Τι κοινό μπορεί να έχουν μια ακτινογραφία, ο αστερισμός του καρκίνου (69) και ο κάβουρας;

Για την Λαρισαία Ρίτα Κωτσάση η ακτινογραφία αποτελεί μοναδικό έργο τέχνης ούτως ή άλλως καθώς από μικρή τη γοήτευε η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος μέσω ακτίνων Χ. Από τη στιγμή που η δημιουργός αποφάσισε να παρέμβει εικαστικά σε αυτές, δημιούργησε μια σειρά έργων τέχνης με θέμα τον κάβουρα (cancer) με αναφορές στον αστερισμό του καρκίνου (69). Χρησιμοποίησε μεικτή τεχνική (κολάζ και ζωγραφική με σπρέι για graffiti). Η αγάπη της Ρίτας για την τέχνη καθώς και τα φιλάνθρωπα ένστικτα της (τα έσοδα του λευκώματος θα διατεθούν σε καρκινοπαθείς) παντρεύονται και γεννούν το «69».

Το λεύκωμα είναι αφιερωμένο σε δύο αγαπημένους της ανθρώπους που «δαγκώθηκαν» από τον κάβουρα και «καταστερίστηκαν». Στον πατέρα της Γιώργο και στην Μητέρα του συζύγου της Ευαγγελία. Η Ρίτα είναι Μητέρα δύο αγοριών και ζει στη Λάρισα.

Η Ρίτα Κωτσάση δημιούργησε το βιβλίο «εξήντα εννιά» (εκδ. θερμαϊκός) για να ξορκίσει τον πόνο, αλλά και να προσφέρει χαμόγελο αισιοδοξίας. Διαβάστε όλα δήλωσε η Λαρισαία στην "Καθημερινή".

Θέλατε να ξορκίσετε κάτι με το βιβλίο;

Ήθελα να αποβάλω τις «σκιές» της ψυχής μου. Να ξορκίσω το φόβο μου για την ανελέητη αυτή ασθένεια (cancer). Το έργο μου είναι βιωματικό, ένιωσα μέσα από το βλέμμα του πατέρα μου –που χτυπήθηκε και χάθηκε– τον Πόνο. Γι΄ αυτό και βασικός ήρωας στα έργα μου είναι ο κάβουρας και οι δαγκάνες του. (Κάβουρας - cancer - 69 σύμβολο του αστερισμού του καρκίνου.)

Ανέκαθεν βλέπατε τις ακτινογραφίες σαν καμβά ζωγραφικής;

Από μικρή τις αντιμετώπιζα σαν έργα τέχνης. Έργα ζωής. Παρατηρώντας το φως μέσα από τα φιλμ έμενα πάντα έκπληκτη με αυτά τα αριστουργήματα. Η ζωή είναι αριστούργημα! Η ζωή είναι έργο τέχνης αξίας ανεκτίμητης και είμαστε οι ίδιοι οι απόλυτοι «συντηρητές» της. Κρατάμε το πρωτότυπο και προσέχουμε τις απομιμήσεις.

Οι συγκεκριμένες ακτινογραφίες είναι προσφιλών σας προσώπων;

Φυσικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι για να συλλέξω το υλικό δεν υπήρχε άλλος τρόπος – ιατρικό απόρρητο. Ως εκ τούτου παρεμβαίνοντας εικαστικά στις ακτινογραφίες συγγενών και φίλων, η συναισθηματική φόρτιση με βοήθησε να εμπνευστώ...

Ανέκαθεν προσπαθούσατε να βρείτε τρόπους μέσα από το σκοτάδι να δημιουργήσετε κάτι φωτεινό; 

Είμαι φύσει αισιόδοξο πλάσμα, πάντα βλέπω φως. Το φως είναι παντού, μέσα μου, γύρω μου, το βράδυ, το πρωί. Οι προηγούμενές μου δουλειές είχαν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα – πάντα «naive», γιατί στη ζωή μου ούτως ή άλλως με διακρίνει μια αστείρευτη παιδικότητα. Και σε αυτή τη δουλειά οδηγός μου είναι μόνο το φως.

Η σχέση σας με τη ζωγραφική πότε ξεκινάει; Θα μας συστηθείτε; 

Από μικρή ανακάτευα πινέλα και χρώματα, ήθελα να βλέπω τα χέρια μου πιτσιλισμένα. Θαύμαζα τους ζωγράφους και ζήλευα τη ζωή τους και τα έργα τους. Δεν κατάφερα να καλλιεργήσω την αγάπη μου για τη ζωγραφική γιατί ξεκινώντας στο Λονδίνο το ταξίδι αυτό, η ζωή είχε άλλα σχέδια για μένα. Ξεπέρασε την τέχνη κυριολεκτικά! Έτσι ο έρωτας γι’ αυτή έμεινε μερικώς ανεκπλήρωτος. Μου έκανε δώρο δύο υπέροχους γιους και αποφάσισα να γίνω full time μαμά. Ο έρωτας για τους γιους μου (σήμερα 18 ετών ο Στέλιος και 15 ετών ο Γιώργος) είναι πλήρης, είναι εκπληρωμένος. Ζω στη Λάρισα. Υπήρξα μέλος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας (Παράρτημα Λάρισας). Εύχομαι το βιβλίο να ικανοποιήσει την ανάγκη μου να βοηθάω συνανθρώπους μου, καθώς τα έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες που πάσχουν.

Μπορείτε να μου αναφέρετε μερικές αντιδράσεις ασθενών για το βιβλίο σας;

Στα μάτια τους διακρίνω αρχικά ένα μεγάλο σοκ. Μόλις φτάσουν στην τελευταία σελίδα όλοι μού χαρίζουν ένα γλυκό χαμόγελο που ειλικρινά ζεσταίνει την καρδιά μου. Αν με ρωτάτε πώς μπορεί να αισθάνονται, δεν έχω καμία απάντηση. Άλλωστε πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε δύνη...

Θα βλέπατε μια έκθεση με τα έργα σας; Αν, ναι, πού;

Η έκθεση είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Αλλά αυτό θα μου επιτρέψετε να σας το φυλάξω για έκπληξη.