Του Αλέξανδρου Νάρη, Συγγραφέα
Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αμερικής μπορεί να παρουσιαστεί με κλωτσιά σε σφηκοφωλιά. Εν προκειμένω, κλωτσιά στη σφηκοφωλιά της Ορθοπολιτικής Δικτατορίας, που εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, έχει λάβει παγκόσμια χαρακτηριστικά. Ένας κύκλος της ανθρώπινης ιστορίας, που ξεκίνησε την μαγική δεκαετία του εξήντα, σπάζοντας πνευματικά δεσμά χιλιετιών, κάνοντας την ελευθερία λόγου, σκέψης και έκφρασης , έννοιες αυτονόητες όσο το οξυγόνο, κλείνει μέσα σε έναν παροξυσμό γεροντοκορίστικων κραυγών, βρισιών, πετροβολήματος, εν μέσω ενός κουρνιαχτού φανατίλας και βολικού χαϊδέματος αυτιών.
Από τη μια μεριά η αποθέωση της ανευθυνότητας μέσα από το εντελώς ηλίθιο στην ουσία του σύνθημα “my body – my choice” το οποίο είναι αντίστοιχης επαφής με την πραγματικότητα με το σύνθημα της αλληγορικής αριστουργηματικής ταινίας “Don't look Up”, κι από την άλλη, χιλιάδες νεκρά ανθρώπινα όντα, στα οποία δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα ύπαρξης και μάλιστα αυτή η μη αναγνώριση έρχεται συνήθως από υπέρμαχους της προστασίας των αυγών του χταποδιού, της καρέτα – καρέτα και άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου.
Μια ασύστολη, ξεδιάντροπη προπαγάνδα, παγκοσμίου επιπέδου, επιχειρεί και καταφέρνει να πείσει τον πληθυσμό ότι το έμβρυο των τριών – τεσσάρων μηνών ΔΕΝ είναι ανθρώπινο ον και μπορούμε να το κομματιάζουμε χωρίς πρόβλημα, χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή. Και το καταφέρνει γιατί βολεύει. Βλέπετε, η συντριπτική (απίστευτα, αδιανόητα συντριπτική) πλειοψηφία των εκτρώσεων γίνεται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν ληφθεί από τους γονείς στοιχειώδη μέτρα αντισύλληψης. Αυτή η εξωφρενική ανευθυνότητα, αντί να δεχθεί σφαλιάρες, δέχεται χάδια, αφού οι ενεργούντες είναι πελάτες μιας ανθηρής βιομηχανίας και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Έτσι, προκειμένου να πάρουν από μπροστά την εικόνα του κομματιασμένου μικρού ανθρώπου, βάζουν σε πρώτο πλάνο την εγκυμοσύνη από βιασμό,(που αποτελείς ένα απειροροελάχιστο ποσοστό στις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες) ή τις δακρύβρεχτες ιστορίες ονείρων που δεν γίνονται πραγματικότητα – μια και το αγέννητο παιδί δεν έχει δικαίωμα στα όνειρα, αποκαλούν ηλίθιο και σκοταδιστή όποιων τολμά να ψελλίσει κάτι ενάντιο και μέσα από έναν ορυμαγδό άρθρων, αναρτήσεων και σοφιστιών απαγορεύουν κάθε δεύτερη σκέψη, υμνώντας την επιπολαιότητα, και τον ωχαδελφισμό.
Το τραγικό στην όλη υπόθεση, είναι οι σπασμωδικές αντιδράσεις και το υπαρκτό αγκάλιασμα σκοταδιστικών κύκλων της άλλης πλευράς. Η αδυναμία όσων νιώθουν το στομάχι τους να σφίγγεται στην ιδέα της έκτρωσης, να κατανοήσουν ότι η απαγόρευση κάνει τα πράγματα χειρότερα σε κάθε επίπεδο, είναι παροιμιώδης. Γιατί και η από δω μεριά, βολεύεται με τα εύκολα. Δεν αποβάλλει τους υπόγειους μαχητές της ισότητας, τους οπισθοδρομικούς αγκαούγκους που αλωνίζουν στους χώρους της και δεν θέλουν να ακούσουν ούτε για αντισύλληψη, ούτε για προγαμιαίες σχέσεις.
