Είναι μάλλον απίθανο να υπήρχε έστω και ένας απλός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου που ανέμενε ότι η Ελλάδα θα έφθανε, με τη διακυβέρνηση του κόμματος που τότε επέλεξε, τόσο σύντομα στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Σήμερα, όμως, με το «Μνημόνιο της Αριστεράς» να μπαίνει ήδη σε εφαρμογή, και με «μέτρα φωτιά» που απειλούν να πυρπολήσουν κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα,  καθώς δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις μεταφέρονται εσπευσμένα στη Βουλγαρία ή στην Κύπρο, ενώ δεκάδες άλλες αντιμετωπίζουν το φάσμα του «λουκέτου», κανείς δεν δικαιούται να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Σήμερα, που οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι βλέπουν να πλησιάζει η λαίλαπα της μεγαλύτερης στην ιστορία φοροαφαίμαξής τους και οι συντάξεις των συνταξιούχων μειώνονται αντί για την υποσχόμενη 13η σύνταξη, κανείς δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα.  Σήμερα, που η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» της κας Χριστοδουλοπούλου, και του συζύγου της υπουργού Ναυτιλίας κ. Δρίτσα, μετατρέπει τη μισή Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, κανείς δεν μπορεί να λέει ότι δεν γνωρίζει. Σήμερα, με την επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση που την οδηγεί σε ολοκληρωτική καθίζηση, με το «μπαλτά» του υπουργού Παιδείας στη λειτουργία των σχολείων και των πανεπιστημίων, προς όφελος των οργανωμένων μειοψηφιών, και την προσπάθεια απεθνικοποίησης του περιεχόμενου του προγράμματος διδασκαλίας, κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια.    

Με «φουσκωμένα» τα μυαλά από τα ασύστολα ψεύδη και τις ανυπόστατες υποσχέσεις που αφειδώς μοίραζαν αριστερά και δεξιά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ –λίγο αργά το παραδέχθηκε ο κ. Χαϊκάλης και αφού έβαλε την υπογραφή του για την μείωση της κατώτατης σύνταξης στα 393 ευρώ!- οι συμπολίτες μας έδωσαν την πλειοψηφία στον κ. Τσίπρα να ξαναφέρει υποτίθεται την ελπίδα. Και αν τα… δώρα που έφερνε μαζί του ο «φέρελπις» πολιτικός με το πλατύ χαμόγελο μοιάζανε πολλά για να είναι αληθινά, πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν «δεν βαριέσαι, τα μισά να κάνει απ’ όσα λέει πάλι καλά θα είναι». Κάπως έτσι πήγαμε με μεγάλο καλάθι να μαζέψουμε τα φρούτα της ευημερίας που οι προηγούμενοι υποτίθεται πως δεν μοίραζαν στον λαό. Αντ’ αυτών, όμως, γευόμαστε πλέον τους πικρούς καρπούς του καθολικού Βατερλό της πλέον ανίκανης και ανεύθυνης διακυβέρνησης που έχει γνωρίσει ο τόπος. 

Καθημερινά εμπεδώνουμε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι η ομάδα που ανέλαβε τις τύχες της χώρας, σε μια κρίσιμη ιστορική φάση, δεν είχε κανένα σχέδιο ούτε για την οικονομία, ούτε για την κοινωνία, ούτε για την εξωτερική πολιτική. Ήταν απλώς ένα συνονθύλευμα ερασιτεχνών και καιροσκόπων με «τσιμεντωμένες» ιδεοληψίες και απύθμενο θράσος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της πλήρους άγνοιας της πολιτικής πραγματικότητας από τα λόγια του αντιπροέδρου της κυβέρνηση κ. Δραγασάκη ότι πίστεψαν πως αν απειλούσαν με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν, καθώς αυτό «αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε, πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ να μας βοηθήσει κιόλας!».

Κι όμως στο «λάθος» αυτό, στην αντιμνημονιακή υστερία, που συνοδευόταν με ύβρεις και βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των πολιτικών τους αντιπάλων κτίσθηκε όλη η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Με αυτό το «λάθος» παρασύρθηκε ο ελληνικός λαός και το λογαριασμό αυτού του «λάθους» καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι μας σήμερα.  

Όπως ήταν φυσικό, το μόρφωμα που πήρε τα ηνία της χώρας –και μη λησμονούμε τον εκβιαστικό τρόπο που τα πήρε- μετά την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων και αφού έπεσαν οι μάσκες, άρχισε να σπαράσσεται ανοιχτά από τις εσωτερικές του διενέξεις και τις σοβούσες αντιθέσεις των συνιστωσών του. Και βρέθηκε μια ολόκληρη χώρα όμηρος του τυχοδιωκτικού αυτού πολιτικού σχήματος και της καταφανούς αβουλίας και αναποφασιστικότητας του κ. Τσίπρα να βάλει τάξη στα του κομματικού του οίκου. Η επιλογή του τελευταίου να καταφύγει στη λύση των εκλογών, παρά το γεγονός ότι η πολιτική αβεβαιότητα επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το οικονομικό κλίμα, αποδεικνύει ότι δυστυχώς οι μικροκομματικοί τακτικισμοί υπερισχύουν στους σχεδιασμούς του απερχόμενου πρωθυπουργού και από αυτό ακόμη το εθνικό συμφέρον. Προσπαθεί, λοιπόν, απελπισμένα, μέσω της προσφυγής στην κάλπη να απαλλαγεί από τους «συντρόφους» του Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.λπ. εις βάρος των αδήριτων αναγκών του τόπου. Ελπίζει προφανώς ότι οι πολίτες θα επαναλάβουν το «λάθος» του περασμένου Γενάρη, πριν ακόμη λάβουν τα ειδοποιητήρια της εφορίας, πριν νοιώσουν για τα καλά στο πετσί τους τις συνέπειες από την ολέθρια πολιτική της κυβέρνησης. Όμως, πλανάται πλάνην οικτρά γιατί τέτοια «λάθη» δεν επαναλαμβάνονται. Γιατί τώρα πια οι πολίτες ξέρουν…       

*Από τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής