύτρωση μέσα από την τέχνη και τη μουσική. Ακόμα και οι νεκρώσιμες ακολουθίες ή οι πένθιμοι θρήνοι για το Θείο Πάθος της Ρωμαιοκαθολικής ή της Λουθηρανικής Εκκλησίας αποκτούν μιαν υπερβατική διάσταση που πάντοτε συγκινούσε βαθιά τους πιστούς αλλά και το φιλόμουσο κοινό απανταχού της Γης.
Η αριστουργηματική σύνθεση της δυτικοευρωπαϊκής θρησκευτικής μουσικής, το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ, θα παρουσιαστεί την Τρίτη 4 Απριλίου, στην αίθουσα συναυλιών του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας στις 20.00.
Η παρουσίαση αυτή αποτελεί παραγωγή του Πολιτιστικού Συλλόγου Solarte με την υποστήριξη της  Αντιδημαρχίας Πολιτισμού Λάρισας και του Σύγχρονου Ωδείου Λάρισας.  Τα φωνητικά μέρη του Ρέκβιεμ ερμηνεύουν η υψίφωνος Αλεξάνδρα Ντόβα, η μεσόφωνος Φωτεινή Γεωργίου, ο τενόρος Δημοσθένης Βλάχος και ο βαρύτονος Γιάννης Γράμψας. Συμμετέχουν τα φωνητικά σύνολα Solartissimo Σύγχρονο Ωδείο Λάρισας ) Coro Antico ( Ωδείο Τούμπας  Κ. Ματσίγκος), ενώ στο πιάνο συνοδεύει ο μαέστρος και πιανίστας κος Δημήτρης Δημόπουλος. Την διεύθυνση του έργου θα έχει ο μαέστρος Νίκος Στ. Ευθυμιάδης
Το Ρέκβιεμ
Ο τελευταίος χρόνος (1791) της ζωής του Μότσαρτ υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός. Ο φόρτος εργασίας ήταν μεγάλος, εκείνο το καλοκαίρι, καθώς ο συνθέτης είχε στα σκαριά τον «Μαγικό Αυλό» και τη «Μεγαλοψυχία του Τίτου». Στις ήδη ανειλημμένες καλλιτεχνικές του υποχρεώσεις ήρθε να προστεθεί αιφνιδίως και η παραγγελία ενός ρέκβιεμ από ανώνυμο εντολέα, την οποία ο Μότσαρτ δέχθηκε να φέρει σε πέρας για δύο λόγους: επιθυμούσε από τη μία να ασχοληθεί εκ νέου με την εκκλησιαστική μουσική και από την άλλη να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση.
Ως γνωστόν, το Ρέκβιεμ δεν ολοκληρώθηκε, παρά τις προσπάθειες του συνθέτη, αφού η υγεία του είχε αρχίσει να φθίνει δραματικά (απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 1791).Το μυστήριο που κάλυπτε τον άγνωστο εντολέα, ωστόσο, έχει πλέον λυθεί: ήταν ένας αριστοκράτης, ερασιτέχνης μουσικός και συνθέτης, που συνήθιζε να προσλαμβάνει προικισμένους δημιουργούς της εποχής του, προκειμένου αυτοί να συνθέτουν έργα για λογαριασμό του έναντι αδρού τιμήματος, τα οποία ο ίδιος παρουσίαζε ως δικά του.
Όταν, λοιπόν, ο Κόμης φον Βάλζεγκ έχασε τη σύζυγό του παρήγγειλε στον Μότσαρτ, μέσω ενός αγγελιαφόρου, μια νεκρώσιμη ακολουθία που θα εμφάνιζε ως δήθεν δική του. Το ημιτελές δημιούργημα του μεγάλου δασκάλου ανέλαβαν να αποπερατώσουν οι μαθητές του Άιμπλερ και Ζίσμαϊρ. Στη συνέχεια, η σύζυγος του Μότσαρτ Κονστάντσε  προώθησε την παρτιτούρα στον Κόμη φον Βάλζεγκ, που τη διηύθυνε ο ίδιος στη μνήμη της συζύγου του, τον Δεκέμβριο του 1793 στην πόλη Βίνερ-Νόυσταντ της Αυστρίας. Η πραγματικά πρώτη πλήρης εκτέλεση του έργου δόθηκε στη Βιέννη στις 2 Ιανουαρίου 1793.