Δεν με νοιάζει αν η έκτρωση γίνεται σε υπόγεια σπιτιών από κομπογιαννίτες, αρκεί να μη γίνεται σε κλινικές, αρκεί να μην τη βλέπω. Φόρτωμα ενοχών για ένα από τα πιο όμορφα δώρα της φύσης – του σεξ- καθώς στόχος, δεν είναι να γεννηθούν τα παιδιά που συλλαμβάνονται, ή να προφυλαχθούν οι νέοι μέσω της αντισύλληψης,αλλά να μείνει η γυναίκα παρθένα ως τον γάμο και μια κρυφή, υπόγεια περιφρόνηση απέναντι σε όσες και όσους (κυρίως όσες) επιλέγουν το αντίθετο.
“Κάντε την έκτρωση αδιανόητη” γράφουν στα πλακάτ τους οι υποστηρικτές της απόφασης του Δικαστηρίου στις ΗΠΑ, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν τι τεράστια προσπάθεια χρειάζεται, προκειμένου αυτό να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί το “αδιανόητη” είναι τεράστια λέξη. Το αδιανόητη λόγω κυρώσεων, και απαγορεύσεων ούτε λειτούργησε, ούτε θα λειτουργήσει ποτέ και πουθενά. Απλώς κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για τους φτωχούς και τους αδύνατους. Το αδιανόητη λόγω κουλτούρας, διαπαιδαγώγησης και κοινωνικών δομών, απαιτεί απίστευτη δουλειά, με απαίτηση τεράστιων πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, χωρίς άμεσα και ορατά οφέλη, καθώς τα αποτελέσματα μιας προπαγάνδας δεκαετιών και κοινωνικές αδυναμίες αιώννων, δεν γιατρεύονται ούτε με ένα νόμο, ούτε με ένα άρθρο στην εφημερίδα. Θέλουν πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να ανατραπούν.
Μην κάνεις έκτρωση, λέμε στη μάνα, την ίδια στιγμή που δεν της δίνουμε κανένα στήριγμα, καμιά ουσιαστική εναλλακτική. Αγνοούμε το ζήτημα του κοινωνικού περίγυρου, των υπαρκτών της ονείρων, σηκώνουμε τους ώμους στον Γολγοθά που έχει να περπατήσει, λέγοντας πολλές φορές χαιρέκακα “ας πρόσεχε”, μέχρι ίσως να έρθει το δικό μας παιδί ή δική μας κοπέλα και να μας πουν νέα που δεν θέλουμε ν' ακούσουμε.
Η υιοθεσία, απαιτεί τουλάχιστον δέκα χρόνια ταλαιπωρίας, οι κρατικές δομές ανατροφής είναι απλώς ανύπαρκτες, για να μη μιλήσουμε για οικονομικές πολιτικές στήριξης, ή άλλου τύπου παροχές πραγματοποίησης ονείρων σε δεύτερο χρόνο. Ναι μιλάω για ελεύθερη πρόσβαση σε σχολές, για προτεραιότητα στις προσλήψεις, για υγειονομική περίθαλψη και για ένα σωρό άλλα πράγματα που θα μπορούσαν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν αν θέλουμε να κάνουμε την έκτρωση πραγματικά αδιανόητη. Αυτά όμως ΔΕΝ βολεύουν.
Έτσι, μένουμε οι μεν ικανοποιημένοι από μια ανόητη απόφαση, καθώς δεν έχει υπόβαθρο, ουσία και μέλλον και η άλλη πλευρά βρίσκει ακόμα μια ευκαιρία για δημιουργία ηρώων.
Τα μόνα χαμένα είναι τα κομματιασμένα βρέφη, που πετιούνται στα σκουπίδια των κλινικών, αλλά αυτά, σε αντίθεση με τα αυγά του χταποδιού, δεν έχουν το NETFLIX να μιλά εκ μέρους τους.
Δεν είναι ζωντανά., είναι βάρος. Και τα βάρη τα πετάμε.
