Κυριακή πρωί, παρέα με το Βίκτωρα το σκύλο (τον έχω έξη χρόνια, δεν τον αγόρασα τώρα για την έξοδο λόγω καραντίνας…) περπατάμε στους έρημους δρόμους του χωριού.

Σε κανονικές συνθήκες οι δρόμοι, αυτή την ώρα (10:30-11:30), θα ήταν γεμάτοι από κόσμο που θα γύρναγε από τις εκκλησίες, παιδιά που θα έπαιζαν στις παιδικές χαρές και παρέες που θα έπαιρναν τον πρωϊνό τους καφέ και αργότερα το τσιπουράκι στην όμορφη πλατεία μας, απολαμβάνοντας την φθινοπωρινή λιακάδα. Ο κορονοϊός άλλαξε τα πλάνα μας και τη ζωή μας σε μεγάλο βαθμό.

Ας ευχηθούμε αυτή η καραντίνα να είναι η τελευταία και γεροί και πιο ώριμοι όλοι να ξαναγεμίζουμε τις πλατείες και τους δρόμους.